(My Happy Family)
των Nana Ekvtimishvili & Simon Gross
Ζωντανό πορτρέτο της σύγχρονης γεωργιανής κοινωνίας και ειδικότερα μιας ώριμης γυναίκας που προσπαθεί να απελευθερωθεί από τα ασφυκτικά δεσμά της, το My Happy Family των Nana & Simon διατηρεί κάποια από τα στοιχεία του In Bloom, ταινίας με την οποία το σκηνοθετικό ζεύγος έκανε αίσθηση το 2013, διαφοροποιείται ωστόσο τόσο θεματικά όσο και δραματουργικά από την τελευταία. Εδώ βρισκόμαστε στην Τιφλίδα του σήμερα, στους κόλπους μιας σχετικά τυπικής για τη χώρα εκτεταμένης οικογένειας , όπου η 52χρονη κεντρική ηρωίδα Manana, καθηγήτρια λογοτεχνίας, σύζυγος και μητέρα δυο ενήλικων παιδιών, προβαίνει σε μία άκρως επαναστατική πράξη. Ύστερα από 25 χρόνια γάμου αποφασίζει να εγκαταλείψει την πολυπληθή οικογενειακή εστία, ένα ασφυκτικά γεμάτο τριάρι στο οποίο συγκατοικούν τρεις γενεές και να αναζητήσει ένα ήσυχο διαμέρισμα για τον εαυτό της. Σύζυγος, παιδιά, γαμπρός και η ολοφυρόμενη μητέρα της προσπαθούν μάταια να τη μεταπείσουν. Χωρίς εμφανείς λόγους, χωρίς καμιά αιτία η Manana ανοίγει στην εναρκτήρια σκηνή της ταινίας τα παραθυρόφυλλα ενός άδειου διαμερίσματος σε μια νέα γειτονιά, στο οποίο θα μπορεί να απολαμβάνει τους ήχους του δρόμου, το φύσημα του ανέμου, τη μουσική αλλά και ένα απλό φλιτζάνι καφέ.
Η ταινία ξετυλίγεται γύρω από μια κοινή και χωρίς δραματικές κορυφώσεις ιστορία. Στον πυρήνα της βρίσκεται μια γυναίκα δυναμική αλλά και ευαίσθητη, που προσπαθεί να απελευθερωθεί, παρά τις έξωθεν απειλές και τους συναισθηματικούς εκβιασμούς, από τις δομές μιας καταπιεστικής πατριαρχικής κοινωνίας. Έχοντας εκπληρώσει τους ρόλους της μητέρας, της κόρης και της συζύγου αρνείται κάποια στιγμή να ικανοποιεί τις απαιτήσεις των άλλων μέσα σε ένα χαοτικό, θορυβώδες οικογενειακό περιβάλλον και αποζητά την ηρεμία και τις απλές χαρές του ιδιωτικού βίου. Παραμένοντας από μικρή απόσταση στο πλευρό των δικών της αλλά και επωμιζόμενη τις συνέπειες και τη γενική κοινωνική κατακραυγή. Η απόφασή της αυτή ωστόσο θα την οδηγήσει σε μια σειρά αποκαλύψεων για τους γύρω της. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Οδυνηρές αλήθειες έρχονται διακριτικά στην επιφάνεια χωρίς ποτέ να κατονομάζονται, που θα πυροδοτήσουν την αναθεώρηση μιας ολόκληρης ζωής.
Ακολουθώντας την εκ του σύνεγγυς ρεαλιστική καταγραφή μιας καθημερινότητας που εκτυλίσσεται σε μεγάλο βαθμό μέσα σε ένα διαμέρισμα και μέσα από πλάνα μεγάλης χρονικής διάρκειας η ταινία απεικονίζει με τον πιο εύγλωττο τρόπο τις αντιλήψεις και τις πρακτικές μιας παραδοσιακής κοινωνίας. Η κίνηση της κάμερας από δωμάτιο σε δωμάτιο, οι έντονες διαλεκτικές αλλά και σωματικές αντιπαραθέσεις που γλιστρούν συχνά προς το κωμικό και η με φυσικότητα απόδοση κάποιων φαινομενικά αδιάφορων για την αφηγηματική εξέλιξη λεπτομερειών θυμίζουν έντονα ταινίες του σύγχρονου ρουμάνικου κινηματογράφου. Η διαφάνεια όμως και η έλλειψη δραματικής έντασης κάνει την ανάγνωση των συγκεκριμένων πολυπρόσωπων σκηνών πιο εύκολη υπόθεση για το θεατή. Η ταινία χωρίς να στερείται δυναμικής συνιστά έτσι μια περισσότερο κοινωνιολογική και λιγότερη δραματική μελέτη μιας «ευτυχισμένης οικογένειας» σε μετάβαση. Που χορογραφείται έξοχα με το γνωστό απαράμιλλο τρόπο των Nana & Simon τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά στην ξεχωριστή και εδώ(όπως και στην προηγούμενή τους ταινία) σκηνή του οικογενειακού γλεντιού.
Στο κέντρο ωστόσο αυτού του πολύβουου μωσαϊκού παραμένει από την αρχή ως το τέλος η κεντρική ηρωίδα. Το πρόσωπό της, ο λόγος της και η μελαγχολία της γεμίζουν κυριολεκτικά την οθόνη. Και παρόλο που και η ίδια δεν είναι σε θέση να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που γεννούν οι επιλογές της ο τρόπος με τον οποίο προσπαθεί να ισορροπήσει την προσωπική ελευθερία με την οικογενειακή δέσμευση την καθιστούν έναν από τους διαχρονικότερους κινηματογραφικούς γυναικείους χαρακτήρες.
της Καλλιόπης Πουτούρογλου [ Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]
