(Δηλώσεις και σχόλια)

Το ντοκιμαντέρ
Κάνω κινηματογράφο για να μην νιώθω μόνος με όσα βλέπω να με περιβάλλουν στη ζωή. Οι δημιουργοί ντοκιμαντέρ έχουν το τεράστιο προνόμιο να επικοινωνούν με δυναμικό τρόπο ανθρώπινα  πάθη και καταστάσεις, καθώς και να δημιουργούν συναισθηματική σύνδεση με τα ερωτήματα του κόσμου. Υπάρχει η ανθρώπινη ανάγκη του να μοιράζεται κανείς όσα ζει, από τη χαρά μέχρι το θρήνο, «γιορτάζοντας» όλα όσα συμβαίνουν μαζί με άλλους ανθρώπους.

Οι εικόνες σήμερα...
Η εποχή μας κατακλύζεται από μια πληθώρα εικόνων που δεν είναι μυθοπλαστικές. Στο διαδίκτυο και την τηλεόραση υπάρχει μια τρομακτική χιονοστιβάδα ερεθισμάτων, τέτοια που δεν βγάζεις εύκολα νόημα. Μια ταινία προσπαθεί να βγάλει νόημα, μπορεί να μην το πετυχαίνει πάντα, αλλά σε ιδεώδεις συνθήκες μπορείς να δημιουργήσεις μια σπίθα ανάμεσα στην ταινία και το κοινό. Είναι μια όμορφη σύμβαση.

Η αποικιοκρατία
Δεν αφορούν την Αφρική οι ταινίες μου.  Η ευρωπαϊκή και η αφρικανική ιστορία έχουν μια αμφίδρομη σχέση, είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μέσα από τρία στάδια: το δουλεμπόριο, την αποικιοκρατία και την παγκοσμιοποίηση. Πρόκειται για τρία επώδυνα στάδια της ιστορίας, εξευτελιστικά για Αφρική.

Ερχόμαστε εν ειρήνη
Όταν έκανα τον Εφιάλτη του Δαρβίνου, σε μια πολύ μικρή περιοχή της Τανζανίας, επικεντρώθηκα σε δύο τομείς: το εμπόριο όπλων και αλιευμάτων. Τα όπλα ερχόταν από το Βορρά στο Νότο, ενώ τα αλιεύματα ακολουθούσαν αντίστροφη πορεία. Το φιλμ Ερχόμαστε εν ειρήνη μιλά για τις νέες μορφές αποικιοκρατίας. Ήθελα να κάνω μια ταινία για ένα μείζον φαινόμενο στο σημείο όπου συγκρούονται σήμερα η Κίνα με τις ΗΠΑ και παλιότερα η Γαλλία με τη Βρετανία. Είναι σαν ένα αισχρό ανέκδοτο που επανέρχεται και το αρνούμαστε. Λέμε ότι στην Αφρική οι άνθρωποι είναι απολίτιστοι, ότι σκοτώνονται μεταξύ τους και ο ΟΗΕ πηγαίνει να τους βοηθήσει. Στην ουσία πρόκειται για πόλεμο δια αντιπροσώπων, υπέρ της μιας ή της άλλης πετρελαϊκής εταιρείας.

Ο Εφιάλτης του Δαρβίνου
Όταν η ταινία πήρε δημοσιότητα, ειδικά όταν κέρδισε υποψηφιότητα για Όσκαρ, βρέθηκα προσκεκλημένος στο γραφείο του προέδρου της Τανζανίας. Φυσικά η ταινία δεν του άρεσε καθόλου και στράφηκε εναντίον της ταινίας, εναντίον του και όσων εμφανίζονται σε αυτήν. Η  “μαφία των όπλων” με καταδίωκε νομικά και επί 3 χρόνια ήμουν στα δικαστήρια για να αποδείξω ότι όσα έδειχνα ήταν πραγματικά γεγονότα. Έγινε εκστρατεία σπίλωσης του ονόματός μου, δέχτηκα απειλές για ζωή μου, ενώ και άνθρωποι που μίλησαν στην κάμερα φυλακίστηκαν και καταδιώχθηκαν.
(...) Στον Εφιάλτη του Δαρβίνου οι άνθρωποι στους οποίους ασκήθηκε δίωξη μιλούσαν για τη συμμετοχή τους στον πόλεμο. Δεν έκαναν καταγγελίες. Πλέον, πάντως, δεν αναφέρω τα πραγματικά ονόματα των ανθρώπων με τους οποίους μιλώ για να μην τους ασκηθούν διώξεις. Όταν όμως μιλώ με κάποιον διεφθαρμένο που κάνει συμφωνίες για εμπόριο καλάσνικοφ δεν με απασχολεί η προστασία του και σε αυτή την περίπτωση η κάμερα είναι αντι-όπλο καταστροφής.

Ελευθερίες...
Έχω εκατοντάδες φίλους δημοσιογράφους που έχουν άγχος να συμμορφωθούν με τη γραμμή του μέσου που εκπροσωπούν για να εκπληρώσουν τις προσδοκίες του κοινού. Το δημιουργικό ντοκιμαντέρ, όμως, είναι το απόλυτο βήμα ελεύθερου λόγου της εποχής μας. Στο ντοκιμαντέρ είμαι ελεύθερος να πω ό,τι θέλω.

(Δηλώσεις και σχόλια στα πλαίσια της ανοιχτής συζήτησης με το κοινό που πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015, στην αίθουσα Παύλος Ζάννας, στο πλαίσιο του 17ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης)