Τα πρόσωπα
Οδηγός επιβίωσης (μέρος 1ο)

Christoffer Boe (Δανία, 1974). Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Κοπενχάγης. Έχει σκηνοθετήσει εκτός της βραβευμένης Reconstruction στις Κάννες, άλλες τρεις μικρού μήκους (εκ των οποία η πλέον πρόσφατη επίσης βραβευμένη στις Κάννες το 2002).
"Πίστευα ότι η ταινία θα απορριφθεί. Πίστευα ότι οι Κάννες δεν ήταν υπέρ μου, αλλά έκανα λάθος", έτσι σχολιάζει την επιλογή της ταινίας από το Φεστιβάλ Καννών. Βραβευμένος σ' αυτό το φεστιβάλ με τη Camera d' Or (το βραβείο για τον πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη).
Η ταινία επικεντρώνεται στο πρόσωπο του νεαρού Alex όταν ξαφνικά εγκαταλείπει την φίλη του Simone, για να ακολουθήσει την σαγηνευτική Aimee. Όταν θα την συναντήσει κανένας δρόμος γυρισμού δεν θα είναι προσβάσιμος γι' αυτόν. Ο μόνος δρόμος σωτηρίας, το μέλλον του είναι ο έρωτας της Aimee.
Κριτικές την χαρακτηρίζουν ως "ένα ψυχολογικό δράμα για έναν άνδρα που ξεχνά το παρελθόν του και πρέπει να βάλει όλη την πίστη του στον έρωτα για να μπορέσει να κερδίσει ένα μέλλον".
Ο ίδιος δηλώνει: "Η ταινία είναι αποπλάνηση. Ένα ολόκληρο δωμάτιο γεμίζει ξαφνικά με την αγάπη που νιώθουν δύο άνθρωποι, ο ένας για τον άλλο. Παρόλο που πρόκειται για δύο ηθοποιούς που παίζουν απλά έναν ρόλο, πιστεύουμε πραγματικά πως αγαπιούνται και νιώθουμε θλίψη στην ιδέα ότι ίσως να μην να μπορεί να έχει ο ένας τον άλλο. Βλέπουμε μέσω της καλλιτεχνικής επίδρασης και παράλληλα αφήνουμε τον εαυτό μας να σαγηνευτεί. Η ταινία μοιάζει με το μάγο που αποκαλύπτει τα κόλπα του, αλλά κάνει ένα καινούργιο την ίδια στιγμή και μας συναρπάζει."

Pen-ek Ratanaruang (Μπανγκόκ, 1962). Σπουδές στην Ιστορία της Τέχνης στην Νέα Υόρκη. Εργάστηκε ως γραφίστας. Σκηνοθέτησε διαφημιστικά. Η πρώτη του ταινία Fun Bar Karaoke, είχε προβληθεί στο Φεστιβάλ το 1998. Η τέταρτη του ταινία Last life in universe προβλήθηκε στην Βενετία. Την φωτογραφία έκανε ο συνεργάτης του Wong Kar-wai, Chris Doyle, και ηθοποιοί που παίζουν είναι ο Asano Tadanobu σταρ (στην Ιαπωνία και πρωταγωνιστής στην περσινή βραβευμένη Γυναίκα της βροχής) και ο cult σκηνοθέτης Miike Takashi. Αφηγείται την συνάντηση ενός Ιάπωνα και μιας Ταϊλάνδης. Η σκιά του θανάτου, μια αδιόρατη αίσθηση ειρωνείας και η συνδιαλλαγή δύο διαφορετικώς πολιτισμών -του αυστηρού και τυπικού Ιαπωνικού και του χαοτικού Ταϊλανδικού- χαρακτηρίζει το τελικό αποτέλεσμα. Η σκηνοθετική οπτική επικεντρώνεται πάνω στο Ιάπωνα πρωταγωνιστή. "Πριν μερικά χρόνια δειπνούσα με φίλους και συνεχώς μου μιλούσαν για μια ιστορία για ένα γιαπωνέζο που δούλευε σε ταξιδιωτικό γραφείο στην Μανίλα", περιγράφει το εναρκτήριο λάκτισμα..

Manish Jha (Bihar, 1978). "Μεγάλωσα σε μια επαρχία όπου ο ηλεκτρισμός ήρθε μόλις πρόσφατα, και όπου συνέβαιναν διαρκώς βίαιες συγκρούσεις για ηλίθιους λόγους". Σπούδασε Αγγλική φιλολογία στο πανεπιστήμιο του Νέου Δελχί. Εργάστηκε σε τηλεοπτικά σίριαλ ως βοηθός σκηνοθέτης. Όταν βαρέθηκε τις τηλεοπτικές σαπουνόπερες αποφάσισε να ασχοληθεί με την σκηνοθεσία και η πρώτη του μικρού μήκους βραβεύτηκε στις Κάννες (2002). Επηρεασμένος από τους Ιρανούς Jafar Panahi, Majid Majidi και Abbas Kiarostami γυρίζει την Matrubhoomi (Ένα έθνος χωρίς γυναίκες) μια καταγγελία για την θέση της γυναίκας στην Ινδική κοινωνία. Μια κατάσταση αρκετά κοινή σε Ασιατικές χώρες όπως η Ινδία ή η Κίνα, όπου στις γεννήσεις προτιμώνται τα αγόρια από τα κορίτσια. Τα φωτεινά χρώματα και εύθυμοι τόνοι δίνουν την θέση τους στην σκοτεινή ατμόσφαιρα μιας αληθινής τραγωδίας. "Μια κοινωνία χωρίς γυναίκες είναι μια κοινωνία χωρίς ελπίδα", σχολιάζει.

Celina Murga (Parana, 1973). Οι συνήθεις σπουδές στο Universidad del cine στο Μπουένος ’Αιρες. Βοηθός σκηνοθέτης σε ταινίες του Juan Villegas (Sabado) και Ariel Rotter (Solo por hoy). Στην πρώτη ταινία με τίτλο Ana y los otros κλέβει τις εντυπώσεις. Βραβείο στο φεστιβάλ του Μπουένος ’ιρες (πρόεδρος της επιτροπής ο Μιχάλης Δημόπουλος) και ειδική μνεία στην Βενετία. Μια νεαρή κοπέλα επιστρέφει στην πόλη καταγωγής της. Οι αναμνήσεις την κατακλύζουν και οι μνήμες από τους παλιούς έρωτες επιστρέφουν. Το ύφος του Eric Rohmer, και η όχι και τόσο άσκοπη περιπλάνηση της πρωταγωνίστριας Camila Toker ορίζουν το τελικό αποτέλεσμα. "Η Αννα της ταινίας και εγώ έχουμε ένα κοινό: και οι δύο μας φύγαμε. Η φυγή από την πόλη καταγωγής μου μού επέτρεψε να έχω ένα βλέμμα διαφορετικό από κάποιον που μένει συνεχώς εκεί, αλλά και από αυτό ενός ξένου", επισημαίνει.

Christopher Doyle (Αυστραλία, 1952). Εγκατέλειψε τις πανεπιστημιακές του σπουδές για να γίνει ναυτικός. Μαθήτευσε παραδοσιακή ιατρική στην Ταϊλάνδη δίπλα σ' ένα κομπογιαννίτη γιατρό. Δούλεψε σαν οδηγός στο Παρίσι, σε αγροκτήματα στο Ισραήλ, σαν υδροσκόπος στη Ινδία. Σπούδασε κινέζικα στο πανεπιστήμιο του Χονγκ Κονγκ. Ο καθηγητής του τού έδωσε το κινέζικο όνομα "Κεφένγκ", που σημαίνει "όπως ο άνεμος", περιγράφοντας με ακρίβεια τον χαρακτήρα του.
Ακολουθώντας την κινέζα φίλη του βρέθηκε στην Ταϊβάν με σκοπό να σπουδάσει πολεμικές τέχνες, όμως εκεί συμμετείχε σε ερασιτεχνικούς θιάσους ως φωτιστής. Γνώρισε τον Edward Yang και γύρισε μαζί του την πρώτη του ταινία That Day on the Beach, ως διευθυντής φωτογράφος.
Μαζί με τον William Chang είναι οι πιο στενοί συνεργάτες του Wong Kar- wai και αποκλειστικoί υπεύθυνοι για το "look" ταινιών όπως το Chungking Express, Ευτυχισμένοι μαζί, Ερωτική επιθυμία. Συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα του κινέζικου σινεμά: Zhang Yimou (Hero), Chen Kaige (Temptress Moon), Stanley Kwan (Red Rose, White Rose).
Παράλληλα με τον κινηματογράφο ασχολείται με την φωτογραφία και το κολάζ (μια έκθεση του θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ). Ενώ συχνά κείμενα του εξομολογήσεις, μαρτυρίες για τα γυρίσματα των ταινιών, δημοσιεύονται. (Ένα τέτοιο κείμενο ειδικά γραμμένο για τους έλληνες αναγνώστες που αναφέρεται στην ταινία 2046 του Wong θα δημοσιευτεί στην ειδική έκδοση του φεστιβάλ).
Είναι χορτοφάγος.
Είναι ο σημαντικότερος διευθυντής φωτογράφος στον κόσμο.

Dervis Zaim (Λεμεσός, 1964). Σπούδασε στα πανεπιστήμια Βόσπορου και Warwick. Σκηνοθέτης του βραβευμένου σε παλαιότερο Φεστιβάλ Τούμπες μέσα σε φέρετρο (1997). "Θέλω να δημιουργώ χαρακτήρες και καταστάσεις που να μου επιτρέπουν να χρησιμοποιώ μαύρο χιούμορ και ειρωνεία. Ψάχνω για κόμικς φιγούρες που είναι παγιδευμένες σε μια τραγωδία", δηλώνει για τις προθέσεις του.
Στην πρόσφατη ταινία Μud που προβλήθηκε στην Βενετία επιχειρεί μια τολμηρή επιστροφή στην γενέθλια γη, δηλαδή την Κύπρο, και το τραυματικό της παρελθόν. Η ταινία είναι μια απαλλαγμένη από εθνικιστικές προκαταλήψεις προσέγγιση του εθνικού τραύματος, από μια τουρκοκυπριακή οπτική γωνία.
"Όλοι οι χαρακτήρες της ταινίας έχουν κάποια αίσθηση της ενοχής αν και αυτή λειτουργεί σε διάφορες μορφές και σε διαφορετικά επίπεδα. Οι περισσότεροι απ' αυτούς προσπαθούν να απελευθερωθούν απ' αυτή και αργά η γρήγορα το καταφέρνουν", επισημαίνει για τα πρόσωπα.

Damjan Kozole (Σλοβενία, 1964). Οι ταινίες του συνιστούν εμπορικές επιτυχίες πρώτου μεγέθους στην πατρίδα του. Η προηγούμενη του μια γλυκόπικρη κωμωδία Porno film (2000) είχε προβληθεί στο τμήμα Ματιές στα Βαλκάνια. Η τελευταία του με τίτλο Spare Parts έκανε την πρεμιέρας της στο Βερολίνο. Διαδραματίζεται σε μια συνοριακή πόλη της Σλοβενίας πέρασμα παράνομων μεταναστών που κατευθύνονται προς τις ευημερούσες δυτικές χώρες. "Το 2000 η αστυνομία της Σλοβενίας συνέλαβε 3600 παρανόμους πρόσφυγες που κατευθυνόταν στην Ιταλία, στην Ευρώπη", δηλώνει. Η οπτική της αφήγησης είναι αυτή των παρανόμων μεταφορέων, των "δουλεμπόρων" που βοηθούν τους παρανόμους μετανάστες να περάσουν τα σύνορα. "Το Krsko είναι η πατρίδα μου, μια μικρή πόλη στα σύνορα με την Κροατία γνωστή για το πυρηνικό της εργοστάσιο και τους αγώνες ταχύτητας. Και επίσης για τον υψηλό δείκτη ανεργίας", περιγραφεί τον τόπο της ταινίας.

Ardak Amirkulov (Καζακστάν, 1955). Σπουδές φιλολογίας και σκηνοθέσιας. Το 1991 καθώς η Σοβιετική Ένωση καταρρέει, γυρίζει την τρίωρη ταινία The Fall of Otrar. Το σενάριο είχε γραφεί από τον ρώσο Alexei Guerman και την γυναίκα, στα μέσα της δεκαετίας του 80. Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία είναι ένα ιστορικό έπος που βυθίζει τον θεατή σε μια συναρπαστική και άγνωστη πτυχή της ασιατικής ιστορίας.
Καζάκικα, μονγκολιανά και μανδαρίνικα είναι οι γλώσσες που ακούγονται. Αφηγείται ένα σημαντικό ιστορικό συμβάν για τους μουσουλμάνους της κεντρικής Ασίας, την κατάληψη της πόλης Ortar από τον Μογγόλο Τζένγκις Χαν. Την σκοτεινή, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του πρώτου μέρους διαδέχεται ένα "ανοικτό" και αιματοβαμμένο δεύτερο μέρος. Οι επιρροές από τις γιαπωνέζικες ταινίες με σαμουράι, σπαγγέτι γουέστερν αλλά και τον Andrei Tarkosky χαρακτηρίζουν την ταινία. Σε μια σπάνια χειρονομία συναδελφικής αβροφροσύνης ο Martin Scorrese παρουσιάζει την ταινία την περασμένη άνοιξη στη Νέα Υόρκη.

Darezhan (Darejan) Omirbaev (Καζακστάν, 1958). Σπούδασε εφηρμοσμένα μαθηματικά. Εργάστηκε ως καθηγητής. Συνέχισε τις σπουδές του στην φημισμένη VGIK. Η πτυχιακή του εργασία ήταν για την σημειολογία στον κινηματογράφο με αναφορές στα κείμενα των Pasolini, Metz, Jakobson και Mitry. Εργάστηκε ως κινηματογραφικός κριτικός και αργότερα στράφηκε στην σκηνοθεσία. Kairat (1991), Kardiogramma(1995), Killer(1998) είναι κάποιες από τις ταινίες του. Η γαλλική Le Monde έγραψε γι' αυτόν: "Στις ταινίες του έχει επινοήσει ένα ολόκληρο σύμπαν".
"Κάνω ένα σινεμά αντι-χολιγουντιανό", δηλώνει. "Δεν μ' αρέσει να δείχνω την βία. Είναι ο θεατής που πρέπει να κάνει το μοντάζ της ταινίας και να φανταστεί τον φόνο". Ως επιρροές αναγνωρίζει τις ταινίες του Robert Bresson (και ιδιαίτερα το L' Argent) και τους πίνακες του αμερικανού Edward Hopper.