(Μια αφήγηση του παραγωγού Steven Hirsch)

Στην Αμερική το σεξ είναι ταμπού. Μας αρέσει να βλέπουμε το απαγορευμένο.
(...) Πριν από περίπου τριάντα χρόνια, όποιος ήθελε να δει ή να διαβάσει πορνογραφία έπρεπε να πάει σε κάποιο σκοτεινό, παρακμιακό σινεμά της γειτονιάς του ή σε κάποιο μικρό βιβλιοπωλείο με εικονογραφημένο υλικό για ενηλίκους. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, η λεγόμενη «εποχή της βιντεοκασέτας» άλλαξε πολύ τα δεδομένα, κάνοντας το πορνό πολύ πιο προσβάσιμο στις μάζες. Ο πατέρας της οικογένειας είχε τη δυνατότητα πλέον να πάει στο βιντεοκλάμπ της γειτονιάς του μετά τη δουλειά και να ενοικιάσει δύο ταινίες Disney για τα παιδιά και άλλες δύο ταινίες «μόνο για ενηλίκους», γι’ αυτόν και τη γυναίκα του.
Το γεγονός ότι σιγά σιγά μπορούσε να μπαίνει πορνογραφικό υλικό σε οποιοδήποτε σπίτι, μας έδωσε το έναυσμα να σκεφτούμε «πώς μπορούμε να απενοχοποιήσουμε ακόμα περισσότερο το πορνό στα μάτια του αμερικανικού κοινού;» Η πρώτη μας σκέψη ήταν να μαρκετάρουμε τις ηθοποιούς μας ως σταρ, με φωτογραφήσεις και συνεντεύξεις στα ΜΜΕ ώστε να αρχίσουμε να προβάλλουμε δημόσια το επάγγελμά τους. Φανταστείτε ότι εκείνη την εποχή, οι παραγωγοί, οι σκηνοθέτες και οι ηθοποιοί ταινιών πορνό δεν διανοούνταν να μιλήσουν για το επάγγελμά τους φοβούμενοι, όχι μόνο την κοινή γνώμη, αλλά και τη δίωξή τους από το IRS (εφορία) και το FBI. Εμείς, αντιθέτως, επιδιώκαμε να γραφτούν όσο το δυνατόν περισσότερα άρθρα για το τι ακριβώς κάναμε ώστε να σπάσουμε τα ταμπού που επικρατούσαν έως τότε.
(...) Η αλήθεια είναι ότι, πλέον, το μεγαλύτερο ποσοστό του κοινού προτιμά τις ιστοσελίδες που διαθέτουν πορνογραφικό υλικό δωρεάν. Ακριβώς επειδή υπάρχει τεράστια προσφορά τέτοιου υλικού στο Διαδίκτυο, πρέπει συνεχώς να βρίσκουμε τρόπους που να μας κάνουν να ξεχωρίζουμε σε αυτήν την πολύ ανταγωνιστική αγορά. Για παράδειγμα, τα τελευταία χρόνια έχουμε επικεντρώσει το ενδιαφέρον αλλά και το κεφάλαιό μας στην παραγωγή των λεγόμενων «πορνο-παρωδιών» γνωστών ταινιών, όπως «Star Wars», «Superman» και «Spiderman». (Ας σημειωθεί ότι το «Star Wars: A Porn Parody» είναι η ακριβότερη παραγωγή που έχει γίνει στα χρονικά της πορνοβιομηχανίας με προϋπολογισμό της τάξεως του 1 εκατ. δολαρίων.) Αυτές οι ταινίες-παρωδίες έχουν ήδη ένα τεράστιο αφοσιωμένο κοινό και αυτό τις κάνει εξαιρετικά επικερδείς και για εμάς.
[Σχετικά με την επιλογή των ηθοποιών στη βιομηχανία πορνό] Δεν διαφέρει πολύ από τα στάδια που διανύουν όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί. Οι σκηνοθέτες μας –οι οποίοι λειτουργούν και ως «κυνηγοί ταλέντων» – έρχονται συνεχώς σε επαφή με νέες κοπέλες που επιθυμούν να πρωταγωνιστήσουν σε ερωτικές ταινίες. Αφού τις γνωρίσω και τις εγκρίνω προσωπικά, ακολουθεί η τελική ακρόαση, στην οποία η ηθοποιός καλείται να αποδείξει πώς μπορεί να μαγνητίσει το κοινό με τη σεξουαλικότητά της, γυρίζοντας μια σκηνή αισθησιακού περιεχομένου.
(...) Ας σημειωθεί κατ’ αρχάς ότι όλοι μας οι ηθοποιοί είναι υποχρεωμένοι να υποβάλλονται σε μηνιαίες αιματολογικές εξετάσεις, κάτι με το οποίο είμαστε πολύ αυστηροί. Ως παραγωγός, γνωρίζω καλά ότι το κοινό δεν θα προτιμήσει να δει μια ταινία όπου ο πρωταγωνιστής θα εμφανίζεται να φοράει προφυλακτικό. Οταν ο θεατής βλέπει ταινία, θέλει να ζήσει τη φαντασίωση, όχι την πεζή πραγματικότητα. Το Huffington Post (γνωστή ενημερωτική ιστοσελίδα) διεξήγαγε μια διαδικτυακή δημοσκόπηση, όπου το κοινό ψήφισε για την εφαρμογή αυτού του νόμου στην πορνογραφία, και τα αποτελέσματά της επιβεβαιώνουν ακριβώς αυτή τη διαπίστωσή μου. Εκτός, όμως, από τη δυσαρέσκεια πολλών, αυτό το σχέδιο νόμου έχει προκαλέσει έναν νέο διχασμό της κοινής γνώμης όσον αφορά το συνταγματικό δικαίωμα του κάθε Αμερικανού πολίτη στην ελευθερία της έκφρασης. Ο αντίλογός μας είναι ο εξής: αφού πρόκειται για μαγνητοσκοπημένες σκηνές ερωτικού περιεχομένου μεταξύ ενηλίκων, δεν θα έπρεπε το πώς προφυλάσσεται κάποιος από τις σεξουαλικά μεταδιδόμενες αρρώστιες να αποτελεί μια τελείως προσωπική απόφαση, που παίρνει κάποιος για το σώμα του και όχι να υποδεικνύεται από κάποιον πολιτειακό νόμο;

(αποσπάσματα από μια συνέντευξη του Steven Hirsch, ιδιοκτήτη της εταιρείας παραγωγής ταινιών πορνό VIVID, στην Ελένη Χαρμπίλα, δημοσιεύθηκε στην εφ. H KAΘHMEPINH 22-04-12)