Τετάρτη 30/8
Downsizing, Alexander Payne
Το Downsizing αφηγείται τι μπορεί να συμβεί αν, ως λύση για τον υπερπληθυσμό, εφαρμοστεί η ανακάλυψη Νορβηγών επιστήμονων για τη συρρίκνωση των ανθρώπων και τη μετάβαση από το "μεγάλο" στο "μικρό". Ο Paul Safranek και η σύζυγός του Audrey (τους ρόλους υποδύονται οι Matt Damon και Kristen Wiig) αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την γεμάτη άγχη ζωή τους στην Omaha προκειμένου να συρρικνωθούν και να μετακομίσουν σε μια νέα "μικρή" κοινότητα. Και αυτή τους η επιλογή ενεργοποιεί κάποια γεγονότα  που αλλάζουν τη ζωή τους .
ο Alexander Payne δηλώνει: "Κάνω κωμωδίες και αυτή η ιδέα ήρθε από τον συν-συγγραφέα μου Jim Taylor και τον αδελφό του που μιλούσε για το πόσο καλύτερα θα ζούσαν οι άνθρωποι αν μπορούσαν να συρρικνωθούν - πόσο πιο μεγάλα θα ήταν τα σπίτια τους, πόσο πιο φθηνό θα ήταν το φαγητό, και ούτω καθεξής. Όταν είπα στον Jim ότι αντιμετωπίζουμε την ιδέα ως πανάκεια για τον υπερπληθυσμό και την αλλαγή του κλίματος, η υπόθεση σύντομα αποκαλύφθηκε ως ένα θαυμάσιο πρίσμα μέσω του οποίου μπορούμε να δούμε πολλά πράγματα που μας ενδιαφέρουν, μας διασκεδάζουν και μας αποθαρρύνουν στον σύγχρονο κόσμο."

Πέμπτη 31/8
Zama, Lucrecia Martel
Ο Ζάμα, ένας Ισπανός αξιωματικός  που γεννήθηκε στη Νότια Αμερική, περιμένει εναγωνίως την επιστολή του βασιλιά που θα τον μεταθέτει από την πόλη στην οποία υπηρετεί σ’ ένα καλύτερο μέρος. Η κατάστασή του είναι ιδιάζουσα. Πρέπει να διασφαλίσει ότι τίποτα δεν θα επισκιάζει τη μετάθεσή του. Είναι αναγκασμένος να δέχεται αδιαμαρτύρητα την κάθε εργασία που του ανατίθεται από τους διαφόρους διοικητές που έρχονται και παρέρχονται ενώ αυτός μένει πάντα πίσω. Τα χρόνια περνούν και η επιστολή με τη μετάθεση από τον βασιλιά δεν φτάνει ποτέ. Όταν ο Ζάμα συνειδητοποιεί ότι όλα έχουν πλέον χαθεί, συμμετέχει σ’ ένα απόσπασμα στρατιωτών  που καταδιώκει έναν επικίνδυνο ληστή.
Η Lucrecia Martel  σκηνοθέτις δηλώνει:  “Επιθυμώ να πάω πίσω στο παρελθόν με την ίδια αδιαφορία που έχουμε όταν προχωράμε προς το μέλλον. Δεν προσπαθώ να τεκμηριώσω με την απόλυτη ακρίβεια τα σχετικά γεγονότα, επειδή η ταινία δεν περιέχει ιστορικιστικές προσδοκίες. Αντίθετα, προσπαθώ να βυθιστούμε σ’ έναν κόσμο που ακόμα σήμερα είναι τεράστιος, με ζώα, φυτά και ελάχιστα κατανοητούς γυναίκες και άνδρες. (...) Το παρελθόν στην ήπειρό μας είναι θολό και σε σύγχυση. Το καταφέραμε έτσι, ώστε να μην σκεφτόμαστε την ιδιοκτησία της γης, τα λάφυρα πάνω στα οποία θεμελιώνεται η άβυσσος της Λατινικής Αμερικής, περιπλέκοντας έτσι  τη γένεση της δικής μας ταυτότητας. Μόλις αρχίσουμε να βλέπουμε το παρελθόν, νιώθουμε ντροπή.“

First Reformed, Paul Schrader
Το First Reformed είναι μια ταινία για την πνευματική ζωή με πρωταγωνιστή τον Ethan Hawkes, στο ρόλο ενός ιερέα μιας μικρής, ιστορικής αλλά χωρίς πιστούς εκκλησίας. Πρώην στρατιωτικός, ο Toller βασανίζεται από την απώλεια του γιου του, τον οποίο ενθάρρυνε να καταταγεί στο στρατό. Την κατάστασή του επιδεινώνει ένα νεαρό ζευγάρι, η Μαρία και ο ριζοσπάστης  περιβαλλοντολόγος σύζυγός της Michael, που έρχονται σ' αυτόν για να τους συμβουλεύσει. Πλημμυρισμένος από σκέψεις ότι ο κόσμος έχει καταστραφεί από τις μεγάλες επιχειρήσεις και συνειδητοποιώντας  ότι η εκκλησία είναι το ίδιο ένοχη όπως οι αδίστακτες μεγάλες εταιρείες, ο Toller αποφασίζει να δράσει...
Ο Paul Schrader, σκηνοθέτης  της ταινίας, δηλώνει: “Όταν ήμουν νεότερος  θαύμαζα τις ταινίες που αναφερόταν στην πνευματική ζωή και έγραφα σαν κριτικός γι’ αυτές, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα ότι ποτέ θα σκηνοθετούσα μια. Το 2013 δειπνούσα με τον  Paweł Pawlikowski, τον σκηνοθέτη της Ida. Περπατώντας σπίτι μετά, σκέφτηκα : "Ήρθε η ώρα να γράψω ένα τέτοιο σενάριο". Το σενάριο της ταινίας είναι κάτι που σκόπευα εδώ και πενήντα χρόνια. Μόλις άρχισα να το γράφω τέλειωσε πολύ γρήγορα. Ήταν εκεί και με περίμενε. Δεν νομίζω ότι ένας καλλιτέχνης θα πρέπει να αποκλείει τις ερμηνείες του έργου του. Ο στόχος είναι να προκληθούν αυτές οι ερμηνείες.”

The Shape of Water, Guillermo Del Toro
Η ταινία είναι ένα αλλόκοτο παραμύθι, που διαδραματίζεται με το φόντο την Αμερική την εποχή του Ψυχρού Πολέμου γύρω στα 1962. Σ’ ένα κρυφό υψηλής ασφάλειας κυβερνητικό εργαστήριο όπου εργάζεται, η μοναχική Elisa είναι παγιδευμένη σε μια ζωή απόλυτης απομόνωσης. Η ζωή της Elisa αλλάζει για πάντα, όταν αυτή και η συνεργάτης της Zelda ανακαλύπτουν ένα απόρρητο μυστικό πείραμα.
Με τους Sally Hawkins, Michael Shannon, Richard Jenkins, Doug Jones, Michael Stuhlbarg, Octavia Spencer.
Ο Guillermo Del Toro, σκηνοθέτης της ταινίας, δηλώνει: «Τα παραμύθια γεννήθηκαν σε εποχές ταραγμένες, σε στιγμές περίπλοκες – όταν δεν υπήρχε καμία ελπίδα. Έκανα την ταινία ως ένα αντίδοτο στον κυνισμό. Διότι νομίζω ότι όταν μιλάμε για αγάπη - όταν πιστεύουμε στην αγάπη - το κάνουμε με έναν τρόπο απελπισμένο. Φοβόμαστε ότι θα φανούμε αφελείς ή ακόμα και ανόητοι. Αλλά η Αγάπη είναι πραγματική - απολύτως πραγματική - και, όπως και το νερό, είναι η πιο απαλή και ισχυρότερη δύναμη στο Σύμπαν. Είναι ελεύθερη και άμορφη έως ότου εισέρχεται στον παραλήπτη του, μέχρι να μπει μέσα. Τα μάτια μας είναι τυφλά. Αλλά η ψυχή μας δεν είναι. Αναγνωρίζει την αγάπη σε οποιαδήποτε μορφή μας παρουσιάζεται.»

Παρασκευή 1/9
Lean on Pete, Andrew Haigh
Η αφήγηση παρακολουθεί τον δεκαπεντάχρονο Charley Thompson. Θέλει ένα σπίτι, φαγητό στο τραπέζι και ένα γυμνάσιο που μπορεί να φοιτήσει για όλη τη σχολική χρονιά. Ζει με τον πατέρα του και μετακινούνται συνεχώς. Ο πατέρας του εργάζεται σε αποθήκες σε ολόκληρο τον Βορειοδυτικό Ειρηνικό, η σταθερότητα είναι δύσκολο να βρεθεί στη ζωή τους. Ελπίζοντας σε μια νέα αρχή, μετακομίζουν στο Πόρτλαντ του Όρεγκον, όπου ο Charley εργάζεται για το καλικαίρι, με έναν προπονητή αλόγων και γίνεται φίλος μ’ ένα άλογο που λέγεται Lean on Pete.
Βασισμένο στο μυθιστόρημα Lean On Pete του Willy Vlautin.
Με τους Charlie Plummer, Steve Buscemi, Chloë Sevigny.
Ο Andrew Haigh σκηνοθέτης δηλώνει: «Το Lean On Pete του Willy Vlautin είναι ένα θαυμάσιο ανθρώπινο μυθιστόρημα. Πρόκειται για μια ιστορία ενός παιδιού που αρνείται να χάσει την ελπίδα παρά τις σκληρές πραγματικότητες του κόσμου του. Το βρήκα πάρα πολύ συγκινητικό, τρυφερό και καθόλου συναισθηματικό. Ήθελα η ταινία να έχει την ίδια αίσθηση καθαρότητας. Ήθελα η ταινία να εξετάζει τη ζωή στο περιθώριο της κοινωνίας με ειλικρίνεια και σεβασμό. Υπάρχει ένα απόσπασμα που χρησιμοποίησε ο Willy στην αρχή του μυθιστορήματός του από τον John Steinbeck που λέει: "Είναι αλήθεια ότι είμαστε αδύναμοι, άρρωστοι και άσχημοι και κακοί, αλλά αν αυτό είναι το μόνο που είμαστε, τότε θα είχαμε εξαφανιστεί εδώ και χιλιετίες ". Προσπάθησα να διατηρήσω αυτό το συναίσθημα καθ 'όλη τη διάρκεια αυτής της ταινίας.»

The Insult, Ziad Doueiri
Σήμερα. Στη Βηρυτό, μια προσβολή φέρνει τον Toni, έναν Λιβανέζο χριστιανό, και τον Yasser, έναν Παλαιστίνιο πρόσφυγα, στο δικαστήριο. Κρυφές και ανοικτές πληγές , τραυματικές αποκαλύψεις: το τσίρκο των μέσων ενημέρωσης που καλύπτει την υπόθεση ωθεί τον Λίβανο σε κοινωνική έκρηξη, αναγκάζοντας τον Toni και τον Yasser να επανεξετάσουν τη ζωή και τις προκαταλήψεις τους.
Ο σκηνοθέτης δηλώνει: «The Insult / Η προσβολή εμπνεύστηκε από ένα περιστατικό που μου συνέβη πριν από μερικά χρόνια. Όταν κοιτάω πίσω, αντιλαμβάνομαι ότι αυτό το απλό περιστατικό θα μπορούσε να μετατραπεί σε εθνική κρίση. Ο Λίβανος είναι μια πολύ περίπλοκη χώρα, αντιφατική και παθιασμένη. Με τον Joëlle Touma, γράψαμε μια ιστορία που θυμίζει τόσο το παρελθόν όσο και το παρόν μας. Αυτή η ταινία αφορά τη δικαιοσύνη. Αυτό είναι που ψάχνουν οι Toni και Yasser - οι πρωταγωνιστές. Και η αναζήτηση δικαιοσύνης είναι επίσης μια αναζήτηση για την αξιοπρέπεια.»

Human Flow, Ai Weiwei
Πάνω από 65 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έχουν εξαναγκαστεί να φύγουν από τα σπίτια τους για να γλυτώσουν την πείνα, την αλλαγή του κλίματος και τον πόλεμο. Ο μεγαλύτερος εκτοπισμός ανθρώπων από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το Human Flow, ένα επικό ταξίδι με οδηγό τον Ai Weiwei, ο οποίος αποδίδει με μια δυνατή οπτική έκφραση αυτή τη μαζική ανθρώπινη μετανάστευση. Το ντοκιμαντέρ εστιάζει τόσο στην μαζική κλίμακα της κρίσης των προσφύγων όσο και στο βαθύτατο ανθρώπινο αντίκτυπο της. Η ταινία παρακολουθεί μια σειρά ανθρώπινων ιστοριών που εκτείνονται σε όλη την υφήλιο, σε χώρες όπως το Αφγανιστάν, το Μπαγκλαντές, η Γαλλία, η Ελλάδα, η Γερμανία, το Ιράκ, το Ισραήλ, η Ιταλία, η Κένυα, το Μεξικό και Τουρκία.
Ο Ai Weiwei,σκηνοθέτης της ταινίας, δηλώνει: «Η ταινία Human Flow είναι ένα προσωπικό ταξίδι, μια προσπάθεια να κατανοήσουμε τις συνθήκες της ανθρωπότητας στις μέρες μας. Η ταινία γίνεται με βαθιά πίστη στην αξία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σε αυτήν την περίοδο αβεβαιότητας, χρειαζόμαστε περισσότερη ανοχή, συμπόνια και εμπιστοσύνη ο ένας για τν άλλο, αφού όλοι είμαστε ένας. Διαφορετικά, η ανθρωπότητα θα αντιμετωπίσει ακόμα μεγαλύτερες κρίσεις.»


Σάββατο 2/9
Foxtrot, Samuel Maoz
Ο Michael και η Dafna καταρρέουν όταν οι αξιωματικοί του στρατού εμφανίζονται στο σπίτι τους για να ανακοινώσουν το θάνατο του γιου τους, Jonathan. Ο Michael γίνεται ολοένα και πιο μελαγχολικός και ορισμένος όταν έρχεται αντιμέτωπός με τους πενθούντες συγγενείς και καλοπροαίρετους στρατιωτικούς γραφειοκράτες. Ενώ η σύζυγός του αναπαύεται, ο Michael μέσα σε μια θύελλα οργής βιώνει μια από τις ανατροπές της ζωής που αντιπαρατίθεται με τις σουρεαλιστικές στρατιωτικές εμπειρίες του γιου του.
Ο σκηνοθέτης δηλώνει: «Ο Αϊνστάιν είπε ότι η σύμπτωση είναι ο τρόπος που ο Θεός παραμένει ανώνυμος. Το Foxtrot είναι ο χορός ενός ανθρώπου με τη μοίρα του. Είναι μια φιλοσοφική παραβολή που προσπαθεί να αποδομήσει αυτή την αόριστη έννοια που ονομάζεται "τύχη" μέσα από μια ιστορία για έναν πατέρα και τον γιο του. Είναι μακρυά ο ένας από τον άλλο, αλλά παρά την απόσταση και τον απόλυτο διαχωρισμό μεταξύ τους - αλλάζουν ο ένας το πεπρωμένο του άλλου. Η πρόκληση που έθεσα για τον εαυτό μου ήταν να αντιμετωπίσουμε το χάσμα ανάμεσα στα πράγματα που ελέγχουμε και εκείνα που είναι πέρα από τον έλεγχό μας. Κάποιες στιγμές, επέλεξα να συνδυάζω κριτική με συμπόνια. Σε άλλες, ειρωνικός, αλλά αποστασιοποιημένος από το χρόνο και τον τόπο. Το επίκεντρο της ταινίας δεν είναι τα συμπτώματα, αλλά η φιλοσοφική ιδέα, η ψυχολογική κατάσταση των χαρακτήρων και ο τρόπος με τον οποίο ασχολούνται με την αγάπη και τον πόνο.»

Suburbicon, George Clooney
Το Suburbicon είναι μια ειρηνική, ειδυλλιακή κοινότητα, ένα προάστιο με οικονομικά προσιτά σπίτια και περιποιημένους χλοοτάπητες ... Το ιδανικό μέρος για να μεγαλώσει μια οικογένεια, και το καλοκαίρι του 1959, η οικογένεια Lodge κάνει ακριβώς αυτό. Αλλά η ήρεμη επιφάνεια καλύπτει μια ανησυχητική πραγματικότητα. Ο σύζυγος και ο πατέρας Gardner Lodge πρέπει να περιηγηθεί στη σκοτεινό υπόκοσμο της πόλης, να έρθεί αντιμέτωπος με τη προδοσία,την εξαπάτηση και βία. Αυτή είναι μια ιστορία με ανθρώπους που έχουν ελαττώματα και οι οποίοι κάνουν πολύ κακές επιλογές. Αυτό είναι το Suburbicon.
Με τους Matt Damon, Julianne Moore, Noah Jupe, Oscar Isaac.
Σενάριο των Joel & Ethan Coen, George Clooney, Grant Heslov.
Ο George Clooney, σκηνοθέτης της ταινίας, δηλώνει: «Οι αδελφοί Coen έγραψαν το αρχικό Suburbicon στη δεκαετία του '80. Για πολλούς λόγους, η ταινία δεν έγινε και μπήκε στο συρτάρι. Πέρυσι ο συνεργάτης μου, Grant Heslov και εγώ, εργαζόμασταν σε μια ιστορία που συνέβη στο Levittown της Pennsylvania, το 1957, βασισμενη σ’ ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους με τίτλο Κρίση στο Levittown. Κάλεσα τους Coen και τους ρώτησα αν μπορούσαμε να κάνουμε σπάσουμε το σενάριο μεταφέροντας το στο παρελθόν και τοποθετώντας το σε μια πόλη όπως το Levittown. Είπαν "υπέροχα" και το ξεκινήσαμε.
Αυτή είναι μια ταινία που πάντα ήθελα να κάνω επειδή μου άρεσουν τα θέματα της. Φαινόταν ότι τώρα είαι μια καλή στιγμή να μιλήσουμε για φράχτες και αποδιοπομπαίους τράγους, για μειονότητες, αλλά όλα αυτά περιτυλιγμένα σ’ ένα περίεργο θρίλερ. Πάντα μου άρεσε η ιδέα μιας δολοφονίας σε μια τέλεια πόλη όπου ο καθένας που κοιτάζει προς τη λάθος κατεύθυνση.»

Κυριακή 3/9
La Villa, Robert Guédiguian
Με ένα μικρό κόλπο κοντά στη Μασσαλία βρίσκεται μια γραφική βίλα που ανήκει σε έναν ηλικιωμένο. Ζει τις τελευταίες του μέρες και τα τρία του παιδιά βρίσκονται στο πλευρό του.: η Angela, μια ηθοποιός που ζει στο Παρίσι, ο Joseph, ο οποίος μόλις ερωτεύτηκε μια συνομήλική του, και ο Armand, ο μόνος που παρέμεινε στη Μασσαλία για να αναλάβει το μικρό εστιατόριο της οικογένειας. Ήρθε η ώρα να εκτιμήσουν τι έχουν κληρονομήσει από τα ιδανικά του πατέρα τους και το κοινοτικό πνεύμα που δημιούργησε σε αυτό το μαγικό τόπο. Η άφιξη, σε έναν κοντινό όρμο, μιας ομάδας ανθρώπων με βάρκες θα προκαλέσει αυτά τα πρόσωπα...
Ο Robert Guédiguian, σκηνοθέτης της ταινίας, δηλώνει: “Το Méjean calanque, κοντά στη Μασσαλία, πάντα με κάνει να σκεφτώ το θέατρο. Τα πολύχρωμα μικρά σπίτια που χτίστηκαν στους λόφους φαίνεται να είναι απλώς οι προσόψεις, μια οδογέφυρα τα υπερκαλύπτει και τα τρένα μοιάζουν με παιδικά παιχνίδια. Το άνοιγμα προς τη θάλασσα μετατρέπει τον ορίζοντα σε σκηνικό, όπως τους ζωγραφισμένους πίνακες, ειδικά με το χειμερινό φως, όταν οι πάντες έχουν φύγει. Γίνεται ένα εγκαταλειμμένο σκηνικό - μελαγχολικό και όμορφο.
(...) Σε αυτή την κατάσταση, ξαφνικά, συμβαίνει κάτι που μπορεί να ανατρέψει ριζικά τα πάντα, ένα είδος κοπερνικιανής επανάστασης: τα παιδιά που επιβιώνουν από ένα ναυάγιο κρύβονται στους λόφους. Είναι τρία αδέλφια, δύο αγόρια και ένα κορίτσι, σαν μια ηχώ των τριών πρωταγωνιστών, της Angèle, του Joseph και του Armand, και αυτό φέρνει μια αίσθηση αδελφοσύνης, αφού αποφασίζουν να κρατήσουν αυτά τα παιδιά μαζί τους.
Πιστεύω σε αυτή τη συνάντηση. Υπάρχει κάτι για την "παγκοσμιοποίηση" που φυσικά σχετίζεται με το μέλλον. Αν και υπερβάλλω, θα έλεγα ότι δεν μπορούσα να κάνω μια ταινία σήμερα χωρίς να μιλάω για πρόσφυγες: ζούμε σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι πνίγονται στη θάλασσα καθημερινά.
Επιλέγω εσκεμμένα τη λέξη "πρόσφυγες". Δεν με νοιάζει αν οφείλεται στην αλλαγή του κλίματος, για άλλους λόγους ή εξαιτίας ενός πολέμου - έρχονται σε αναζήτηση καταφυγίου, εστίας.”

The Leisure Seeker, Paolo Virzì
Το Leisure Seeker είναι το ψευδώνυμο του παλιού τροχόσπιτου που είχαν η Ella και ο John Spencer για να κάνουν διακοπές με τα παιδιά τους στη δεκαετία του '70. Σε ένα καλοκαιρινό πρωινό, αποφασισμένοι να ξεφύγουν από γιατρούς και νοσοκομεία, το ζευγάρι θα εκπλήξει τα παιδιά τους αναβαίνοντας πλάι σ’ αυτό κατευθυνόμενοι προς το Key West για μια νέα περιπέτεια. Ο John είναι θολωμένος αλλά πάντα δυνατός, η Ella αδύναμη και εύθραυστη, αλλά ακόμα διαυγής. Μαζί, είναι ένας. Το ταξίδι τους σε μια Αμερική που δεν το αναγνωρίζουν πλέον – όπου ζουν αστείες καταστάσεις αλλά και τρόμο- είναι η ευκαιρία τους να θυμηθούν ξανά τον κοινό έγγαμο βίο που χαρακτηρίζεται από πάθος και αφοσίωση, αλλά και από μυστικές εμμονές που ξαφνικά επανεμφανίζονται και προκαλούν αποκαλύψεις ...
Με τους Helen Mirren, Donald Sutherland
Βασισμένο στο μυθιστόρημα The Leisure Seeker του Michael Zadoorian.
Ο Paolo Virzì, σκηνοθέτης της ταινίας δηλώνει: “Ποτέ δεν περίμενα ότι μια μέρα θα σκηνοθετούσα ταινία σε άλλη χώρα. Μέχρι τώρα, πάντα απέρριπτα ό,τι αμερικάνικο μου προσφερόταν να σκηνοθετήσω. Αλλά πείστηκα τουλάχιστον να προσπαθήσω να γράψω ένα σενάριο και έδωσα την υπόσχεσή μου στους παραγωγούς: αν η Helen Mirren και ο Donald Sutherland συμφωνήσουν να παίξουν τους Ella και John, θα έκανα την ταινία. (...) Δεν είχα την πρόθεση να γίνω «Αμερικανός σκηνοθέτης». Αισθάνομαι σαν παιδί του ιταλικού κινηματογράφου, αν και αυτές τις μέρες, τα σύνορα είναι θολά και ξεπερασμένα. Ακόμα και στην Ανατολική Ακτή, προσπάθησα να μην εγκαταλείψω τις συνήθειες ενός σκηνοθέτη που γεννήθηκε στην Ιταλία (στην πραγματικότητα στο Λιβόρνο), χρησιμοποιώντας τα συστατικά που πάντα αγαπάω: αλήθεια, ανθρωπιά, ειρωνεία, μείγμα κωμωδίας και τραγωδίας, στιγμές αγνής χαράς. Μου φαίνεται ότι το αποτέλεσμα είναι μια ταινία δρόμου για την ελευθερία του να επιλέγεις την κάθε στιγμή της ζωής σου, που την αφηγούμαι με την απλότητα ενός τραγουδιού. Μια αστεία και λυπημένη μπαλάντα, λίγο παράλογη και τρελή, αλλά γεμάτη ζωή και ευτυχισμένη.”

The Private Life of a Modern Woman, James Toback
Η Vera Lockman, μια επιτυχημένη ηθοποιός, που ζει μόνη σε ένα εκπληκτικό loft, στην Νέα Υόρκη, καταρρέει κατά τη διάρκεια ενός εφιάλτη στον οποίο πυροβολεί και σκοτώνει τον προμηθευτή της και πρώην φίλο της, Sal. Όταν ξυπνά γράφει στο ημερολόγιο της ότι η δολοφονία στον εφιάλτη της συνέβη στην προηγούμενη ημέρα και ότι ο Sal, νεκρός, βρίσκεται στο σαλόνι της. Ο Leon, ο εραστής της Βέρα, φτάνει και χάνεται. Ο Franklin, ένας σκηνοθέτης / φίλος, την επισκέπτεται ανήσυχος. ...
Με τους Sienna Miller, Alec Baldwin, Charles Grodin.
Ο James Toback, σκηνοθέτης της ταινίας δηλώνει: “Σχεδίασα και έγραψα την The Private Life of a Modern Woman/ Την ιδιωτική ζωή μιας σύγχρονης γυναίκας για τη Sienna Miller. Οι δικές μου ανησυχίες αφορούσαν τον θεματικό πυρήνα της ταινίας: τη συγκρότηση του εαυτού, την ώθηση για δημιουργία, την ασαφή ένταση μεταξύ οργής και αγάπης, τη συνεχή επίγνωση του θανάτου. Από δομική άποψη, προσπάθησα να τηρήσω (με ποιητική άδεια) τις αριστοτελικές ενότητες του χρόνου, του τόπου και της δράσης - το πλαίσιο της ελληνικής τραγωδίας. Το λογοτεχνικό ανάλογο της ταινίας είναι η νουβέλα, παρά το διήγημα ή το μυθιστόρημα. Όπως πάντα, αισθάνθηκα υποχρεωμένος να ενσωματώσω κάποια έργα τέχνης που έχουν εμπλουτίσει τη ζωή μου, όπου αυτά ενίσχυαν την ταινία: από τον Brahms το German Requiem, από το Shostakovich την 7η, από τον Bach το B Minor Mass, την εκδοχή των Cleftones του Please Say You Want Me και από τον Bosch το The Garden of Earthly Delights.”

Δευτέρα 4/9
Ex libris. The New York Public Library, Frederick Wiseman
Η ταινία του Frederick Wiseman, η EX LIBRIS - Η Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης, πηγαίνει πέρα από τη πρόσοψη, στα παρασκήνια ενός από τα μεγαλύτερα ιδρύματα γνώσης του κόσμου. Η ταινία παρουσιάζει τη βιβλιοθήκη ως ένα τόπο υποδοχής, πολιτιστικής ανταλλαγής και μάθησης για τους 18 εκατομμύρια επισκέπτες αλλά και τους 32 εκατομμύρια ηλεκτρονικούς επισκέπτες ετησίως. Υπάρχουν 92 υποκαταστήματα βιβλιοθηκών σε όλο το Μανχάταν, το Μπρονξ και το Staten Island. Ο σκοπός αυτής της βιβλιοθήκης είναι να απευθύνεται και να δέχεται όλους τους κατοίκους αυτής της πολύπλευρης και κοσμοπολίτικης πόλης. Είναι προσβάσιμη, ανοικτή σε όλους και αποτελεί παράδειγμα της βαθιά ριζωμένης αμερικανικής πίστης στο δικαίωμα του ατόμου στη γνώση και την ενημέρωση. Η βιβλιοθήκη είναι ένας από τους πιο δημοκρατικούς θεσμούς στην Αμερική – όλες οι φυλές, οι κοινωνικές τάξεις και οι εθνότητες είναι ευπρόσδεκτες και να συμμετέχουν ενεργά στη ζωή και το έργο της βιβλιοθήκης. Η βιβλιοθήκη προσπαθεί να εμπνεύσει τη μάθηση, να προωθήσει τη γνώση και να ενισχύσει τις κοινότητες.
Ο Frederick Wiseman, σκηνοθέτης της ταινίας δηλώνει: “Οι δημόσιες βιβλιοθήκες στην Αμερική έχουν αλλάξει από τότε που ήμουν νέος. Θυμάμαι να πηγαίνω στη βιβλιοθήκη για να δανείζομαι βιβλία. Τώρα οι βιβλιοθήκες προσφέρουν πολύ περισσότερα. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας, με έκπληξη ανακάλυψα τη μεγάλη ποικιλία υπηρεσιών, τις ευκαιρίες και τις εμπειρίες που παρέχουν οι βιβλιοθήκες σε όποιον μπαίνει σ’ αυτές. Οι σημερινές βιβλιοθήκες έχουν μετατραπεί σε κοινοτικά κέντρα με προγράμματα για μετά το σχολείο, με μαθήματα για ενήλικες στις ξένες γλώσσες, για τη διοίκηση επιχειρήσεων, για προγραμματισμό ηλεκτρονικών υπολογιστών. Ανεξάρτητα από την σημερινή αμερικανική πολιτική σκηνή, η βιβλιοθήκη παραμένει ένα μέσο για την κοινωνική ένταξη, τη δημοκρατία και τη ελευθερία έκφρασης.”

Una famiglia, Sebastiano Riso
Ο Vincent γεννήθηκε στο Παρίσι, αλλά δεν έχει καμία επαφή με τις ρίζες του. Η Maria, δεκαπέντε χρόνια νεότερη του, μεγάλωσε στην Ostia, αλλά δεν βλέπει πια την οικογένειά της. Μαζί σχηματίζουν ένα ζευγάρι φαίνεται να είναι αυτάρκη. Ζουν μια απομονωμένη ζωή στη σύγχρονη Ρώμη, περιπλανώμενοι. Όταν επιστρέφουν στο σπίτι, ζουν το πάθος των νέων εραστών σ’ ένα προαστιακό διαμέρισμα που έχει προσεκτικά επιπλωμένα. Ωστόσο, σε μια πιο προσεκτική ματιά, η καθημερινότητά τους προδίδει ό,τι κρύβεται πίσω από τη φαινομενικά φυσιολογική τους εμφάνιση: Ένα σχέδιο για να βοηθήσουν τα ζευγάρια που δεν μπορούν να έχουν παιδιά. Όμως η Maria αποφασίζει ότι είναι καιρός να δημιουργήσει μια πραγματική οικογένεια. Η επιλογή αυτή έχει αναπόφευκτη συνέπεια: την εξέγερση εναντίον του Vincent, του ανθρώπου της ζωής της.
Ο Sebastiano Riso, σκηνοθέτης της ταινίας δηλώνει: “Άρχισα αμέσως να αντιλαμβάνομαι ότι για να μπορέσω να αντιμετωπίσω ένα τέτοιο θέμα θα έπρεπε να αντλήσω από την παιδική ηλικία μου, από μνήμες που σχετίζονται με τη μητέρα μου. Ήταν σημαντικό ότι η Maria απεικονίστηκε χωρίς υπερβολή, με τη δέουσα διακριτικότητα, ώστε να εκφραστεί η ευθραυστότητά της, αλλά και η επιθυμία της για να γίνει μητέρα. Η ειλικρίνεια και η διακριτικότητα αποτελούν το θεμέλιο της προσέγγισής μου: χωρίς να εισβάλλω και να ενοχλώ, ήθελα να είμαι παρών, πάντα δίπλα στη Maria. Η κάμερα στο χέρι είναι πολύ κοντά στους πρωταγωνιστές, και είναι έτοιμη να τους παρακολουθήσει. Ο τόπος των γυρισμάτων έγινε έτσι ένας κόσμος όπου οι ηθοποιοί ήταν σε θέση να κινούνται ελεύθερα.”

Three Billboards Outside Ebbing, Missouri, Martin McDonagh
Η ταινία είναι ένα σκοτεινό δράμα σε κωμικούς από τον βραβευμένο με Οσκαρ Martin McDonagh. Μετά από μήνες που έχουν περάσει από τη δολοφονία της κόρης της, χωρίς να βρεθεί ο ένοχος της, η Mildred Hayes κάνει μια τολμηρή κίνηση που ταράσσει τα νερά: τοποθετεί τρεις μεγάλες διαφημίσεις στο δρόμο που οδηγεί  στην πόλη της με μια σειρά από μηνύματα που απευθύνονται στον William Willoughby, τον αρχηγό της αστυνομίας της πόλης. Όταν στην υπόθεση θα εμπλακεί και ο υφιστάμενος του αξιωματικός Dixon, τότε η σύγκρουση της Mildred και του Ebbing κλιμακώνεται...
Με τους Frances McDormand, Woody Harrelson, Sam Rockwell, Abbie Cornish, John Hawkes, Peter Dinklage.

Τρίτη 5/9
Sandome no satsujin (The Third Murder), Hirokazu Kore-eda
Ο κορυφαίος δικηγόρος Shigemori αναλαμβάνει την υπεράσπιση ενός υπόπτου για δολοφονία-ληστεία, του Misumi, ο οποίος φυλακίστηκε για άλλη δολοφονία που διαπράχθηκε πριν τριάντα χρόνια. Οι πιθανότητες του Shigemori να κερδίσει την υπόθεση φαίνονται χαμηλές - ο πελάτης του παραδέχεται την ενοχή του, παρ’ ότι εάν καταδικαστεί βρίσκεται αντιμέτωπος με τη θανατική ποινή. Καθώς εισέρχεται στα ενδότερα της υπόθεσης, καθώς ακούει τις μαρτυρίες της οικογένειας του θύματος και του ίδιου του Misumi, ο Shigemori αρχίζει να αμφιβάλλει αν τελικά ο πελάτης του είναι ο δολοφόνος.
Ο Hirokazu Kore-eda , σκηνοθέτης της ταινίας, δηλώνει: «Ήθελα να απεικονίσω με το σωστό τρόπο την εργασία ενός δικηγόρου. Όταν μίλησα με δικηγόρους, μου είπαν: "Το δικαστήριο δεν είναι το μέρος όπου η αλήθεια προσδιορίζεται." Μου είπαν ότι κανείς δεν μπορούσε να γνωρίζει την αλήθεια. Σκέφτηκα: "Αυτό είναι ενδιαφέρον." Αν πραγματικά συμβαίνει αυτό, θα ήθελα να κάνω μια ταινία με δικαστήρια, όπου η αλήθεια δεν αποκαλύπτεται. Συνήθως μια ταινία φτάνει στην αλήθεια στο τέλος. Ωστόσο, σε αυτή την ταινία, μόνο η δικαστική διαδικασία τελειώνει: τα πρόσωπα της ταινίας δεν βλέπουν την αλήθεια. Αυτό σημαίνει ότι η κοινωνία μας συγχωρεί ένα ατελές σύστημα. Νομίζω ότι ο πρωταγωνιστής όταν το συνειδητοποιεί αυτό τρομάζει.»

Mother!, Darren Aronofsky
Η σχέση ενός ζευγαριού δοκιμάζεται όταν οι ανεπιθύμητοι επισκέπτες εισβάλλουν στο σπίτι τους, διαταράσσοντας την ήρεμη ζωή τους. Η ταινία είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ για την αγάπη, την αφοσίωση και τη θυσία.
Με τους Jennifer Lawrence, Javier Bardem, Michelle Pfeiffer, Domhnall Gleeson, Ed Harris.
Ο Darren Aronofsky, σκηνοθέτης της ταινίας, δηλώνει: «Ζούμε σε τρελές εποχές. Καθώς ο παγκόσμιος πληθυσμός πλησιάζει τα 8 δισεκατομμύρια, αντιμετωπίζουμε ζητήματα πολύ σοβαρά για να τα κατανοήσουμε: τα οικοσυστήματα καταρρέουν καθώς παρατηρούμε την εξαφάνιση επαπειλουμένων ειδών με έναν πρωτοφανή ρυθμό. Οι μεταναστευτικές κρίσεις διαταράσσουν τις κυβερνήσεις. Το μεγαλύτερο παγόβουνο που καταγράφηκε ποτέ, αποκολλάται και καταλήγει στη θάλασσα. (…) Η πολιτική μοιάζει με σπορ. Οι άνθρωποι εξακολουθούν να πεθαίνουν από τη πείνα, ενώ κάποιοι άλλοι μπορούν να παραγγείλουν οποιοδήποτε κρέας θέλουν. Ως ανθρώπινο είδος, το αποτύπωμα μας είναι επικίνδυνα μη βιώσιμο, αλλά ζούμε σε κατάσταση άρνησης όσον αφορά τις προοπτικές για τον πλανήτη μας και τη θέση μας σε αυτό. (…) Στο κέντρο της ταινίας είναι μια γυναίκα που καλείται να δίνει συνεχώς μέχρις που δεν μπορεί να δώσει τίποτα περισσότερο. Εντέλει, η ιστορία δωματίου δεν μπορεί να έχει μέσα της όλη αυτή την πίεση που υπάρχει. Γίνεται κάτι άλλο που είναι δύσκολο να εξηγηθεί ή να περιγραφεί. Δεν μπορώ να εντοπίσω πλήρως από πού προέρχεται αυτή η ταινία. Κάποια στοιχεία της προέρχονται από τα πρωτοσέλιδα που βλέπουμε το κάθε λεπτό της ημέρας, κάποια προήλθαν από το ατέλειωτο buzzing των ειδοποιήσεων στα smartphones μας, κάποια στοιχεία της βγήκαν από μέσα μου.»

Τετάρτη 6/9
Sweet Country, Warwick Thornton
Εμπνευσμένη από τα πραγματικά γεγονότα, η ταινία είναι ένα γούεστερν που διαδραματίζεται το 1929 στη βόρεια Αυστραλία. Όταν ο ιθαγενής Sam σκοτώνει τον λευκό Harry March στην αυτοάμυνα, ο Sam και η σύζυγός του Lizzie αποφασίζουν να το σκάσουν. Τελικά, εξ αιτίας της υγείας της εγκύου γυναίκας του, ο Sam αποφασίζει να παραιτηθεί. Δικάζεται στο δικαστήριο του δικαστή Taylor. Αλλά εκεί μπορεί να αποδοθεί δικαιοσύνη;
Με τους Sam Neill, Bryan Brown, Hamilton Morris, Thomas M. Wright.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας δηλώνει: «Η ταινία είναι ένα γούεστερν εποχής. Έχει όλα τα στοιχεία του είδους - τα σύνορα, τη δήμευση της γης, την υποταγή και την κατάκτηση ενός λαού και τα επικά τοπία. Βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία, που μου αφηγήθηκε ο συγγραφέας David Tranter, ενός ιθαγενή -αβορίγινου άνδρα του Wilaberta Jack, ο οποίος στη δεκαετία του 1920 συνελήφθη και δικάστηκε για τη δολοφονία λευκού άνδρα στην Κεντρική Αυστραλία. Ο Wilaberta Jack είναι ο Sam μας, ο οποίος τη δική του πρωτότυπη ιστορία. Ενώ ο Sam καθορίζει την πλοκή και είναι ο κεντρικός χαρακτήρας, η ιστορία καθορίζεται και από τον χαρακτήρα του Philomac, ενός ιθαγενούς αγοριού, που ζει σε ένα ράντσο και ενηλικιώνεται, ενώ βρίσκεται μεταξύ κοινωνικής αναταραχής και πολιτισμικής σύγκρουσης στην Κεντρική Αυστραλία. (…) Το τοπίο γίνεται ένας άλλος χαρακτήρας στην ταινία, ειδικά στις σκηνές με την καταδίωξη του Sam και της Lizzie. Ο στόχος μου ήταν να χρησιμοποιήσω την προσβασιμότητα του κινηματογραφικού είδους του γούεστερν για να μπορέσει το κοινό να εισέλθει στην ιστορία, να βρεθεί σε αυτόν τον κόσμο και να βιώσει έτσι τα ζητήματα που αντιμετωπίζει ένας λαός σε κατοχή.»

Ammore e malavita, Manetti Bros.
Νάπολη. Ο Ciro είναι δολοφόνος. Μαζί με το Rosario, είναι ένας από τις δύο «τίγρεις» στην υπηρεσία του Don Vincenzo, του «re re d'o pesce» (του βασιλιά των ψαριών) και της περίεργης συζύγου του Donna Maria. Η Fatima είναι μια ονειροπόλος, μια νεαρή νοσοκόμα. Δύο κόσμοι που φαινομενικά απέχουν, αλλά είναι στη μοίρα τους να συγκρουστούν.
Μια νύχτα η Fatima βρίσκει τον εαυτό της σε λάθος μέρος σε λάθος χρόνο. Ο Ciro πρέπει να δολοφονήσει την κοπέλα που έχει δει πάρα πολλά. Αλλά τα πράγματα δεν πάνε όπως είχε προγραμματιστεί. Δύο τους καταλήγουν ο ένας απέναντι του άλλου, αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον και ξαναβρίσκουν, ο ένας στον άλλο, την αγάπη που ποτέ δεν έχουν ξεχάσει, τον εφηβικό τους έρωτα.
Οι σκηνοθέτες της ταινίας δηλώνουν: «Τι γίνεται εάν ένας δολοφόνος που εργάζεται για την camorra και του ζητείται να δολοφονήσει μια γυναίκα, αναγνωρίζει σ’ αυτήν τον έρωτα της εφηβείας τους; Είναι ο κόσμος τους έρωτα ή ο κόσμος του εγκλήματος; Απ’ εκεί ξεκινήσαμε και η ιστορία ήρθε αργότερα, σχεδόν από μόνη της. (…) Δεν επιδιώκουμε ρεαλισμό αλλά αξιοπιστία. Προκειμένου να γίνει πιστευτή η ιστορία που αφηγούμαστε, θέλουμε να πάρουμε αληθινά πρόσωπα, που συναντήσαμε στην πραγματική ζωή, και να τις τοποθετήσουμε στο φανταστικό πλαίσιο μιας υπερβολικής ιστορίας.
Η πόλη της Νάπολης είναι η έμπνευση μας και το αποτέλεσμα είναι μια προσωπική επανεξέταση της πιο φορτισμένης και δημοφιλούς μορφής της τέχνης, του ναπολιτάνικου μελοδράματος.
Αλλά ας είμαστε σαφείς, το μήνυμα της ταινίας δεν είναι: "Αυτό συμβαίνει στη Νάπολη." Ό,τι συμβαίνει, συμβαίνει μόνο στην ιστορία μας.
Η Νάπολη μας δεν είναι απλώς η ζοφερή και απελπιστική πόλη όπως παρουσιάστηκε πρόσφατα στις ταινίες ή στην τηλεόραση, αλλά και μια Νάπολη που, παρά τα προβλήματά της, διεγείρει με την πολιτιστική της ζύμωση και εμπνέει τον ανθρωπισμό της. Κάθε φορά που επιστρέφουμε σ’ αυτήν αναπόφευκτα μας κάνει να χαμογελάμε. Όποια και αν είναι η διάθεσή μας.»

Πέμπτη 7/9
Jia nian hua (Angels Wear White), Vivian Qu
Σε μια μικρή παραθαλάσσια πόλη, δυο μαθήτριες δέχονται επίθεση από έναν μεσήλικα άνδρα σε ένα μοτέλ. Η Mia, μια έφηβη που δούλευε τη νύχτα στη ρεσεψιόν, είναι η μόνη μάρτυρας. Φοβούμενη ότι θα χάσει τη δουλειά της, δεν λέει τίποτα. Εν τω μεταξύ, η 12χρονη Wen, ένα από τα θύματα, διαπιστώνει ότι τα προβλήματα της έχουν μόλις αρχίσει. Παγιδευμένες σ’ έναν κόσμο που δεν τους προσφέρει καμία ασφάλεια, η Mia και η Wen θα πρέπει να βρουν μόνες τους τη διέξοδο.
Η Vivian Qu , σκηνοθέτις της ταινίας, δηλώνει : «Αυτή είναι μια γυναικεία ιστορία. Για την κοινωνία που διαμορφώνει τις αντιλήψεις και τις αξίες μας. Για τις επιλογές που μας επιτρέπουν να έχουμε και το θάρρος να επιλέγουμε διαφορετικά. Για τους ρόλους που μπορούν να αλλάξουν, του θύματος και του θύτη. Για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη. Και πάνω απ 'όλα, για την αγάπη.»

Mektoub, My Love: Canto uno, Abdellatif Kechiche
Ο Amin, ένας επίδοξος σεναριογράφος που ζει στο Παρίσι, επιστρέφει σπίτι για το καλοκαίρι, σ’ ένα ψαροχώρι στη νότια Γαλλία. Είναι η εποχή που επανασυνδέεται με την οικογένειά του και τους παιδικούς του φίλους. Μαζί με τον ξάδερφό του Tony και την καλύτερή του φίλη την Ophélie, περνά το χρόνο του ανάμεσα στο τυνησιακό εστιατόριο που έχουν οι γονείς του, τα τοπικά μπαρ και τις παραλίες που συχνάζουν τα κορίτσια. Μαγεμένος από τις γυναίκες που τον περιβάλλουν, ο Amin κοιτάζει αυτές τις καλοκαιρινές σειρήνες με δέος, ενώ ο ξάδερφος εντρυφεί του στις σαρκικές απολαύσεις.
Οπλισμένος με την κινηματογραφική του κάμερα και οδηγημένος από το εκτυφλωτικό καλοκαιρινό φως της μεσογειακής ακτής, ο Amin βυθίζεται σε μια φιλοσοφική του αναζήτηση, ενώ παράλληλα συλλέγει έμπνευση για τα σενάρια του. Όμως όταν πρόκειται για τον έρωτα, μόνο το πεπρωμένο, μόνο το mektoub μπορεί να αποφασίσει.
Αυτό το έπος της ενηλικίωσης που διαδραματίζεται το 1994 είναι γεμάτο από μια νοσταλγική ματιά στη ζωή της νεότητας.

Παρασκευή 8/9
Hannah, Andrea Pallaoro
Η Hannah είναι ένα πορτρέτο, σε τόνους προσωπικούς, μιας γυναίκας που χάνει την ταυτότητά της καθώς ακροβατεί μεταξύ της απόλυτης άρνησης και της σκληρής πραγματικότητας. Αντιμέτωπη μόνη της με τις συνέπειες της φυλάκισης του συζύγου της, η Hannah βρίσκεται σε αδιέξοδο. Μέσα από τη διερεύνηση της κατακερματισμένης ταυτότητάς της και της απώλειας του αυτοέλεγχου της, η ταινία διερευνά τη σύγχρονη αλλοτρίωση, την αγωνία για επαφή και τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην ατομική ταυτότητα, τις προσωπικές σχέσεις και τις κοινωνικές πιέσεις.
Με την Charlotte Rampling.
Ο Andrea Pallaoro, σκηνοθέτης της ταινίας, δηλώνει: «Η ταινία διερευνά το εσωτερικό μαρτύριο μιας γυναίκας που βρίσκεται σε κατάσταση άρνησης, παγιδευμένη από τη δική της αίσθηση αφοσίωσης, μια γυναίκα που έχει παραλύσει από τις ανασφάλειες και τις εξαρτήσεις της. Ο αγώνας της Hannah μ’ αγγίζει βαθιά, ίσως επειδή αισθάνομαι ότι ο κόσμος δεν δείχνει κατανόηση προς αυτήν, ή ίσως επειδή βλέπω σ’ αυτήν ένα κομμάτι του εαυτού μου. Μ’ αυτήν την ταινία ήθελα να νιώσω κοντά της, να της κρατήσω το χέρι, να τη δώσω δύναμη, να την καθησυχάσω. Πάνω απ 'οτιδήποτε, ήθελα ο κόσμος να την δει, να αισθανθεί τη θλίψη της και να παρακολουθήσει τον αγώνα της να ορίσει εκ νέου, τον εαυτό της.»

Jusqu’à la garde (Custody), Xavier Legrand
Η Myriam και ο Antoine Besson έχουν χωρίσει και η Myriam επιδιώκει να πάρει την αποκλειστική επιμέλεια του γιού τους, του Julien για να τον προστατεύσει από έναν πατέρα που ισχυρίζεται ότι είναι βίαιος. Ο Antoine υπερασπίζεται τον εαυτό του και ο δικαστής αποφασίζει υπέρ της κοινής επιμέλειας. Όμηρος, καθώς η σύγκρουση μεταξύ των γονιών του κλιμακώνεται, ο Julien αγωνίζεται για να μη συμβεί το χειρότερο.
Ο Xavier Legrand, σκηνοθέτης της ταινίας, δηλώνει: «Ένα ζευγάρι χωρίζει και οι δύο γονείς συγκρούονται για την επιμέλεια του παιδιού τους. Χιλιάδες άνθρωποι ζουν αυτήν την κατάσταση καθημερινά. Μέσα από αυτά τα φαινομενικά συνηθισμένα γεγονότα, η ταινία αποκαλύπτει τη βαθιά θαμμένη βία, τον σιωπηλό τρομακτικό φόβο, την αφόρητη ήρεμη, την ήσυχη απειλή. Αντί να χρησιμοποιήσω το διαζύγιο των Besson ως θέμα ενός οικογενειακού ή κοινωνικού δράματος, ήθελα να κάνω μια πολιτική ταινία, μια πολεμική ταινία, ίσως ακόμη και μια ταινία τρόμου.»

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή, κατάλογος του Φεστιβάλ Βενετίας)