του Μισέλ Δημόπουλου

Με μεγάλη θλίψη έμαθα ενώ ταξίδευα από Γερμανία τα άσχημα νέα για τον αγαπητό Μπερνάρντο Μπερτολούτσι / Bernardo Bertolucci. Ήταν πια στα τελευταία του το γνώριζα φυσικά. Θυμήθηκα τις ωραίες φιλικές κουβέντες που είχαμε όταν συναντιόμασταν που και που στη Ρώμη, στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη ή και σε διάφορα φεστιβάλ τις δεκαετίες ‘80 και ’90. Ξανάφερα στη μνήμη μου επίσης τα προβλήματα (και τους φριχτούς πόνους) που είχε τότε με τη μέση του (που τον καθήλωσαν μετά από αλλεπάλληλα αποτυχημένα χειρουργεία σε αναπηρικό καροτσάκι) και παραλίγο να ματαιώσουν την παρουσία του στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 1996 με την ευκαιρία της πλήρους ρετροσπεκτίβας των ταινιών του που είχαμε διοργανώσει. Καταταλαιπωρήθηκε τότε αλλά δεν έβγαλε κιχ, πάντα πρόθυμος στις παρουσιάσεις ή τις συνεντεύξεις και πάντα γλυκομίλητος και γενναιόδωρος, λεπτολόγος και οξυδερκής.
Ό τι άγγιζε ο Μπερτολούτσι είχε ευγένεια και καλλιέπεια.
«Λένε για το σινεμά μου ότι αποτελείται από «σκηνές-μητέρες» και είναι αλήθεια. Γυρίζω την κάθε σκηνή να είναι η πιο σημαντική της ταινίας. Γιατί κάνω ένα σινεμά από «σκηνές-μητέρες»; Εξαιτίας μιας ιδέας που με κατατρέχει από τότε που έγινα σκηνοθέτης. Την κάθε ταινία μου, τη γυρίζω σαν να είναι η τελευταία. Όταν σκέφτεσαι ότι κάνεις την τελευταία ταινία της ζωής σου, κάθε κάδρο, κάθε σεκάνς, κάθε πέρασμα γίνονται η τελευταία λήψη, η τελευταία κίνηση ενός ετοιμοθάνατου.»

(πρώτη δημοσίευση ανάρτηση στο facebook)