Fred Astaire: Ο άνθρωπος που έμελλε να αλλάξει ριζικά τον ρουν της ιστορίας του μιούζικαλ. Οταν ο Φρεντ Αστέρ έκανε το πρώτο δοκιμαστικό του για τον κινηματογράφο, η διάγνωση ήταν «Δεν μπορεί να παίξει. Δεν μπορεί να τραγουδήσει. Αρχίζει να έχει φαλάκρα. Μπορεί να χορέψει λίγο...». Απ' ό,τι φάνηκε όμως, ο Φρεντ Αστέρ δεν πτοήθηκε και έμεινε στην ιστορία του κινηματογράφου ως ο σπουδαιότερος χορευτής.
Το δεύτερο παιδί του Φρέντρικ και της Ανν Τζέλιους Οστερλιτζ, γεννήθηκε στις 10 Μαΐου του 1899 στην Ομάχα της Νεμπράσκα. Σε ηλικία μόλις πέντε ετών μαζί με τη μητέρα του θα βρεθεί στην Ακαδημία του καθηγητή Κλοντ Αλβιέν όπου θα παρακολουθήσει τα πρώτα του μαθήματα χορού έχοντας ντάμα την αδελφή του Αντέλ. Εχοντας χαρακτηριστεί και οι δύο εξαιρετικά ταλέντα έπρεπε να περιμένουν 17 χρόνια για να κερδίσουν τους πρώτους ρόλους τους σε θεατρική παράσταση. Μελετώντας στο μεσοδιάστημα χορό, μουσική και γαλλικά, τον Νοέμβριο του 1917 στο έργο «Over the top» έκαναν το όνειρό τους πραγματικότητα. Έχοντας λάβει τις καλύτερες των κριτικών, η καριέρα τους δεν μπορούσε παρά να απογειωθεί. Μετά τα «For Goodness Sake» και «Stop Flirting» εργάστηκαν μαζί για ακόμη οκτώ χρόνια.
Το 1932 η Αντέλ αποσύρεται για να παντρευτεί, κάτι το οποίο κάθε άλλο παρά φόβισε τον Φρεντ. Η καριέρα του είχε ήδη εκτιναχθεί στα ύψη, παρ' όλα αυτά εξακολούθησε να δουλεύει σκληρά ξοδεύοντας ατέλειωτες ώρες στα στούντιο MGM και η επιβράβευση δεν άργησε να του χτυπήσει την πόρτα. Την ίδια χρονιά παίζει για πρώτη φορά με τη μετέπειτα σχεδόν μόνιμη παρτενέρ του Τζίντζερ Ρότζερς/ Ginger Rogers στην ταινία «Flying Down to Rio». Έτσι γεννήθηκε το πιο δημοφιλές χορευτικό ζευγάρι στην ιστορία του κινηματογράφου. Πλασμένοι ο ένας για τον άλλον, συνεργάστηκαν για δεκαέξι ολόκληρα χρόνια, πρωταγωνιστώντας σε δέκα μιούζικαλ.
Οι Αστέρ και Ρότζερς γύρισαν δέκα ταινίες μαζί, ανάμεσα στις οποίες τις The Gay Divorcee (1934), Roberta (1935), Top Hat (1935), Follow the Fleet (1936), Swing Time (1936), Shall We Dance (1937), και Carefree (1938). Έξι από τα εννιά μιούζικαλ που δημιούργησε αποτέλεσαν τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες της RKO, όλα έφεραν ένα κάποιο πρεστίζ και ένα υψηλό επίπεδο τέχνης που όλα τα στούντιο επιθυμούσαν την εποχή εκείνη. Η συνεργασία των Αστέρ και Ρότζερς τους μετέτρεψε σε αστέρια πρώτου μεγέθους. Όπως είπε η Κάθριν Χέπμπορν: "Αυτός της δίνει κλάση και εκείνη του δίνει σεξ".
Ο κριτικός χορού Τζον Μιούελερ/ John Mueller συνοψίζει τις ικανότητες της Ρότζερς ως εξής: "Η Ρότζερς ξεχωρίζει από τις άλλες παρτενέρ του Ασταίρ όχι γιατί ήταν ανώτερή τους ως χορεύτρια αλλά επειδή, σαν μια ικανή ηθοποιός με ένστικτο, ήταν αρκετά επιφυλακτική ώστε να καταλάβει πως η υποκριτική δεν σταματούσε όταν άρχιζε ο χορός... ο λόγος που τόσο πολλές γυναίκες είχαν τη φαντασίωση να χορέψουν με τον Φρεντ Αστέρ ήταν ότι η ίδια η Τζίντζερ Ρότζερς έδινε την εντύπωση πως, το να χορεύεις μαζί του, ήταν η πιο συναρπαστική εμπειρία που μπορεί κανείς να φανταστεί." Σύμφωνα με τον Αστέρ, "Η Τζίντζερ δεν είχε ποτέ χορέψει με παρτενέρ στο παρελθόν. Προσποιόταν υπερβολικά. Δεν μπορούσε να χορέψει κλακέτες και δεν μπορούσε να κάνει εκείνο ή το άλλο... αλλά η Τζίντζερ είχε στιλ και ταλέντο και βελτιωνόταν καθώς περνούσε ο καιρός. Τα κατάφερε τόσο καλά ώστε μετά από λίγο οποιαδήποτε άλλη χόρευε μαζί μου φαινόταν να το κάνει λάθος."
Τις δεκαετίες του '40 και του '50, έχοντας ήδη ταυτιστεί με το πρότυπο του τρυφερού και ευγενικού τζέντλεμαν, η πορεία του Φρεντ Αστέρ στον κινηματογράφο ήταν ονειρική. Το πέρασμα του χρόνου και οι συνεχείς πρόβες τον ανάγκασαν να αποχωρήσει σιγά σιγά από τον κινηματογράφο, όχι όμως και από τον κόσμο του θεάματος. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '60 στις εκπομπές του, στο αμερικανικό δίκτυο NBC, «Ένα βράδυ με τον Φρεντ Αστέρ», «Ωρα του Αστέρ» και «Το σόου του Φρεντ Αστέρ» υπήρξε απολαυστικός. Με δύο βραβεία Οσκαρ και τέσσερα βραβεία ΕΜΜΥ, αποδείκνυε κάθε φορά πόσο ακμαίος και ενεργητικός εξακολουθούσε να είναι. Το 1954 η γυναίκα του Φίλις, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, πέθανε από καρκίνο.
Δύο δεκαετίες αργότερα γνωρίστηκε με τη Ρόμπιν Σμιθ, την οποία παντρεύτηκε το 1980. Στις 22 Ιουνίου 1987, ύστερα από ένα κρυολόγημα και αφού ο οργανισμός του δεν μπορούσε πλέον να αντεπεξέλθει, ο Φρεντ Αστέρ έκλεισε τα μάτια του για πάντα.
Στον Αστέρ αποδίδονται δύο σημαντικοί νεωτερισμοί στα πρώτα κινηματογραφικά μιούζικαλ. Αρχικά επέμεινε η (πρακτικά ακίνητη) κάμερα να τραβά ένα ολόκληρο χορευτικό σε ένα μοναδικό πλάνο, και αν ήταν δυνατόν, να έχει πλήρη ορατότητα των χορευτών συνεχώς. Ο Αστέρ έχει κάνει τη περίφημη δήλωση: "Είτε η κάμερα θα χορεύει, είτε εγώ."
Δεύτερον, φρόντιζε ώστε όλα τα μουσικά νούμερα να εναρμονίζονται απόλυτα με την πλοκή του έργου. Αντί να χρησιμοποιεί το χορό καθαρά ως θέαμα (όπως ο Μπέρκλεϋ/ Busby Berkeley), ο Αστέρ τον χρησιμοποίησε σαν στοιχείο που δίνει ώθηση στην πλοκή. Συνήθως, μια ταινία του Αστέρ περιείχε μια σόλο ερμηνεία από τον ίδιο τον Αστέρ – την οποία και ονόμαζε "sock solo" –, ένα κωμικό χορευτικό με την παρτενέρ του και ένα ρομαντικό χορευτικό.
(πηγή δελτίο τύπου, άρθρο στην εγκυκλοπαίδεια Βικιπαίδεια, δημοσιεύματα εφημερίδων)
