Σύγχυση νιώθει ο κάθε δημιουργός γιατί η δημιουργία είναι ή προέρχεται από σύγχυση. Αυτό το αφιέρωμα του φεστιβάλ αποτελεί την ευκαιρία να κάνω έναν εσωτερικό απολογισμό, αλλά και έναν απολογισμό μαζί με τους θεατές. Στην αρχή ήμουν μάλλον διστακτικός με την πρόταση του φεστιβάλ, αλλά μετά το ξεπέρασα. Είναι ωραίο να βγάζεις πράγματα μέσα από 'μπαούλα' και 'αποσκευές', που μπορεί να είχες ξεχάσει κι εσύ ο ίδιος και να τα φέρνεις στα μάτια των θεατών.
(...) Οι εμμονές του καθενός μένουν σταθερές μέσα στο χρόνο. Μπορεί το στυλ, η μορφή, το περιτύλιγμα να αλλάζει, όμως οι εμμονές, οι φοβίες, τα ερεθίσματα παραμένουν τελικά αμετάβλητα. Αυτό τρομάζει, αν σκεφτείς πόσο είμαστε προκαθορισμένοι και συνάμα ερεθίζει, είναι μια πάλη με το DNA. Αν μπορούσα να αλλάξω εμμονή θα το έκανα ευχαρίστως, ωστόσο απ’ την άλλη, δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να μην κάνει ταινίες.
(...) Η πορεία του δημιουργού είναι κάθε φορά να βρίσκει την επόμενη τέτοια στιγμή. Αν παραμείνεις στα ίδια, βαλτώνεις. Είμαι άνθρωπος του εφήμερου, του περιστασιακού. Ωραία και η σταθερότητα, αλλά και το εφήμερο έχει την χάρη του. [Οι επιρροές μου]προέρχονται από την ώσμωση δύο παραδόσεων, της ντοκιμαντερίστικης σχολής με την πολιτικοποιημένη ματιά και συνάμα της αισθητικής σχολής.
(...)Το ότι δεν είχα τη δεξιότητα να γίνω ζωγράφος με πονάει και προσπαθώ να το αμβλύνω μέσα από τον κινηματογραφικό φακό. Στην Ελλάδα είχαμε πάντα το βαρύγδουπο της αφήγησης. Η ταινία ως εικαστικό έργο είναι πολύ κοντά σε εμένα. 
(...) Δε θέλω να χαρακτηριστώ σκηνοθέτης του περιθωρίου ή του μεταναστευτικού ζητήματος. Υπάρχουν πολιτικά και κοινωνικοοικονομικά θέματα με απίστευτο ενδιαφέρον. Δυστυχώς λόγω της κατάστασης που επικρατεί σε όλη Ευρώπη, υπάρχουν πάρα πολλά ερεθίσματα για τον δημιουργό. Αυτό μπορεί να είναι πολύ καλό για την τέχνη, όχι όμως αναγκαστικά και για τις ίδιες τις κοινωνίες. Η Ελλάδα, αναφερόταν μέχρι πρότινος ως Ελλαδίτσα, ως ο μικροαστικός παράδεισος, χωρίς τις ταξικές αντιφάσεις άλλων κοινωνιών των βαλκανικών χωρών. Τελικά όμως, αυτή η διαφορά μας από άλλες κοινωνίες αποδείχθηκε πολύ εύθραυστη. Μέσα σε δύο χρόνια αποδείχτηκε πόσο σαθρά ήταν τα θεμέλια των τελευταίων 40 χρόνων. 
Έχουμε αρκετά πρόσφατες και σοκαριστικές ιστορίες βίας. Είναι η ηδονή της βίας που διακατέχει κυρίως νέους που προέρχονται από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα.
(...) Ο ηδονοβλεψίας κοιτάει με μια αίσθηση κρυφής και διεστραμμένης χαράς, που δεν μπορεί να ομολογηθεί ως ηδονή. Ζει σε ένα λυκόφως ενοχής. Εγώ δεν έχω καμία ενοχή για αυτή την ηδονή. Εμένα μου αρέσει η παρατήρηση από την άκρη του ματιού. Οι εκφράσεις και οι χειρονομίες των ανθρώπων εγγράφονται στο 'σκληρό δίσκο' μου και κάποια στιγμή τις ανασύρω και τις ενσωματώνω σε έναν χαρακτήρα. Αυτό είναι το οξυγόνο του δημιουργού.

(αποσπάσματα από τη συνέντευξη τύπου στο 52ο Φεστιβάλ Κιν/φου Θεσσαλονίκης)