Το 1974-1975 είχα την πρόθεση να ασχοληθώ με την αρχαιολογία. Παράλληλα με τις σπουδές, εντάχθηκα σε μια πειραματική θεατρική ομάδα και τελικά το θέατρο επικράτησε της αρχαιολογίας. Με επηρέασε πολύ η ταινία του Τζον Κασσαβέτη A Woman Under the Influence. Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ, αποφάσισα να σπουδάσω κινηματογράφο. 
Εκείνη την εποχή, στην Νέα Υόρκη γίνονταν έντονες ζυμώσεις, ήμασταν σε επαφή με την κοινότητα των μουσικών, των ζωγράφων, γενικά των καλλιτεχνών. Επικρατούσε ένα είδος αναρχίας, δεν χρειαζόσουν άδεια, μπορούσες να πάρεις μια κάμερα και να κάνεις γυρίσματα στο δρόμο.
[Το 1981] Τότε είχαμε μια ιδέα και αποφασίσαμε να την κάνουμε πράξη. Στα γυρίσματα της ταινίας μας βοηθούσαν φίλοι. Δεν είχαμε καν εξασφαλίσει τα δικαιώματα. Ζούσαμε όμως σε μια εποχή με ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Προσωπικότητες όπως ο Πολ Μπόουλς και ο Άλεν Γκίνσμπεργκ συνεργάζονταν με νέους ανθρώπους.
Η Νέα Υόρκη ήταν τότε ένας περίεργος τόπος, σχεδόν κατατρυχόταν από φαντάσματα. Όταν στις 4 το πρωί έπαιρνα το ασανσέρ, φοβόμουν. Όλες αυτές οι εμπειρίες, τα βιώματα και οι ιδέες κινητοποιούσαν τη φαντασία μου και τις ενσωμάτωνα στην ταινία.
[Για την ταινία Εσύ δεν είσαι εγώ] Είχα μια κόπια η οποία είχε προβληθεί σε κάποιο φεστιβάλ τόσες φορές, που η ποιότητά της ήταν πολύ κακή, με αποτέλεσμα όταν πριν από τρία χρόνια προσπάθησα να την ξαναδώ, ήταν αδύνατο. Το Μάιο του 2010 έλαβα ένα τηλεφώνημα από έναν αρχειοθέτη του έργου του Πολ Μπόουλς, ο οποίος μου είπε ότι εντόπισε μια κόπια ανάμεσα στα πράγματα του Μπόουλς, στο σπίτι του στην Ταγγέρη. Του την είχα στείλει εγώ το 1982, για να τον ευχαριστήσω και φανταζόμουν ότι μετά από τόσα χρόνια θα ήταν σε κακή κατάσταση. Τελικά η ποιότητα ήταν πολύ καλή! Έκανα τις απαραίτητες τεχνικές επεξεργασίες και το αντίγραφο που προβάλλεται στο 52ο Φεστιβάλ είναι υψηλής ευκρίνεια.
[Για την ταινία Υπνοβασία ] Μετά το φιλμ Εσύ δεν είσαι εγώ έτυχε να βρεθώ σε διάφορα φεστιβάλ στην Ευρώπη και να ‘’εκτεθώ’’ σε διαφορετικές κινηματογραφικές προσεγγίσεις. Όταν ξεκινούσα τα γυρίσματα της ταινίας Υπνοβασία έβλεπα πολύ Ταρκόφσκι, διάβαζα παραμύθια, μου συνέβαιναν διάφορα περίεργα... Όλα αυτά με επηρέασαν πολύ.
Στα τέλη της δεκαετίας του '70 και τις αρχές του '80 το East Village είχε κατακλυστεί από ναρκωτικά. Μέσα σε δυο χρόνια χάσαμε επτά στενούς φίλους μας από τα ναρκωτικά και το AIDS. Τότε έλεγα στον εαυτό μου ότι δεν τους έχασα, ότι παραμένουν στη ζωή μου και κινούνται γύρω μου. Πιστεύω πως όταν πεθαίνει κάποιος αφήνει ένα είδος ηλεκτρικής ενέργειας πίσω του, το οποίο βρίσκεται γύρω μας, ακόμη και αν διαχέεται. Όταν λοιπόν γνώρισα την Μαριάν Φέιθφουλ, είπα ‘’δεν είναι δυνατόν, πρέπει να είναι φάντασμα. Θα την βάλω στην ταινία’.
(...)Μου αρέσει η μαγεία του φιλμ, η αποτύπωση του φωτός, της σκιάς, του βάθους πεδίου. Στην ψηφιακή τεχνολογία κάνεις πολλά γυρίσματα εύκολα, αλλά η μεταπαραγωγή είναι πολύ δαπανηρή, γιατί όταν έχεις τόσο πολύ υλικό η διαδικασία του μοντάζ είναι μακρόχρονη και αποπροσανατολιστική. Δεδομένου ότι το φιλμ είναι πιο ακριβό, πρέπει να είσαι πολύ συγκεντρωμένος και προσεκτικός.
(...)Υπάρχουν πολλοί ενδιαφέροντες νέοι σκηνοθέτες, οι οποίοι δουλεύουν πολύ σκληρά και δεν έχουν χάσει τη γνησιότητά τους, όπως π.χ. οι Σον Ντέρκιν (Μάρθα Μάρσι Μέι Μαρλίν), Τζόσουα Σάφντι (Pleasure of being robbed) και Λένα Ντάναμ (Tiny Furniture). Τότε με τον Σταν Μπράκατζ προσπαθούσαμε, όχι συνειδητά, να είμαστε ποιητές, προσπαθούσαμε να κάνουμε ποιητικό σινεμά. Τώρα μπορεί ο Χάρβεϊ Γουάινσταϊν να λέει ότι είναι ανεξάρτητος παραγωγός, αλλά πλέον δεν συμφωνώ. Όταν ισχυρίζεται ότι για να κάνει μια ταινία 1 εκατ. δολαρίων θέλει ένα όνομα ‘’πρώτης γραμμής’’ προκειμένου να είναι επιτυχία, δεν είναι σωστό. Σημασία έχει η ταινία, όχι ποιος θα παίξει σε αυτήν. Είναι σαν να προσαρμόζεις τον ηθοποιό στα ρούχα και όχι τα ρούχα στον ηθοποιό.
(...)Όταν γνώρισα τον Τζιμ Τζάρμους, ήμασταν και οι δυο εραστές της φαντασίας. Μας άρεσε να ανταλλάσσουμε ιδέες και από ανάγκη μάθαμε εξ αρχής να κάνουμε μαζί ταινίες. Μετά το φιλμ Πέρα από τον παράδεισο, διδαχθήκαμε πολλά και για το οικονομικό μέρος της παραγωγής ταινιών και αρχίσαμε να χάνουμε τη ‘’ροή’’ φαντασίας ανάμεσά μας. Αποφασίσαμε να μη συνεχίσουμε τις παραγωγές, αλλά να παρατηρεί ο ένας τον άλλον. Βέβαια κάποιες φορές υπάρχουν προβλήματα, γιατί και οι δυο είμαστε αρκετά αυταρχικοί, αλλά τα ξεπερνάμε.

(αποσπάσματα από τη συνέντευξή τύπου στο 52ο Φεστιβάλ Κιν/φου Θεσσαλονίκης)