(Μια αμερικάνικη ληστεία)
του Bart Layton
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

[Διάβασα ένα άρθρο για μια ληστεία και ] Μου φάνηκε σαν να διάβαζα την υπόθεση μιας παλιάς ταινίας. Αυτό που μου προκάλεσε μεγαλύτερη έκπληξη ήταν το γεγονός ότι η ληστεία έλαβε χώρα σε ένα πανεπιστήμιο στο Κεντάκι και ότι οργανώθηκε από μια ομάδα σπουδαστών σε διάφορες σχολές της περιοχής.
Ήθελα να ανακαλύψω για ποιον λόγο μια ομάδα από φαινομενικά μορφωμένους νεαρούς άνδρες οι οποίοι προέρχονταν από ένα άνετο οικονομικά περιβάλλον, σκέφτηκαν να συμμετέχουν σε ένα έγκλημα τέτοιου μεγέθους. Οπότε, μιας που έχω παρελθόν στο ντοκιμαντέρ, το ένστικτό μου ήταν να προσπαθήσω να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους που έλαβαν μέρος στη ληστεία, παρά το γεγονός ότι εκτίαν μακρόχρονες ποινές φυλάκισης για τα εγκλήματά τους.
(...) Θα μπορούσαμε να συγχωρέσουμε εύκολα όποιον νόμιζε πως αυτοί οι τύποι ήταν ανόητοι ή αμόρφωτοι. Αντιθέτως, ήταν πολυμαθείς και γεμάτοι με τις πιο αναπάντεχες ιδέες και αναφορές, αναφορές που ξεκινούσαν από λογοτεχνικά κομμάτια και ποιήματα, μέχρι ταινίες.
(...) Για περισσότερους από έναν λόγους, αυτή ήταν μια μεγαλύτερη και περισσότερο προφητική ιστορία από απλά εκείνη μιας χαμένης και αυξανόμενα ατομικιστικής γενιάς, τα μέλη της οποίας μεγάλωσαν με το μάντρα ότι οι ζωές τους θα είναι εξαίσιες και πολύ σημαντικές. Καθώς λοιπόν εξέλειπε αυτό που οι τέσσερις φίλοι είχαν στο μυαλό τους ως ουσιαστική εμπειρία ζωής, αποφάσισαν να κατασκευάσουν μία.
[Όπως δήλωσαν όλοι τους, τα χρόνια στη φυλακή ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους]. Αιφνιδιάστηκα εντελώς από αυτόν τον ισχυρισμό τους και τους ρώτησα γιατί αισθάνθηκαν έτσι. Μου είπαν ότι αισθάνονταν έτσι επειδή ήταν ελεύθεροι, πράγμα τρομερά οξύμωρο. Κι όμως, μου είπαν πως στη φυλακή απελευθερώθηκαν από όλες τις προσδοκίες που είχαν οι γονείς τους και οι δάσκαλοί τους γι' αυτούς. Όλα τα πράγματα που υποτίθεται πως έπρεπε να κάνουν στη ζωή, έπαψαν να υφίστανται ως ανάγκη, ως καταναγκασμός.
(...) Πολλά από τα πράγματα που έκαναν είχαν επηρεαστεί από τις ταινίες που παρακολουθούσαν και από την επιθυμία τους να ζήσουν μέσα σε μια πιο ζωντανή πραγματικότητα, την οποία οι ίδιοι δημιουργούσαν. Κι εγώ ήθελα να φτιάξω κάτι που να το αντανακλά όλο αυτό. Η ιστορία είχε να κάνει εν μέρει με τη σύγχυση ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία – και είναι μια πραγματική ιστορία. Θεώρησα λοιπόν πως θα μπορούσα να πειραματιστώ με έναν τρόπο αφήγησης της ιστορίας στον οποίο τόσο οι χαρακτήρες όσο και το κοινό θα μπορούσαν να παρασυρθούν ταυτόχρονα σ' αυτόν τον φανταστικό κόσμο. Ήταν σημαντικό για μένα να δείξω πως αυτοί οι νεαροί άνδρες δεν βρίσκονταν σε κάποιον ασφαλή κινηματογραφικό κόσμο.
(...) Προσπάθησα να εμπεδώσω στην ταινία ακριβώς αυτό: πως όλοι μας δημιουργούμε τη δι κή μας άποψη σχετικά με το τι είναι αλήθεια – την αλήθεια που θυμόμαστε ή που θέλουμε να πιστέψουμε. Η μνήμη από μόνη της είναι συχνότατα αναξιόπιστη. Και ποτέ δύο διαφορετικά άτομα δεν θυμούνται το ίδιο γεγονός με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
(...) Ήθελα να γυρίσω και να μοντάρω την ταινία με τέτοιο τρόπο ώστε να αντικατοπτρίζει την αυξανόμενη αποσύνδεσή τους από την πραγματικότητα, χρησιμοποιώντας τη γραμματική των ταινιών με ληστείες. Αυτή η ιστορία έγινε στην πραγματικότητα κι εμείς συνεχίζουμε να αμφισβητούμε πτυχές των γεγονότων καθώς ξεπροβάλλουν κατά την αφήγηση. Ως αποτέλεσμα, οι θεατές συνδέονται με την ταινία με έναν διαφορετικό από τον συνηθισμένο τρόπο. Με το να μην χανόμαστε εντελώς στον κινηματογραφικό κόσμο, αναστέλλοντας εσκεμμένα τη δυσπιστία, γινόμαστε πιο συναισθηματικά εμπλεκόμενοι στην ιστορία.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)