Ο διάσημος κινηματογραφικός συνθέτης Κλιντ Μάνσελ περιγράφει την ιδιαίτερη σχέση του με τον σκηνοθέτη Ντάρεν Αρονόφσκι

(αποσπάσματα από μια συνέντευξη στη Γιωτα Μ. Μιχαλοπουλου)
Π
(...)Το μόνο που υπήρχε ήταν το σενάριο για το «Π» και καθόλου χρήματα. Ετσι, αρχίσαμε να συζητάμε για τις ταινίες που μας άρεσαν ή δεν μας άρεσαν, αλλά και γενικότερα για τη χρήση της μουσικής στον κινηματογράφο. Και διαπιστώσαμε ότι συμφωνούσαμε στα βασικά, όπως για παράδειγμα ότι τα περισσότερα σάουντρακ που ακούγαμε, κάπου στο τέλος της δεκαετίας του '90, ήταν ως επί το πλείστον αδιάφορα. Ταυτόχρονα, μας ενθουσίαζε η ηλεκτρονική μουσική, η hip-hop, η drum and bass. Εγώ τότε έγραφα τις δικές μου συνθέσεις και πιθανώς αυτό θα συνέχιζα να κάνω αν δεν υπήρχε το «Π» και το Requiem for a Dream.
(...)  O Darren [Aronofsky] μου έδωσε ένα βιβλίο με ζωγραφιές ανθρώπων που έπασχαν από ημικρανίες κι αυτές -υπό μία έννοια- αποτέλεσαν το σημείο αναφοράς για μένα. Δεν επρόκειτο για ρεαλιστικά ή συμβατικά σκίτσα, αλλά για σχέδια όπου το φως «εισέβαλε» στη ζωγραφιά με βίαιο τρόπο. Και κάπως έτσι σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να είναι το σάουντρακ για το «Π». Μία βίαιη επέλαση της μουσικής στην εικόνα.
Αρχικά ο Darren ήθελε να γράψω μόνο το βασικό μουσικό θέμα και να «επενδύσει» ολόκληρη την ταινία με ήδη γνωστά κομμάτια από την ηλεκτρονική σκηνή. Ωστόσο, το κόστος για την απόκτηση των πνευματικών δικαιωμάτων ήταν υψηλό και χρήματα δεν υπήρχαν. Ως εκ τούτου όποτε διαπιστώναμε ότι δεν υπήρχε η δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε ένα κομμάτι, έγραφα εγώ κάτι για να το αντικαταστήσουμε. Νομίζω ότι με αυτόν τον τρόπο ανακαλύψαμε καταρχήν ότι λειτουργούσαμε πιο ελεύθερα και ταυτόχρονα συνειδητοποιούσαμε τη δύναμη και την επίδραση που έχει μία μουσική σύνθεση γραμμένη ειδικά για μία συγκεκριμένη σκηνή. Ετσι μπορούσαμε να διαφοροποιήσουμε το κομμάτι, να το αλλάξουμε, ή να του δώσουμε μεγαλύτερη διάρκεια. Για μένα βεβαίως ήταν πρωτόγνωρη όλη αυτή η διαδικασία. Αναρωτιόμουν θυμάμαι, πώς θα κατάφερνα να γράψω μία σύνθεση π. χ. για μια οκτάλεπτη σκηνή, καθώς ήταν κάτι που δεν είχα κάνει στο παρελθόν.

ΤΟ ΟΡΑΜΑ
(...) Για να είμαι ειλικρινής, αυτό που συμβαίνει με τις ταινίες του Αρονόφσκι είναι ότι δεν τις «βλέπεις» διαβάζοντας το σενάριο. Η δημιουργικότητα και το όραμα του Darren, όπως και η ατμόσφαιρα δεν αποκαλύπτονται, παρά μόνον όταν δεις ολοκληρωμένη την ταινία. Κι αυτό ήταν που με ενθουσίασε από το πρώτο φιλμ κιόλας. Παρόλο που ο Darren με καθοδηγεί ως προς αυτό που θέλει, δεν παύουμε να συζητάμε τις ιδέες μας, έτσι ώστε ο ένας να τροφοδοτεί τη δημιουργικότητα του άλλου και σιγά σιγά να συμπληρώνεται και για μένα η τελική εικόνα. Είναι επιμορφωτική αυτή η διαδικασία κι είναι σπάνιο να συναντάς κάποιον που όχι μόνο ξέρει τι θέλει και δεν συμβιβάζεται, αλλά κοπιάζει πολύ για να επιτύχει αυτό ακριβώς που έχει στο μυαλό του, έστω και με λιγότερα χρήματα, αφού δεν επιθυμεί παρεμβάσεις ως προς το τελικό αποτέλεσμα.

BLACK SWAN ΚΑΙ Ο ΤΣΑΪΚΟΦΣΚΙ
(...)Ηταν ασφαλώς μία πρόκληση, αλλά όχι ταμπού. Δεν ήθελα να αφήσω τον εαυτό μου να νιώσει δέος. Κάτι τέτοιο θα με εμπόδιζε να προσεγγίσω τη μουσική του και να βρω εκείνα τα στοιχεία που χρειαζόμουν, όχι για να βελτιώσω μία ήδη υπέροχη και δυνατή σύνθεση, αλλά για να αφηγηθώ -με τον δικό μου τρόπο- μια ανάλογη ιστορία στο σημερινό κοινό και να την παρουσιάσω με μία πιο μοντέρνα προσέγγιση. Αυτός ήταν ο στόχος και νομίζω ότι θα το εκτιμούσε και ο ίδιος ο Τσαϊκόφσκι (γελάει), με τον οποίο διαπίστωσα ότι έχω κάποια κοινά σημεία, διότι έκανα μια μικρή έρευνα. Αγαπούσε τη μουσική, όπως κι εγώ, είχε μια αδυναμία στο ποτό, όπως κι εγώ, αλλά και μία θυελλώδη ζωή, όπου ήταν έντονη η πάλη για την αναζήτηση της προσωπικής του ταυτότητας. Κάτι που είναι θεμελιώδες και για μένα.

H KAΘHMEPINH /13-05-12