(από την ομώνυμη ταινία του Jim Jarmusch)

Ερωτικό ποίημα

Έχουμε πολλά σπίρτα
στο σπίτι μας.
Τα έχουμε εύκαιρα πάντοτε.
Προς το παρόν, η αγαπημένη μας
μάρκα είναι τα Οχάιο Μπλου Τιπ.
Αν και παλιά προτιμούσαμε
τη μάρκα Ντάιμοντ.
Αυτό ήταν πριν...
...ανακαλύψουμε τα σπίρτα
Οχάιο Μπλου Τιπ.
Έχουν...
εξαιρετική συσκευασία,
γερά μικρά...
κουτιά με σκούρες...
και γαλάζιες, και άσπρες
ετικέτες με γράμματα...
γραμμένα στο σχήμα
ενός μεγαφώνου...
λες να θέλουν να πουν
ακόμα πιο δυνατά στον κόσμο...
Ορίστε το πιο όμορφο
σπίρτο του κόσμου,
είναι μιάμιση ίντσα,
μαλακό κοτσάνι πεύκου...
καλυμμένο με μια τραχιά
σκούρα μωβ κεφαλή,
τόσο σοβαρό και θυμωμένο...
και πεισματικά έτοιμο
να πιάσει φωτιά,
ανάβοντας, ίσως, το τσιγάρο...
της γυναίκας που αγαπάτε,
για πρώτη φορά, και
δεν ήταν το ίδιο ποτέ ξανά.


Άλλο ένα

Όταν είσαι παιδί...
μαθαίνεις ότι υπάρχουν
τρεις διαστάσεις:
ύψος, πλάτος και βάθος.
Όπως ένα κουτί παπουτσιών.
Όμως αργότερα, μαθαίνεις
πως υπάρχει μια 4η διάσταση:
ο χρόνος.
Ύστερα, κάποιοι λένε...
πως ίσως υπάρχουν
πέντε, έξι, εφτά...


Ποίημα
Είμαι στο σπίτι.
Έξω είναι ωραία:
ζεστά
ο ήλιος πάνω στο κρύο χιόνι.
Πρώτη μέρα της άνοιξης
ή τελευταία του χειμώνα.
Τα πόδια μου τρέχουν πάνω
στις σκάλες κι έξω απ’ την πόρτα,
το πάνω μου μισό
είναι εδώ και γράφει


Λάμψη

Όταν ξυπνάω νωρίτερα από εσένα
κι εσύ είσαι στραμμένη
προς εμένα,
με το πρόσωπο στο μαξιλάρι
και τα μαλλιά απλωμένα γύρω,
βρίσκω την ευκαιρία
και σε χαζεύω,
μαγεμένος από έρωτα
και φοβισμένος
πως ίσως ανοίξεις τα μάτια σου
και βγει το φως του ήλιου
από μέσα σου τρομαγμένο.
Αλλά ίσως όταν χαθεί
το ηλιόφως,
δεις πόσο πολύ
το στήθος και το κεφάλι μου
καταρρέουν για σένα,
οι φωνές τους παγιδευμένες
μέσα μου σαν αγέννητα παιδιά
φοβούνται πως δεν θα δουν
ποτέ το φως της μέρας.
Το άνοιγμα στον τοίχο
τώρα λάμπει αχνά
το βροχερό του μπλε
και το γκρίζο.
Δένω τα παπούτσια μου
και πάω κάτω να φτιάξω καφέ.


Η τρεχάλα

Περνάω μέσα από...
τρισεκατομμύρια μορίων
που κάνουν στην άκρη
για να περάσω εγώ
ενώ και στις δυο πλευρές
τρισεκατομμύρια άλλα
μένουν στη θέση τους.
Ο υαλοκαθαριστήρας στριγγλίζει.
Η βροχή έχει σταματήσει.
Σταματώ.
Στη γωνία ένα αγόρι
μ' ένα κίτρινο αδιάβροχο
κρατάει το χέρι της μητέρας του.


Κολοκύθα

Μικρή μου κολοκύθα,
Μου αρέσει να σκέφτομαι
άλλα κορίτσια μερικές φορές,
όμως...
η αλήθεια είναι ότι
αν ποτέ με αφήσεις,
θα ξεριζώσω την καρδιά μου
και ποτέ δεν θα τη βάλω πίσω.
Ποτέ δεν θα υπάρξει
άλλη σαν κι εσένα.


Η γραμμή

Υπάρχει ένα παλιό τραγούδι
που έλεγε ο παππούς μου
που έχει την ερώτηση,
"ή θα προτιμούσες να ήσουν ψάρι;"
Στο ίδιο τραγούδι
υπάρχει η ίδια ερώτηση
αλλά με ένα μουλάρι
κι ένα γουρούνι,
αλλά αυτή που ακούω
εγώ μερικές φορές
στο κεφάλι μου
είναι αυτή με το ψάρι.
Μόνο αυτός ο ένας στίχος.
"Θα προτιμούσες να ήσουν ψάρι; "
Λες και το υπόλοιπο τραγούδι
δεν έπρεπε να υπάρχει.

(Η απόδοση των στίχων είναι του pierre•beauman από τους υπότιτλους που "ανέβασε" η •κ•ινηματογραφική •ο•μάδα •φ•οιτητικών •ε•στιών •θ•εσ)/νίκης.  )