του Σωτήρη Ζήκου

- Ξέρεις.. θα έρθει καιρός που οι άνθρωποι θα πάψουν να συνομιλούν;
- Γιατί το λες αυτό;
- Γιατί το διαισθάνομαι... Έρχεται ο καιρός που θα γίνει... θα γίνει κι αυτό.
- Δεν το πιστεύω. Δεν πρόκειται...
- Όσο κι αν δεν το πιστεύεις, όσο κι αν το αρνείσαι, θα γίνει... Έχει αρχίσει ήδη να γίνεται...
- Πώς γίνεται δηλαδή;
- Κλείνουν ένα-ένα τα θέματα... δεν απομένουν πολλά θέματα προς συζήτηση, λιγοστεύουν τα θέματα.. τα αποθέματα. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια τι να πουν... πέρα από τα στοιχειώδη. Δεν νιώθουν την ανάγκη να μιλούν... ούτε ν' ακούν. Δεν ακούν ο ένας τον άλλον, βαριούνται ν' ακούν.. απλώς καμιά φορά φλυαρούν.. λέει ο καθένας τα δικά του... (Μικρή παύση) Στον καθένα αρέσει ν' ακούει τη φωνή του, το δικό του λόγο, τη δική του άποψη.. προτιμάει να πει το δικό του.. το μονόλογο του, χωρίς αντίλογο...
- Ή ν' ακούν μουσική...
- Ναι καλά... Να βάζουν ακουστικά στ' αυτιά τους για ν' απομονώνονται και ν' ακούν κάτι μόνοι τους... Ή να κλείνονται στο δωμάτιο τους και να βλέπουν μια τηλεοπτική σειρά, ένα βίντεο στο youtube, μια ταινία... Να μπαίνουν στο ίντερνετ, στον άυλο κόσμο, μέσα από την οθόνη τους... Και να στέλνουν γραπτά μηνύματα... Έτσι ώστε να μπορούν να σωπαίνουν για ώρες, ακόμη και για μέρες. Κι ολοένα και συνηθίζουν σ' αυτό... Κι ολοένα και ν' απομακρύνονται...


- Μήπως.. αυτό είναι που θέλει το Σύστημα;
- Το σύστημα...!
- Να μη συνεννοούμαστε, να μην επικοινωνούμε, να μη συνεργαζόμαστε, ν' απομακρυνόμαστε ο ένας από τον άλλο;
- Ποιο σύστημα; Μην λες μαλακίες.
- Γιατί μαλακίες;
- Έλα τώρα! Δεν θα βάλουμε στη θέση του Κακού, που μας παρασέρνει, το Σύστημα... Μόνο και μόνο για να το σοβαρέψουμε κάπως το ζήτημα...
- Δεν είναι, όμως, ένα θέμα κι αυτό.. προς συζήτηση; - Όχι, δεν είναι... Το παίξαμε αυτό για καιρό.. και το κάψαμε. Α μπεμπα μπλομ...
- (Μετά από παύση) Καλά, δεν επιμένω...


- Έλα να πούμε κάτι .. πάλι.
- Τι; τι να πούμε;
- Κάτι.. ο,τιδήποτε... Όπως λέγαμε κάποτε... «Εσύ θα μου έλεγες κι εγώ θα σου έλεγα». Θυμάσαι; «Εγώ να σου πω αυτό κι εσύ να μου πεις το άλλο»... Ας πούμε κάτι..
- Τι; Δεν έχουμε πια τι να πούμε;
- Μα πώς; Πώς γίνεται αυτό; Τόσο καιρό, κάθε πρωί που ξυπνούσα, ήθελα κάτι να σου πω... Και κάθε βράδυ πάλι πριν κοιμηθώ...
- Ναι.. κάποτε... Πάει, όμως, τελείωσε αυτό.. μας τελείωσε...
- Τελείωσε! Έτσι τελειώνει κι αυτό;
- Ναι, ακόμη κι αυτό...

Τελευταία σκηνή από την ταινία «Νύχτα» του Αντονιόνι:


- Δεν μ' αγαπάς πια;
- Δεν ξέρω... Απλώς δεν ξέρω τι να σου πω;
- Δεν μπορείς να μου πεις, όπως κάποτε, ότι μ' αγαπάς; Κι εγώ να σου πω: κι εγώ σ' αγαπώ;
- Και τι θα βγει μ' αυτό; Να λέμε για να λέμε; Για να 'χουμε να λέμε; Με άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε;
- Έστω κι έτσι... Για να κρατιόμαστε.
- Άστο, αφού δεν έχουμε πια τι να πούμε... Έχεις κάτι εσύ να μου πεις;
- Δεν... δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να σου πω... (Παύση) Εντάξει, άστο.. κάποια άλλη φορά... Φιλιά.
- Φιλιά! Τι φιλιά;
- Σου στέλνω φιλιά...
- Έτσι;
- Είμαι εδώ.. είμαι ακόμη εδώ. Σε φιλώ..
- Ναι, αλλά εξ αποστάσεως; μου στέλνεις φιλιά;
- Θέλεις να έρθω κοντά σου.. να σε φιλήσω.
- Άλλο ήθελα να σου πω...


- Καλά, άστο... Δεν θέλω να σε ζορίσω...
- Δεν με ζορίζεις.
- Τι άλλο να κάνω; Να περιμένω;... Να μην επιμένω;
- Μην επιμένεις... Μην περιμένεις... Τι άλλο να πω; Τι να μου πεις; Τι να σου πω;
- Χανόμαστε, όμως, έτσι... Θα χαθούμε...
- Ναι, ίσως και να χαθούμε..
- Και δεν λυπάσαι γι' αυτό; Δεν σε πειράζει; Δεν σε νοιάζει;
- Έλα τώρα...
- Να έρθω;
- Δεν εννοούσα... Δεν είπα αυτό.. δεν το ενοοούσα έτσι.. Δεν ήθελα να πω...
- Καλά, μην ζορίζεσαι... Δεν επιμένω...

- Ό,τι κι αν πεις, ό,τι κι αν πούμε, τίποτα δεν πρόκειται ν' αλλάξει. Το ενδιαφέρον για τα λόγια δεν διαρκεί παρά μόνο για λίγο. Και μετά ξεχνιέται. Επιστρέφει η κρούστα των στερεοτύπων και επικαλύπτει αυτό που ειπώθηκε.. σαν να ήταν μια απ' τα ίδια. Ενώ δεν ήταν... Δεν είναι πάντα τα ίδια. (Παύση απορίας) Κανείς δεν θυμάται.. δεν θυμάται τίποτα. Μνήμη χρυσόψαρου. Τίποτα πια δεν κρατάει για πολύ. Γιατί;

Ακούγεται το τραγούδι «Σιωπή» - Ξύλινα Σπαθιά:


- Είχαμε μεταξύ μας εμείς.. είχαμε ένα.. άπειρο.
- Άπειρο! Τι άπειρο;
- Το δικό μας άπειρο.. που ήταν,νομίζω, το καλύτερο άπειρο... Τότε που δεν μας έφτανε ο χρόνος, όταν ήμασταν μαζί, εσύ κι εγώ... Σαν να ήμασταν για πάντα μαζί.. και πριν και μετά.. εις το άπειρο..  Που έλεγα στον εαυτό μου ότι μ' αγαπάς και πάντα θα μ' αγαπάς.. Και σου έλεγα κι εγώ: πάντα θα σ' αγαπώ.. Και το εννούσα: από εδώ έως το άπειρο.. το δικό μας άπειρο...
- Αα!
- Αυτό το άπειρο που έκανε τις στιγμές μας να μοιάζουν ατέλειωτες.. χωρίς τέλος και αρχή... Σαν να ήμασταν για πάντα μαζί.. εγώ κι εσύ... Που σου έλεγα: είσαι εσύ το τέλος μου και η αρχή... Θυμάσαι;
- Ναι, θυμάμαι... (Παύση αμηχανίας) Αλλά τα είπαμε αυτά... Τα είπαμε, ξανά και ξανά... Τα ξοδέψαμε... Τώρα, τι άλλο να πούμε; Τι άλλο έχουμε να πούμε;
- Ας πούμε.. για τα όνειρά μας...
- Ποια όνειρά μας;
- Τι θέλουμε, τι θα θέλαμε ακόμη...
- Κι αυτά τα είπαμε... (Παύση απορίας) Δεν τα είπαμε; Πόσες φορές θα τα ξαναπούμε;

- Έλα.. πες κάτι ακόμα...
- Τι άλλο να πω;
- Κάτι.. ό,τι να ΄ναι.. πες κάτι...
- To «Game of thrones» στην πέμπτη σαιζόν μου φαίνεται ότι είναι μούφα.. το βαριέμαι.. δεν με πείθει... Προτιμώ το «House of cards» και στην πρώτη και στη δεύτερη και στην τρίτη σαιζόν...

Ακούγεται το μουσικό θέμα της σειράς «Game of thrones»:

- Θέλεις λοιπόν.. να σωπάσουμε;
- Ίσως είναι καλύτερα.. ναι.. να σωπάσουμε. Ας σωπάσουμε... Ή για όσο μας βγει..
- Καλά.. αν αυτό θέλεις...
- Ναι... Θα ήθελα -ξέρεις- να κάνω έναν όρκο σιωπής.. Όπως οι αναχωρητές... Για όσο το αντέξω... Άσε με, σε παρακαλώ, να το προσπαθήσω.. μπας και το καταφέρω... Μην με πιέζεις.. μην επιμένεις.
- Δεν επιμένω.. αν αυτό θέλεις...
- Ναι, αυτό θέλω τώρα...

- Πέτα... πέτα μακριά... πέτα μες στη σιωπή σου.
- Σ' ευχαριστώ.. που καταλαβαίνεις...
- Μη χαθείς όμως, για πάντα...
- Όχι... Δεν θα χαθώ...
- Σ' αγαπώ...
- Κι εγώ...
- Όπου κι αν είσαι, όπου κι αν πας...


Σκηνή από την ταινία «Κλίματα αγάπης» του Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν:

Και μετά σιωπή
Μεγάλη σιωπή

(δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο citymagazine.gr)