(αποσπάσματα από μια συνέντευξη τύπου)
Για το The First Movie
Το σινεμά, όπως και το παιχνίδι, περιέχει υλικά και σωματικά στοιχεία, πράγματα που είναι κοντά στα παιδιά. Τα παιδιά είδαν την ταινία και γέλασαν πολύ βλέποντας τον εαυτό τους στη μεγάλη οθόνη, κυρίως με αστεία που κάναμε. Περάσαμε ωραία, όμως δεν έχουμε επικοινωνία, γιατί δεν υπάρχουν τηλέφωνα και ταχυδρομείο.
Η παιδική ηλικία
Το παιδί όταν θέλει κάτι, το θέλει τώρα. Ακόμα και σε μέρη που η πραγματικότητα είναι τραγική, το παιδί θα ανακάμψει σε ελάχιστο χρόνο. Όσο μεγάλωνα, έβλεπα ανθρώπους στα 20 τους χρόνια να κυκλοφορούν με κοστούμια, να γίνονται ανιαροί, να κρύβουν επιθυμίες και συναισθήματα. Στα αγγλικά λέμε ότι δεν σταματάμε να παίζουμε επειδή μεγαλώνουμε, αλλά ότι μεγαλώνουμε γιατί σταματάμε να παίζουμε. Αυτό το παιγνιώδες πνεύμα ήθελα να το κρατήσω για πάντα. Η αίσθηση της μαγείας είναι εύκολο να χαθεί κι όταν αρχίζεις φοβισμένος και επιφυλακτικός τη ζωή, χάνεις πολλά από αυτή..
Για τα Atomic: Living in Dread and Promise & A Story of Children And Film
Προσπαθώ να δουλέψω με το υποσυνείδητο, το στοιχείο που βγάζει το όνειρο ή τον εφιάλτη, ψάχνω αυτό που θα συναρπάσει και θα σαγηνεύσει. Προσπαθώ να κατευθύνω τη ματιά του θεατή από το ένα μέρος στο άλλο, γι’ αυτό και η φωνή μου πρέπει να ταιριάζει με το πλάνο
Η μουσική
Ήμουν τυχερός, στις ταινίες μου συνεργάστηκα με σπουδαίους μουσικούς, όπως οι Mogwai και ο Ντέιβιντ Χολμς. Δεν θέλαμε απίστευτη λεπτομέρεια και διεξοδικότητα στη μουσική, θέλαμε να υπάρχει στίξη και αντίστιξη. Αρχικά γίνεται το μοντάζ, κατόπιν περνάει η μουσική στην ταινία, μετά ξαναγίνεται μοντάζ, μετά ξαναπερνάει η μουσική. Είναι σαν τανγκό. Μπορείς να φτιάξεις μια θελκτική μουσική για το πλάνο ή και αντίστροφα. Πρέπει να υπάρχει έρωτας ανάμεσά τους.
Για το I Am Belfast
Το Μπέλφαστ δεν είναι μια πόλη [σαν τη Νέα Υόρκη που έχει αποτυπωθεί τόσες φορές ώστε είναι δύσκολο να βρει κανείς μια αυθεντική εικόνα της]. Παρόλα αυτά, αποφάσισα να μη δείξω τοπία. Όταν έχεις αποφασίσει τι δεν θα κάνεις, σου μένουν οι υπόλοιπες επιλογές. Εγώ ήθελα να αναδείξω την ονειρική διάσταση και το ασυνείδητο της πόλης, γι’ αυτό και υιοθέτησα το φακό του μαγικού ρεαλισμού.
Οι επιρροές στον κινηματογράφο
Όλοι οι μεγάλοι Ιάπωνες σκηνοθέτες των δεκαετιών ’60 και ’70 και ιδιαίτερα ο Σοχέι Ιμαμούρα, ενώ από τους Ιρανούς δημιουργούς ο Αμπάς Κιαροστάμι: είναι πολύ ριζοσπαστικό που απομακρύνει την κάμερα. Μακάρι να υπήρχε η δυνατότητα να φύγει η κάμερα και ο σκηνοθέτης.
Οι διαδρομές της ζωής
Αυτό που έμαθα από τα παιδιά είναι ότι φοβούνται μεν, αλλά ορμάνε σε επικίνδυνες καταστάσεις, χωρίς να τους απασχολεί τι θα συμβεί. Λες ‘’ναι’’, πας εκεί και μετά βλέπεις τι γίνεται. Ο πραγματικός φόβος του είναι μήπως γελοιοποιηθώ, φανώ τελείως ηλίθιος και τα κάνω θάλασσα.
Διάλειμμα από το σινεμά;
Ναι, μια φορά ταξίδεψα οδικώς επί έξι μήνες από τη Σκοτία στην Ινδία χωρίς κάμερα. Συνήθως όμως, όταν έχω κουραστεί και λέω να κάνω διάλειμμα, καταλήγω σε μια κινηματογραφική αίθουσα να βλέπω άλλη μια ταινία. Δεν είναι ότι το σινεμά σχολιάζει ή παρατηρεί τη ζωή, είναι κομμάτι της. Δεν είναι έξω από τη ζωή. Μερικές φορές δεν αισθάνομαι την ανάγκη να τα διαχωρίσω.
(απόσπασματα από συνέντευξη τύπου παραχώρησε την Παρασκευή 18 Μαρτίου 2016, στο πλαίσιο του 18ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης 2016)
