(Κελί από χρυσάφι)
του Diego Quemada-Diez

Από τις άθλιες φτωχογειτονιές της Γουατεμάλας τρεις δεκαπεντάχρονοι-δυο αγόρια και ένα μεταμφιεσμένο σε αγόρι κορίτσι- ξεκινούν ανυποψίαστοι ένα ταξίδι φυγής προς τον πλούσιο Βορρά, τη μυθική Καλιφόρνια, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Στην πορεία τους μέσα από το Μεξικό θα συναντήσουν ένα νεαρό Ινδιάνο από την περιοχή της Τσιάπας, που δεν μιλάει ισπανικά. Παρόλο που η ένταξη του ξένου  θα συναντήσει εμπόδια από τον αρχηγό της ομάδας, ο κοινός στόχος θα τους κρατήσει μαζί σε ένα επικίνδυνο ταξίδι που  κεντρικός του άξονας είναι μια σιδηρογραμμική γραμμή.
Εμπνευσμένη από πραγματικές ιστορίες, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Quemada-Diez μεταφέρει με ρεαλισμό αλλά και ευαισθησία τους σταθμούς μιας περιπέτειας, γνωστής στην περιοχή. Το κυνήγι του τρένου και την αγωνία της ανάβασης, το στοίβαγμα των λαθρομεταναστών στα βαγόνια και στις οροφές τους, τη βιαιότητα των αρχών και των τοπικών συμμοριών που τους εκμεταλλεύονται, τον αγώνα τους για ζωή, το παιχνίδι με το θάνατο. Εστιάζοντας κυρίως στα πρόσωπα των νεαρών πρωταγωνιστών του ο Μεξικανός σκηνοθέτης παρακολουθεί τις δοκιμασίες με τις οποίες αυτοί έρχονται αντιμέτωποι, την κούραση και την επιμονή, τις ήττες και τις μικρές τους νίκες. Παράλληλα κομβικό σημείο στην ιστορία αποτελεί η συμπάθεια που αναπτύσσεται ανάμεσα στο νεαρό  Ινδιάνο και το κορίτσι. Μια σχέση που θα αναδείξει ανταγωνισμούς και στην ουσία προωθεί την αφηγηματική δράση. Η εξέλιξη της αρχικής σύγκρουσης των δύο κεντρικών πρωταγωνιστών σε πραγματική αλληλεγγύη αποτελεί τη δραματικότερη συνιστώσα της ταινίας.
Λιγότερο σκληρό από το Sin Nombre του Fukunaga και χρωματικά πιο άτονο το «Κελί από χρυσάφι» αποτυπώνει ωστόσο με την ίδια, ίσως και   μεγαλύτερη ένταση την απεγνωσμένη προσπάθεια εξόδου  προς έναν ονειρικό βορρά που δεν είναι παρά ένας βρώμικος τόπος φτηνού εργατικού δυναμικού. Η μελαγχολία –διάχυτη σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής- που επιτείνεται από τη μουσική υπόκρουση και που καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τις μεταβάσεις στο χώρο και το χρόνο, κορυφώνεται στην τελευταία σκηνή της ταινίας. Εκεί που το χιόνι, σταθερό αναφορικό σημείο στα όνειρα των παιδιών,  αποκρυσταλλώνεται σε κάτι απτό αλλά οδυνηρά κενό. 

της Καλλιόπης Πουτούρογλου [ Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]