Ο  Pedro Almodovar φτιάχνει μια λίστα με τις 10 καλύτερες (ή πιο αγαπημένες) ταινίες.

1
Metropolis (Μητρόπολις- Fritz Lang, 1926).
Το θεώρησα απαραίτητο να επιλέξω και μια ταινία του βωβού. Θα μπορούσα να βρω οποιαδήποτε, μια ταινία του Μουρνάου, του Ντράγερ, του Παμπστ, ακόμη και του Αϊζενστάιν. Δεν ξέρω, είναι τόσο πολλές. Ας μείνουμε στον Φριτς Λανγκ. Η Μητρόπολις είναι καλή ταινία, όλοι το γνωρίζουν.

2
The 39 Steps (Τα 39 σκαλοπάτια- Alfred Hitchcock, 1935).
Η ταινία Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων είναι αμερικανική. Το ίδιο και το Ψυχώ. Από τις αμιγώς ευρωπαϊκές ταινίες του Χίτσκοκ θα επέλεγα τα "39 σκαλοπάτια". Δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα, για να πω την αλήθεια. Αλλωστε δεν χρειάζεσαι ειδικό λόγο για να δεις μια ταινία του Χίτσκοκ. Για οποιονδήποτε έχει το παραμικρό ενδιαφέρον για τον κινηματογράφο, είναι ένας αληθινός δάσκαλος. Μοιάζει με θηριοδαμαστή.

3
La Regle Du Jeu (Ο κανόνας του παιχνιδιού- Jean Renoir, 1939).
Λατρεύω τις κωμωδίες και αυτή είναι τόσο καλοφτιαγμένη που θα μπορούσε να φέρει την υπογραφή του Λούμπιτς. Εχει πάνω από όλα μια καταλυτική ανθρωπιά. Είναι νομίζω περιττό να μιλάει κανείς για τον Ρενουάρ, πρόκειται πολύ απλά για μια μεγαλοφυΐα. Οι μεγαλοφυΐες είναι φτιαγμένες από διαφορετικό υλικό από εμάς τους υπολοίπους. Δεν έχει ανάγκη να γνωρίσει το νόημα της ζωής, γιατί η ζωή δεν έχει απολύτως καμία επίδραση πάνω της. Δεν έχει ανάγκη να ωριμάσει γιατί μεταμορφώνεται συνέχεια ­ που σημαίνει ότι έχει ανακαλύψει το μυστικό της αιώνιας νεότητας. Οι μεγαλοφυΐες έχουν έναν ολότελα διαφορετικό τρόπο σκέψης, δεν είναι φτιαγμένοι από σάρκα και αίμα. Μόνο δύο ή τρεις κάνουν την εμφάνισή τους κάθε 100 χρόνια.

4
Viaggio In Italia (Ταξίδι στην Ιταλία- Roberto Rossellini , 1954).
Οταν σκέφτομαι τον Roberto Rossellini , φέρνω στον νου μου την έννοια του απόλυτα καθαρού και λιτού. Το "Ταξίδι στην Ιταλία" είναι μια από τις πλέον ιδιόρρυθμες ταινίες του. Δεν συγκαταλέγεται σε αυτές που σε εντυπωσιάζουν με την πρώτη. Δεν έχει πολιτικό στίγμα. Εχει αυτή τη νότα της καθημερινότητας που είναι ταυτόχρονα πολύ μοντέρνα και πολύ εντυπωσιακή, ένας προάγγελος του νέου κύματος. Αυτό που θυμάμαι περισσότερο από την ταινία, εκτός βέβαια από το θέμα της αιώνιας διαμάχης μεταξύ των δύο φύλων, είναι η εικόνα του απολιθωμένου ζεύγους που βρέθηκε κάτω από τη λάβα του Βεζούβιου. Αυτή η σκηνή με συγκίνησε βαθύτατα.

5
Senso (Σένσο- Luchino Visconti, 1954).
Μια ταινία πολύ ρομαντική, πολύ απελπισμένη. Μια ταινία εποχής που θα ήθελα πολύ να κάνω ο ίδιος. Είναι η ιστορία ενός τρελού έρωτα που γεννιέται στη Βενετία κατά τη διάρκεια της αυστριακής κατοχής. Παίζει ο Φάρλεϊ Γκρέιντζερ. Δεν είναι αξιόλογος ηθοποιός, είναι όμως τόσο γοητευτικός. Βλέποντας αυτήν την ταινία καταλαβαίνεις τι σημαίνει πάθος.

6
Α Bout De Souffle (Χωρίς ανάσα- Jean-Luc Godard, 1959).
Λατρεύω το νέο κύμα. Πιστεύω ότι οι ταινίες αυτές δείχνουν πιο φρέσκες και πιο ενδιαφέρουσες σήμερα. Το "Χωρίς ανάσα" μοιάζει να ανήκει στην εποχή μας. Λατρεύω τον Ζαν Πολ Μπελμοντό και την Τζιν Σίμπεργκ. Είναι θαυμάσιο ζευγάρι. Το κοντό μαλλί της Σίμπεργκ είναι το αντίστοιχο του σημερινού γκραντζ. Και αν μου ζητούσαν να δώσω τον ορισμό της ευρωπαϊκής κομψότητας θα έδειχνα τον Μπελμοντό σε αυτή την ταινία και τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι στην Ντόλτσε βίτα: μαύρο κοστούμι, άσπρο πουκάμισο, μαύρη γραβάτα και σκούρα γυαλιά. Είμαι σίγουρος ότι η Ντόνα Κάραν πήρε από αυτούς αρκετά μαθήματα.

7
Peeping Tom (Ο ηδονοβλεψίας- Michael Powell, 1960).
Πώς ήταν δυνατό να παραλείψω τον Πάουελ και τον Πρεσμπέργκερ; Ο Πάουελ είναι ο αγαπημένος μου άγγλος σκηνοθέτης. "Ο ηδονοβλεψίας" είναι στην πραγματικότητα το τελευταίο του φιλμ. Αφηγείται την ιστορία του γυρίσματος μιας ταινίας. Μου αρέσει κυρίως για την άποψη που καταθέτει για τους ηδονοβλεψίες και για τον τρόπο με τον οποίο ο Πάουελ παρουσιάζει τον θάνατο μέσω του φακού του. Ενα πολύ πολύ δυνατό φιλμ.

8
Dolce Vita (Ντόλτσε βίτα- Federico Fellini, 1960).
Κάποια πρόσωπα έχουν σε δεδομένες στιγμές το θεόπνευστο χάρισμα να μεταμορφώνονται σε αιώνια πρότυπα, ανεξάρτητα από την υποκριτική τους ικανότητα. Είναι απλώς αυθεντικά. Κάτι τέτοιο συνέβη με την Ανίτα Εκμπεργκ. Το "Ντόλτσε βίτα" είναι από τους μεγαλύτερους σταθμούς στην ιστορία του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Και αυτό γιατί είναι πλήρες. Ο Φελίνι αποδείχτηκε εξίσου τολμηρός με τον Γκοντάρ, λειτουργεί όμως λιγότερο εγκεφαλικά. Το εντυπωσιακό στοιχείο σε αυτή την ταινία είναι ότι πέτυχε να περάσει τις νύχτες της Ιταλίας στη σφαίρα του μύθου, απογοητεύοντας έτσι οικτρά τους τουρίστες που επισκέπτονται τη χώρα αυτή ­ τους έδωσε να καταλάβουν ότι δεν θα κερδίσουν ποτέ το μυστικό της.

9
Viridiana (Βιριδιάνα- Luis Bunuel, 1961).
Γενικά προτιμώ τη μεξικάνικη περίοδο του Μπουνιουέλ, από τις ευρωπαϊκές όμως ταινίες του θα επέλεγα τη "Βιριδιάνα". Δεν ξέρω τι θα μπορούσα να πω για τον Μπουνιουέλ. Ολοι γνωρίζουν ότι τον λατρεύω. Ολοι γνωρίζουν ότι είμαι γιος του ­ και ότι ακόμη περιμένω να μου κληροδοτήσει το ταλέντο του. Η ταινία αυτή είναι αληθινό αριστούργημα. Σήμερα θα δεχόταν τα πυρά των φεμινιστριών. Στον Μπουνιουέλ όμως σημασία δεν έχει το σενάριο αλλά η κινηματογραφική του γλώσσα ­ η εμμονή του με τα γυναικεία πόδια και ρούχα (είτε πρόκειται για νυφικό είτε για περιβολή καλόγριας). Η "Βιριδιάνα" είναι ένα φιλμ ολότελα υπερρεαλιστικό και εικονοκλαστικό. Εχει πολύ πλάκα.

10
El Verdugo (Ο δήμιος - Luis Garcia Berlanga, 1963).
Ο Μπουνιουέλ και ο Μπερλάνγκα είναι και οι δύο κορυφαίοι ισπανοί σκηνοθέτες, με τη διαφορά ότι ο δεύτερος δεν είναι ακόμη γνωστός έξω από τη χώρα του. "Ο δήμιος" είναι αληθινό αριστούργημα. Είναι η ιστορία του τελευταίου δημίου της Ισπανίας, ο οποίος επέβαλε τη θανατική ποινή διά του στραγγαλισμού. Η ταινία είναι μαύρη κωμωδία. Ο δήμιος δεν είναι και τόσο κακός τύπος, απλώς κάνει τη δουλειά του. Το φιλμ θυμίζει αρκετά το στυλ του Ντε Σίκα, αλλά είναι αναμφίβολα πολύ πιο "μαύρο".

(Δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑ 02-03-1997)