του Θωμά Λιναρά

Ολόκληρο το έργο του Νίκου Κούνδουρου πάλλεται από πάθος, ένταση, οργή και στον πυρήνα του είναι εγκιβωτισμένα τα θέματα της εξέγερσης, της προδοσίας,  της ήττας και της συντριβής του ατόμου από τους πολλούς και διαφορετικούς μηχανισμούς της εξουσίας. Ταυτόχρονα μέσα από τις ταινίες του σκιαγραφείται ανάγλυφα το πορτραίτο μια ηττημένης χώρας, που παρόλα τα ιστορικά και κοινωνικά δεινά που την ταλανίζουν, αγωνίζεται πεισματικά να επιβιώσει  με τη ζωτική δύναμη του απελπισμένου που δεν έχει τίποτα να χάσει. Ο Νίκος Κούνδουρος θέτοντας την τέχνη του στην υπηρεσία των χαμένων της ζωής και ενάντια σε κάθε εξουσιαστική μορφή της καθεστηκυίας τάξης, χωρίς καμιά (παρα)υποχώρηση στο κινηματογραφικό εμπόριο και συχνά με το «κεφάλι κόντρα στον τοίχο», άνοιξε πρωτοποριακούς και ρηξικέλευθους (αισθητικά και θεματικά) κινηματογραφικούς δρόμους στην κλειστή, χαμηλοτάβανη και στενόκαρδη δεκαετία του ‘50 και δίκαια θεωρείται ένας από τους βασικούς πυλώνες του ελληνικού σινεμά.