(O θετός γιος)
του Aktan Abdykalikov

Αξιοποιώντας ένα παλαιό έθιμο της περιοχής -μία πολύτεκνη οικογένεια προσφέρει για υιοθεσία σ' ένα άτεκνο ζευγάρι το μικρότερο παιδί της- ο σκηνοθέτης οργανώνει την αφήγηση γύρω από την παιδική ηλικία και τις συναισθηματικές περιπλοκές που την συνοδεύουν.
Ισορροπώντας επιδέξια ανάμεσα στο εθνογραφικό ντοκιμαντέρ και στην ταινία μυθοπλασίας, η σκηνοθεσία αναδεικνύει την σχέση του νεαρού ήρωα και της αγροτικής κοινότητας σε κεντρικό στοιχείο. Ταινία στοχασμού πάνω σ' ένα πολιτισμό, αλλά ταυτόχρονα και ταινία γι' ένα χαρακτήρα, Ο θετός γιος περιγράφει, μέσα από την οπτική της παιδικής ηλικίας, την σχέση του ατόμου με την κοινότητα: Ανακαλύπτοντας ο νεαρός ήρωας την πραγματική του ταυτότητα -ότι δηλαδή είναι υιοθετημένος- αισθάνεται αποκομμένος τόσο από την οικογένεια του, όσο και από την κοινότητα. Έτσι οι εικόνες μίας ειδυλλιακής παιδικής ηλικίας, σκιάζονται από κάτι που ο νεαρός ήρωας αλλά και η κοινότητα, αντιλαμβάνονται ως απουσία ταυτότητας.
Αναζήτηση λοιπόν μιας ταυτότητας -στην κρίσιμη περίοδο της παιδικής ηλικία- αλλά και προσδιορισμός της σχέσης με τον περίγυρο (οικογενειακό ή άλλο): αυτός είναι ο πυρήνας της μυθοπλασίας. Όμως αυτό που αναδεικνύεται από αυτόν τον πυρήνα, είναι οι δεσμοί ένωσης ανάμεσα στα μέλη της αγροτικής κοινότητας, η ενότητα της. Ακριβώς αυτή η ενότητα της αγροτικής κοινότητας (αλλά και της οικογένειας) σφυρηλατείται από μια αλληλεγγύη συναισθημάτων και όχι από δεσμούς αίματος. Στο τέλος η αίσθηση του κενού που ο νεαρός ήρωας βιώνει, είναι μόνο προσωρινή: η δύναμη του χαρακτήρα του αλλά και οι τελετουργίες της κοινότητας θα προσφέρουν την τελική λύση. Στη κατάληξη της αφήγησης, ο αποκλεισμός και η συναισθηματική σκληρότητα, η ανασφάλεια και η αδυναμία αντικαθίστανται από την ένταξη -συμβολική και πραγματική- στο σώμα της κοινότητας: αφορμή για την συμφιλίωση και την επανένταξη, η τελετή μιας κηδείας.
Δ.Μ.