(αποσπάσματα από μια συνέντευξη Τύπου)

Η ΝΕΟΤΗΤΑ
Όταν ήμουν νεαρή δεν σκεφτόμουν τις δυσκολίες. Γνώριζα ότι δεν υπήρχαν πολλές άλλες νεαρές σκηνοθέτιδες στη Βρετανία. Τώρα ίσως σκεφτόμουν περισσότερο τους περιορισμούς, τότε είχα μία ευτυχή άγνοια και αυτό μου έδωσε αυτοπεποίθηση - πίστευα ότι μπορούσα να γίνω σκηνοθέτις. Είχα αυτοπεποίθηση πριν πάω στη Σχολή Κινηματογράφου. Πίστευα ότι μπορούσα πρώτα να ασχοληθώ με το σινεμά και μετά να αποκτήσω τις γνώσεις. Στη Σχολή υπήρχε συγκεκριμένη ιδέα για το τι μπορούσε να είναι το σινεμά κι εγώ δεν ταίριαζα με αυτήν την ιδέα, ήθελα να δημιουργήσω έναν κινηματογράφο που δεν τον κατανοούσαν οι καθηγητές μου. Δεν ήταν θέμα, φύλου, άλλες φοιτήτριες βρήκαν υποστήριξη από τη Σχολή.

ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΜΟΙ
Εξαρτάται από τον ηθοποιό. Κάποιοι το βρίσκουν τρομακτικό, σε κάποιους δεν αρέσει και θέλουν να φύγουν. Έχω την τάση να ψάχνω από πριν για ηθοποιούς έτοιμους να πάρουν το ρίσκο. Δεν ξέρεις, όμως, πόσο γενναίοι είναι πριν αρχίσει το γύρισμα.

ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ
Κάποιες φορές γνωρίζω ανθρώπους και σκέφτομαι ότι έχουν μία πτυχή που μου αρέσει. Δεν θέλω να ξέρω τι ερμηνεία θα πάρω από πριν, θέλω να ανακαλύψω κάποιον καθώς τον κινηματογραφώ. Οι μη επαγγελματίες συχνά είναι πιο φυσικοί, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

Η ΤΑΙΝΙΑ Unrelated
Πάντα υπάρχουν αμφιβολίες αλλά είχα ήδη 12 χρόνια δουλειάς στην τηλεόραση. Βέβαια τότε σκηνοθετούσα σενάρια άλλων και ίσως σε εκείνο τον τομέα να είχα περισσότερες αμφιβολίες γιατί πολεμούσα ένα σύστημα που δεν με άφηνε να κάνω εκείνα που ήθελα. Ήθελα να πω τα δικά μου λόγια, να χρησιμοποιήσω τη δική μου φωνή. Ήμουν σίγουρη ότι έκανα το σωστό και ποτέ δεν αμφέβαλα αν έπρεπε να κάνω εκείνη την ταινία εκείνο το διάστημα.
(...) Δύο μέρες αφού ξεκινήσαμε συνειδητοποίησα ότι με ενδιέφερε περισσότερο αυτό  που είχα μπροστά μου. Μου αρέσει ο αυτοσχεδιασμός, να μην γνωρίζω πού πηγαίνω, να φτιάχνω πράγματα εκείνη την ώρα.

Η ΤΑΙΝΙΑ The Souvenir
Πρώτη φορά κοίταξα πίσω σε μία περίοδο της ζωής μου και σκέφτηκα να κάνω αυτές τις δύο ταινίες Souvenir, ανατρέχοντας σε μία σχέση παρόμοια με αυτήν που απεικονίζεται στην ταινία, όταν ήμουν υπερβολικά μικρή ακόμη.
(...) Δεν θα ήταν μία πολύ μεγάλη ταινία, θα αφηγούμουν μία εμπειρία, μία ιστορία και μετά μία αντίδραση σε αυτήν την ιστορία. Για μένα το πρώτο μέρος του Souvenir δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το δεύτερο. Πρέπει να δεις και το υπόλοιπο του ταξιδιού. Μοντάρω τώρα το δεύτερο μέρος. Το σκεπτικό ήταν να είναι μία ταινία που μπορείς να τη δεις μόνη της, αλλά και να μπορείς αν θέλεις να δεις το δεύτερο μέρος πριν από το πρώτο.

ΛΟΝΔΙΝΟ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ 80  
Ήταν πολύ δύσκολο για μένα να είμαι αντικειμενική για το μέρος που μεγάλωσα και αγαπάω. Δεν υπάρχει πια το Λονδίνο που γνώρισα στις αρχές του ’80, άρα χρειάστηκε να δημιουργήσω την εποχή. Χρησιμοποίησα παλιές φωτογραφίες μου γιατί ήμουν φωτογράφος πριν και επίσης δημιουργήσαμε σκηνικά σε μέρη που έζησα τότε. Έτσι έδωσα την αίσθηση του τόπου, δημιούργησα μία εμπειρία της δεκαετίας του ’80 στο Λονδίνο». Η διαδικασία αυτή, όπως είπε, ήταν για την ίδια ένα ταξίδι στον χρόνο. «Ήταν ένα ταξίδι με πολύ λυπηρές στιγμές, μια μελαγχολική διαδικασία, καθώς στις φωτογραφίες έβλεπα πρόσωπα που απουσιάζουν πλέον. Νιώθω ότι μου λείπει πολύ εκείνη η εποχή, βγήκαν τόσες αναμνήσεις ανάμεσα σε τόσα εφήμερα πράγματα. Νιώθω όμορφα που έζησα σε εκείνη την εποχή, μία άστατη, αλλά δημιουργική εποχή.

ΡΥΘΜΟΙ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Δεν μπορώ να δουλεύω πάνω από μία ταινία τη φορά. Τις δύο ταινίες Souvenir τις έχω σχεδιάσει μαζί και γι’ αυτό τις δουλεύω παράλληλα. Θα ήθελα, όμως, να μπορώ να κάνω πιο γρήγορα τα πράγματα.

Η ΕΜΠΝΕΥΣΗ
Η έμπνευση έρχεται από κάτι καθημερινό, μία συνομιλία για παράδειγμα. Κοιτάζω γύρω μου συνεχώς, με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι και η έμπνευση έρχεται από τις παρατηρήσεις μου, τα ημερολόγιά μου, μικρές λεπτομέρειες που μου γίνονται εμμονή και μετά μετατρέπονται σε ταινία.

ΒΡΕΤΑΝΙΚΟ ΣΙΝΕΜΑ
Δεν βλέπω αρκετές βρετανικές ταινίες για να μπορώ να απαντήσω. Υπάρχουν αρκετοί σκηνοθέτες όπως ο Μπεν Ρίβερς, ο Πίτερ Στρίκλαντ, η Λιν Ράμσεϊ που κάνουν πολύ προσωπικές ταινίες. Φυσικά όλοι είμαστε διαφορετικοί. Ακολουθώ το ένστικτό μου, δεν κοιτάζω γύρω μου για να συγκρίνω τον εαυτό μου γιατί αυτό είναι επικίνδυνο, μένω στον δικό μου τρόπο. Στο βρετανικό σινεμά υπάρχει πρόβλημα στον τρόπο που λειτουργεί η χρηματοδότηση σε σχέση με τη συγγραφή ενός σεναρίου. Η διαδικασία αυτή ίσως ενθαρρύνει τους νεαρούς κινηματογραφιστές για να ολοκληρώσουν το σενάριό τους, αλλά είναι πολύ αυστηρή και πρέπει να αντισταθούμε γιατί έτσι φτιάχνονται ταινίες που έχουν παρόμοιο σχήμα, καθώς μεσολαβούν πολλές εξωτερικές φωνές και χάνεται η εσωτερική φωνή του δημιουργού.

[αποσπάσματα από μια συνέντευξη Τύπου που δόθηκε το Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2019, στα πλαίσια του 60ού Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης]