του Martin Scorsese

Στο Παρίσι τη δεκαετία του ’30, στο σιδηροδρομικό σταθμό, ένα ορφανό αγόρι ζει μια μυστική ζωή...
Το μυθιστόρημα του Brian Selznick/ Μπράιαν Σέλζνικ πάνω στο οποίο βασίζεται η ταινία, αντλεί στοιχεία από τη ζωή του Georges Méliès/ Ζορζ Μελιές, του πρωτοπόρου κινηματογραφιστή και εφευρέτη που έχει μείνει στην Ιστορία της 7ης τέχνης, μεταξύ άλλων, και για το περίφημο Ταξίδι Στη Σελήνη (1902), την πρώτη ταινία επιστημονικής φαντασίας στα χρονικά.
Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη Martin Scorsese/ Μάρτιν Σκορσέζε, ο Méliès είναι εκείνος που ανακάλυψε σχεδόν όλα όσα γίνονται σήμερα στο χώρο της 7ης τέχνης…ακόμα και το 3D. Αφορμή που ο Méliès ξεκίνησε να παράγει ταυτόχρονα δύο κόπιες -αυτό δηλαδή που αποτελεί τη βάση του τρισδιάστατου σινεμά 3D- ήταν ένα ατυχές συμβάν: Ο αμερικάνος Thomas Alva Edison/ Τόμας Άλβα Έντισον, ένας από τους πρωτοπόρους του κινηματογράφου, είχε βρει μια κόπια της ταινίας του Méliès, La Manoir du diable (The House of Devil) και την πρόβαλε παράνομα αποκομίζοντας μεγάλα κέρδη, χωρίς να αποδώσει ποτέ τίποτα στον Méliès. Πρόσφατα, ένας ιστορικός του κινηματογράφου, συνδυάζοντας και τις δύο κόπιες της ταινίας του Méliès, The Internal Cake Walk, βρέθηκε μπροστά σε μια εικόνα που συνιστά κατά κάποιο τρόπο μια πρώιμη μορφή 3D.
Ο Martin Scorsese δηλώνει σχετικά με το τρισδιάστατο σινεμά: "Το 1953 είδα για πρώτη φορά την ταινία House of Wax του Αντρέ Ντε Τοθ και νομίζω πως είναι η καλύτερη τρισδιάστατη ταινία που έχει γυριστεί ποτέ. [Η χρήση του 3D στην ταινία του Dial M for Murder] Δεν επρόκειτο για ένα απλό εφέ. Έχει να κάνει με την ιστορία και αξιοποιεί το χώρο ως στοιχείο της αφήγησης. Δουλεύοντας με αυτήν την τεχνική ανακάλυψα πως εμπλέκει και μεγεθύνει τον ηθοποιό. Είναι σαν να βλέπεις ένα άγαλμα να κινείται. Δεν είναι πλέον επίπεδο. Με την κατάλληλη υποκριτική και τις κατάλληλες κινήσεις γεννάται μια μίξη θεάτρου και κινηματογράφου, που δεν είναι ούτε σκέτο θέατρο ούτε σκέτος κινηματογράφος. Πάντοτε το έβρισκα συναρπαστικό. Πάντοτε ονειρευόμουν να κάνω μια τρισδιάστατη ταινία. Τα πρόσωπα αποκτούν μεγαλύτερη οικειότητα και ζεστασιά. Είναι πιο κοντά μας οι ηθοποιοί. Δημιουργείται μεγαλύτερο δέσιμο του κοινού με τους χαρακτήρες".
Και συνεχίζει αναφερόμενος στην ταινία: "Αυτό που ήταν συγκλονιστικό ήταν το πόσο εύθραυστος ήταν ο μικρός πρωταγωνιστής που ζούσε ολομόναχος πίσω από τους τοίχους ενός σταθμού τρένων, προσπαθώντας να βρει τρόπο να είναι σε επαφή με το νεκρό πατέρα του… Ταυτίστηκα μαζί του. Με την ιστορία του, τη μοναξιά του, τη σχέση του με τον κινηματογράφο, με τη μηχανική της δημιουργικότητας…που φέρνει σε επαφή τον Hugo με τον πατέρα του και τον Méliès με το παρελθόν και τον εαυτό του".
Ο Roger Ebert σημειώνει μεταξύ άλλων σε μια κριτική του: "Η ταινία Hugo είναι, σε αντίθεση με οποιαδήποτε άλλη ταινία έχει κάνει ο Martin Scorsese, η πιο κοντινή σ' αυτό που πραγματικά θέλει: μεγάλος προϋπολογισμός, μια επική οικογενειακή ταινία σε 3-D, και κατά κάποιο τρόπο, ένας καθρέφτη της δικής του ζωής. [Βλέποντας την ταινία] Έχουμε την αίσθηση ότι σ' έναν μεγάλο καλλιτέχνη έχει δοθεί ο πλήρης έλεγχο των μέσων και των πόρων που χρειάζεται για να κάνει μια ταινία για τις ταινίες. Αυτό που επιπλέον κάνει είναι η αφήγηση μιας ιστορίας, η οποία είναι συναρπαστική για κάποια (όχι όλα) παιδιά - και αυτό είναι ένα δείγμα για το τι είδους συναισθήματα επενδύθηκαν σε αυτή την ταινία.
(...) Υπάρχει ένας παραλληλισμός [του νεαρού ήρωα] με τον ασθματικό Scorsese, που ζει στην Μικρή Ιταλία (συνοικία των Ιταλών μεταναστών στην Νέα Υόρκη σ.τ.ε.),  παρατηρώντας τη ζωή από τα παράθυρα του διαμερίσματός του, απολαμβάνοντας τον κινηματογράφο στην τηλεόραση και στις  κινηματογραφικές αίθουσες, έχοντας ως καθοδηγητές του μεγάλους σκηνοθέτες και -όπως συνέβη στην περίπτωση του Michael Powell/ Μάικλ Πάουελ-, διασώζοντας τη σταδιοδρομία τους μετά από χρόνια εγκατάλειψης.
(...) Ο Scorsese χρησιμοποιεί το 3D εδώ όπως θα έπρεπε να χρησιμοποιείται, όχι ως ένα τέχνασμα- εφέ, αλλά ως ένα μέρος ενός συνολικού αποτελέσματος. Παρατηρείστε το πώς αναδημιουργεί τη διάσημη ταινία "Η άφιξη της αμαξοστοιχίας στο σταθμό La Ciotat" (1897) των αδελφών Lumiere. Ίσως έχετε το μύθο που τη συνοδεύει: Καθώς το τρένο τρέχει προς την κάμερα, οι θεατές πανικοβάλλονται και σπρώχνονται για να βγουν από το δρόμο του. Αυτό είναι ένα στιγμιότυπο που αποδεικνύει την ορθή χρήση του 3D -κάτι που οι αδελφοί Lumiere  θα μπορούσαν  να χρησιμοποιήσουν αν εκείνη την εποχή ήταν διαθέσιμη.
Η ταινία Hugo γιορτάζει τη γέννηση του κινηματογράφου και δραματοποιεί τη προσωπική ενασχόληση του Scorsese: τη διάσωση και συντήρηση των παλαιών ταινιών. Σε μια συναισθηματική σκηνή, μαθαίνουμε ότι ο Melies,  πεπεισμένος ότι η ζωή του τελειώνει και το έργο του έχει ξεχαστεί, λιώνει αμέτρητες ταινίες, έτσι ώστε η ζελατίνη τους να μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή τακουνιών γυναικείων παπουτσιών. Όμως δεν λιώνουν όλες οι ταινίες, και στο τέλος της ταινίας Hugo βλέπουμε ότι χάρη σε αυτό το αγόρι, δεν θα λιώσουν ποτέ."

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)