του Özcan Alper

Μια ελεγειακή ταινία για την απώλεια του ονείρου και το τέλος της ουτοπίας, για την καταλυτική δύναμη του χρόνου και τη συνειδητοποίηση της ματαιότητας, για τον αποχαιρετισμό και το θάνατο. Αφιερωμένη στα «όμορφα παιδιά των ανυπόμονων καιρών που ακόμα αναζητούν όνειρα» η ταινία ακροβατεί έντεχνα ανάμεσα στην ελπίδα και τη διάψευση, την απεγνωσμένη προσπάθεια για απελευθέρωση και την τελεσίδικη μοναξιά.
Με το «Φθινόπωρο», την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία του 2008, ο Özcan Alper αναδεικνύεται σε έναν από τους σημαντικότερους Τούρκους σκηνοθέτες-δημιουργούς. Εμπνεόμενος από τα πολιτικά βιώματα της γενιάς του χαρτογραφεί το οδοιπορικό μιας επιστροφής στο γενέθλιο τόπο ως μελαγχολικό ταξίδι συνάντησης με ένα τέλος που φαίνεται προδιαγεγραμμένο. Ο ήρωάς του, ένας πρώην πολιτικός κρατούμενος σωματικά και ψυχικά καταβεβλημένος, επιστρέφει ύστερα από χρόνια απουσίας στο χωριό του στη Μαύρη Θάλασσα για να έρθει αντιμέτωπος με ένα ανυπέρβλητο φυσικό τοπίο και έναν κόσμο γερασμένο, που του είναι ξένος. Η φύση παίζει εξάλλου πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία. Τα νεφελώδη βουνά και η αγριεμένη θάλασσα, αλλά και ένα ποιητικά αποτυπωμένο φθινόπωρο που δίνει αργά τη θέση του στο χειμώνα, γίνονται ο καθρέφτης μιας βασανισμένης ψυχής που αναμετριέται με τις μνήμες της και με κάποιες δειλές απόπειρες επικοινωνίας. Μια σύντομη ερωτική συνάντηση του ήρωα με μια πόρνη θα έχει άδοξη κατάληξη φαντάζοντας απλά σαν το τελευταίο κεφάλαιο ρωσικού μυθιστορήματος, ρέκβιεμ για το τέλος ιδεολογιών και ονείρων.
Με λιγοστούς διαλόγους, λιτές ερμηνείες και έξοχα φωτογραφημένα πλάνα ο Alper κινηματογραφεί έναν κόσμο που αποπνέει ομορφιά αλλά και παραίτηση λόγω της πικρής επίγνωσης του τέλους. Πίσω από παράθυρα οι ήρωές του παρατηρούν σιωπηλοί, αδύναμοι να επιδράσουν ή να αλλάξουν την πορεία των γεγονότων. Τραγική η φιγούρα της κουρασμένης μάνας, που αδυνατεί να φτάσει στον εσωτερικό κόσμο του γιού της. Η μουσική που ακολουθεί διακριτικά την ταινία, επιτείνει τη μελαγχολική της ατμόσφαιρα χωρίς να την υπερφορτίζει. Με εξαίρεση τη μοναδική σκηνή του τέλους, όπου κορυφώνεται σε ένα συγκλονιστικό μοιρολόι.

της Καλλιόπης Πουτούρογλου [Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]