(Αδέσποτα σκυλιά)
του Tsai Ming-liang

Έχοντας στο κέντρο της αφήγησης τα  πρόσωπα μιας οικογένειας περιθωριακών, ο ταϊβανέζος σκηνοθέτης μ’ αυτήν την ταινία του εισέρχεται στις επικράτειες των οικογενειακών δραμάτων.
Μια οικογένεια ζει στο περιθώριο: χωρίς μόνιμη κατοικία, ζει σε ερειπωμένες πολυκατοικίες. Η μητέρα φεύγει εγκαταλείποντας τα δύο της παιδιά –ένα αγόρι και ένα μικρό κορίτσι –και τον άνδρα της.
Ο σκηνοθέτης εφαρμόζει σ’ αυτό το υλικό -που’ χει όλα τα στοιχεία ενός οικογενειακού μελοδράματος- την αισθητική του προσέγγιση: μακρινά πλάνα που δείχνουν χώρους σε κατάρρευση, η διαρκής παρουσία του υγρού στοιχείου (εδώ με τη μορφή της βροχής), ο άνεμος που διαρκώς φυσά, κοντινά πλάνα στα πρόσωπα λήψεις μεγάλης χρονικής διάρκειας, οι ήχοι θόρυβοι του περιβάλλοντος διαρκώς παρόντες στο πλάνο.
Η ταινία οργανώνεται μέσα από ζευγάρια αντιθέσεων που ο σκηνοθέτης δημιουργεί: κίνηση και ακινησία, η πόλη και η εξοχή, ο θόρυβος και η ησυχία, μονοχρωμίες και πολυχρωμίες, κοντινά πλάνα στα πρόσωπα και μακρινά πλάνα με τις ανθρώπινες φιγούρες μέρος ενός συνόλου, τρυφερότητα και σκληρότητα, ερείπια και δομημένοι χώροι πολυκοσμία και ερημιά .
Η αφήγηση της ιστορίας που καταλήγει στη επεισοδιακή επανένωση (;) της οικογένειας είναι ελλειπτική, και κατά κανένα τρόπο μελοδραματική. Και εδώ, όπως και στις άλλες ταινίες του σκηνοθέτη, στο κέντρο υπάρχει ο πάσχων, βασανισμένος άνθρωπος: Ο ηθοποιός, alter-ego του σκηνοθέτη, Lee Kang-seng είναι ένα πρόσωπο βαθιά τραγικό: η μελαγχολία που σημαδεύει το πρόσωπο του, η απελπισία του καθώς  αδυνατεί να επανασυνδέσει την οικογένεια του είναι ότι μένει στην μνήμη του θεατή από αυτή την υπέροχη ταινία.

Δημήτρης Μπάμπας