(Ο ένοχος)
του Gustav Möller
(σχετικά με την ταινία)

Ο Άσγκερ Χολμ, αστυνομικός, τηλεφωνητής στα επείγοντα περιστατικά της Άμεσης Δράσης, απαντάει το ένα μετά το άλλο τηλεφωνήματα ρουτίνας και κλήσεις σε βοήθεια σε μια βάρδια που μοιάζει τυπική. Μέχρι που η κλήση μιας γυναίκας που πιθανά έχει απαχθεί θα δώσει στη βραδιά μια αναπάντεχη τροπή αποκαλύπτοντας ένα έγκλημα πολύ μεγαλύτερο από αυτό που νόμιζε αρχικά. Μαζί θα φέρει στην επιφάνεια τα δικά του τραύματα.

Το σημείωμα του σκηνοθέτη
Πιστεύω ότι οι πιο δυνατές εικόνες στις ταινίες, αυτές που μένουν μαζί σου για πολύ καιρό είναι αυτές που δεν βλέπεις. Η ιδέα για την ταινία προέκυψε όταν έτυχε να είμαι μπροστά σε ένα τηλεφώνημα στην αστυνομία από μία γυναίκα που την είχαν απαγάγει. Η γυναίκα βρισκόταν μέσα σε ένα αυτοκίνητο σε κίνηση και καθώς καθόταν δίπλα στον απαγωγέα της, μιλούσε κωδικοποιημένα. Στην αρχή, με συνεπήρε η αγωνία του τηλεφωνήματος όπως θα συνέβαινε σε κάθε άνθρωπο. Αργότερα, άρχισα να σκέφτομαι τι ήταν αυτό που έκανε τόσο συναρπαστικό.
Παρόλο που είχα ακούσει μόνο ήχους, ήταν σαν να είχα δει εικόνες. Είχα δει τη γυναίκα, το αυτοκίνητο στο οποίο βρισκόταν, το δρόμο στον οποίο έτρεχε το αυτοκίνητο, ακόμα και τον απαγωγέα που ήταν δίπλα της. Συνειδητοποίησα ότι κάθε άνθρωπος που θα άκουγε το τηλεφώνημα θα μπορούσε να δει διαφορετικές εικόνες: μια διαφορετική γυναίκα, έναν διαφορετικό απαγωγέα, κτλ. Άρχισα να σκέφτομαι: Τι θα γινόταν αν χρησιμοποιούσα αυτήν την ιδέα της υποθετικής εγκεφαλικής εικονογραφίας στην ταινία;
Ο στόχος μου κάνοντας την ταινία Ο Ένοχος ήταν να φτιάξω ένα θρίλερ χαρακτήρων με σασπένς αλλά ακόμα περισσότερο να φτιάξω μια ταινία όπου κάθε μέλος του κοινού θα έχει μια εντελώς ξεχωριστή εμπειρία.

Η κριτική του Bilge Ebiri στην περιοδικό Village Voice μεταξύ άλλων αναφέρει: «Ο Μέλερ λοιπόν δημιουργεί μια ζωτική αλληλεπίδραση μεταξύ της παιχνιδιάρικης φόρμας της ταινίας του και των ηθικών διλημμάτων της ιστορίας του. Δεν ικανοποιείται απλά με το να μας δώσει μια εμπειρία σασπένς. Θέλει επίσης να θέσει υπό αμφισβήτηση τις παραδοχές μας για το τι είναι σωστό και λάθος, ποιος είναι ένοχος και ποιος αθώος. Μπορεί να υποστηρίζουμε την πρόθεση του Άσγκερ να παραβεί το νόμο για να βοηθήσει την Ίμπεν. Ωστόσο, η ίδια πρόθεση δεν οδήγησε στις κατηγορίες εναντίον του; Ο Ένοχος απεικονίζει υπέροχα το πώς οι άνθρωποι μπορεί να δρουν με σιγουριά παρόλο που δεν έχουν την πλήρη εικόνα μιας κατάστασης και τη φρίκη στην οποία μπορεί να οδηγηθούν εξαιτίας αυτής της αυθόρμητης αντίδρασής τους. Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να μιλήσει καλύτερα για την εποχή μας».

 (πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)