του Δημήτρη Κερκινού
Η κινηματογραφική επιδεξιότητα και αποτελεσματικότητα του Πανουσόπουλου δεν είναι απόρροια μόνο ταλέντου αλλά επίσης και μιας μακράς θητείας στη φωτογραφία και τη διαφήμιση. Έτσι, παρόλο που το κινηματογραφικό του έργο μέχρι σήμερα ανέρχεται σε μόλις επτά μεγάλου μήκους ταινίες, δεν πρέπει να ξεχνούμε πως ως διευθυντής φωτογραφίας έχει υπογράψει ταινίες του Κύρου, του Βούλγαρη, του Παναγιωτόπουλου, του Αγγελόπουλου, του Δαμιανού, του Θέου, του Σφήκα, του Νικολαΐδη, του Περάκη, του Τσεμπερόπουλου κ.ά. Ούτε βέβαια πως, από το 1969 μέχρι σήμερα, ο Πανουσόπουλος έχει σκηνοθετήσει, κινηματογραφήσει και μοντάρει περισσότερα από χίλια διαφημιστικά σποτ.
Ο Πανουσόπουλος έχει την ικανότητα να εκμεταλλεύεται κάθε λεπτομέρεια στο χώρο και να δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που να εκφράζει τον ψυχισμό των χαρακτήρων. Αν και εσκεμμένα περιορίζεται στην επιφάνεια των πραγμάτων, καταφέρνει να υποδηλώνει τη ζωή που υπάρχει από κάτω, αξιοποιώντας και παρασύροντας τους ηθοποιούς του σε σπουδαίες ερμηνείες, είτε πρόκειται για βετεράνους που κουβαλούν μια διαφορετική υποκριτική κουλτούρα είτε για πρωτοεμφανιζόμενους είτε για ερασιτέχνες. Και είναι οι ηθοποιοί αυτοί που προσδίδουν αλήθεια και βάθος στο όραμα ενός σκηνοθέτη. Έτσι, οι εικόνες που συνθέτει ο Πανουσόπουλος είναι ζωντανές, γεμάτες ουσία, εμπεριέχουν τον παλμό της ζωής και δεν έχουν ανάγκη από μετάφραση. Είναι εικόνες γεμάτες αγάπη για την Ελλάδα, για τους ανθρώπους της, για το φως και τη θάλασσα, για τόπους και χώρους που αγαπούμε, για την Αθήνα που οι πιο πολλοί μας δεν αντέχουμε πια. Είναι συνδεδεμένες με βιώματα και φορτισμένες με συναισθήματα, είναι οικείες και γι' αυτό είναι και δικές μας.
Η ματιά του Πανουσόπουλου είναι διερευνητική και απενοχοποιημένη: περιεργάζεται με ευχαρίστηση τον κόσμο σαν να τον ανακαλύπτει για πρώτη φορά, αδράχνοντας κάθε τι που κινεί το ενδιαφέρον της, χωρίς ντροπή ή αναστολές, χωρίς φόβο. Έχει τη φρεσκάδα, την περιέργεια και την ελευθερία του παιδικού βλέμματος, την επιθυμία να μην ωριμάσει ποτέ κοινωνικά αλλά να παραμείνει για πάντα αθώο, με μια διάθεση παιχνιδιού αλλά και αναίδειας. Είναι ένα βλέμμα ποιητικό και ονειροπόλο, που αγγίζει με τρυφερότητα και αγάπη τους χαρακτήρες και τους χώρους όπου κατοικούν. Και πάνω από όλα, είναι ένα βλέμμα ερωτικό. Στο έργο του Πανουσόπουλου, ο έρωτας είναι κυρίαρχος, συνιστά τον κεντρικό άξονα αναφοράς, λειτουργώντας καταλυτικά στις ζωές των ηρώων του, προσφέροντας ένα όραμα στα υπαρξιακά τους αδιέξοδα, ένα αντίδοτο στο φόβο του θανάτου. Προσεγγίζεται με απόλυτη φυσικότητα και προσλαμβάνεται ως βασικός παράγοντας αρμονίας για τον άνθρωπο. Εκφράζει μια εσωτερική ανάγκη και, εντέλει, έναν επικούρειο ψυχισμό και στάση ζωής. Για τον Πανουσόπουλο, ο έρωτας και η ηδονή είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ζωή, συνιστούν τη ζωογόνο δύναμη του ανθρώπου και δεν μπορούν να υπάρξουν ξέχωρα, καθιστώντας την απόλαυση της ζωής και την ικανοποίηση της ερωτικής επιθυμίας επιτακτικές ανάγκες. Αν και η ματιά αυτή είναι πολλές φορές μονοσήμαντη, η ελαφρότητα, το χιούμορ, η διάθεση αυτοσαρκασμού και, πάνω από όλα, η μαεστρία και η χάρη του Πανουσόπουλου καταφέρνουν πάντα να σε κερδίζουν. Η προδιάθεσή του να απεικονίζει τις διαφορετικές πτυχές της ανθρώπινης ερωτικής εμπειρίας, να διεισδύει με την κάμερά του στον κόσμο των αισθήσεων, να υπηρετεί την έκφραση της ερωτικής επιθυμίας, καθιστούν τον Πανουσόπουλο τον κατ' εξοχήν ερωτικό δημιουργό του ελληνικού κινηματογράφου.
(απόσπασμα από κείμενο που δημοσιεύτηκε στον κατάλογο του 46ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)
