Η αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζω αν τη δεκαετία του ’60 ήταν δόκιμος ο όρος “πολιτικός κινηματογράφος”. Είχα, όμως, συνείδηση ότι επεμβαίνω πολιτικά με τις ταινίες μου.
Όταν κανείς ασχολείται σε τέτοιο επίπεδο με γεγονότα όπως η δολοφονία του Λαμπράκη δεν είναι δυνατόν να μην εμπλέκεται, έστω και σε έναν βαθμό. Είναι προφανές, λοιπόν, και στις δύο αυτές ταινίες μου, ότι υπάρχει συγκεκριμένη τοποθέτηση, υπάρχει δέσμευση. Ήμουν άνθρωπος της Αριστεράς. Η καταγραφή, λοιπόν, έγινε στο επίπεδο της πρακτικής, διότι στο επίπεδο της συγκρότησης αυτό που διαδραμάτιζε τον κύριο ρόλο ήταν το σχόλιο, ένα σχόλιο σαφές και συγκεκριμένο.
[Για το Κιέριον] Υπήρχε μόνο η βασική ιδέα και στην πράξη τα γυρίσματα έγιναν σχεδόν αυτοσχεδιάζοντας, χωρίς ξεκάθαρο πλάνο εργασίας. Η δόμηση, η συγκρότηση του έργου έγινε καθοδόν στη διάρκεια των γυρισμάτων. Πάντως, για ένα πράγμα ήμουν σίγουρος. Δεν ήμουν διατεθειμένος να συνεισφέρω στο ελάχιστο στο είδος του φιλμ νουάρ – που ήδη εκείνη την εποχή ήταν ξεπερασμένο. Το αντίθετο, μάλλον, ήξερα από την αρχή ότι ήταν καθήκον μου, κατά κάποιο τρόπο σαν να ένιωθα την ανάγκη και την υποχρέωση ταυτόχρονα, να κονιορτοποιήσω αυτό το κινηματογραφικό είδος, να αναιρέσω τους παραδεκτούς κώδικές του και να μην το αναπαράγω, αλλά να κάνω κάτι τελείως διαφορετικό, κάτι μη κωδικοποιημένο έως και αιρετικό.

[Το «τότε» και το «τώρα»] Εκείνη η εποχή ήταν ηρωική, υπήρχε ένα είδος κεκτημένης ταχύτητας, κάτι σαν “ότι γίνει, έγινε” που ωθούσε τις καταστάσεις. Σήμερα, αντίθετα, ζούμε την εποχή της γενικευμένης σύγχυσης, που προωθείται ενορχηστρωμένα και οργανωμένα από τα διάφορα κέντρα λήψης αποφάσεων ανά τον πλανήτη, με αποτέλεσμα κανείς να μην μπορεί να αποκωδικοποιήσει την πραγματικότητα και να καταλάβει ποια είναι τα υγιή στοιχεία της. Έτσι, ο άνθρωπος και ο δημιουργός μένει αμήχανος, μη μπορώντας τελικά να βγάλει ένα καθαρό νόημα.
Τα νέα τεχνολογικά μέσα απελευθερώνουν τους δημιουργούς από τα εμπόδια που τους θέτει το σύστημα, όπως είναι η χρηματοδότηση για τις ταινίες τους, και άρα είναι ιδιαίτερα χρήσιμα και σημαντικά για μια νέα γενιά καλλιτεχνών. Όμως, δεν πρέπει να λείπει και το περιεχόμενο, το οποίο στη σημερινή εποχή μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από εστίες άμυνας, δηλαδή μικρές ομάδες, μικρά “πηγαδάκια”, όπου η συζήτηση και ο διάλογος θα είναι ζωντανά και θα δίνουν τροφή στην παραγωγή ξεκάθαρου νοήματος.

(Αποσπάσματα από συνέντευξη τύπου κατά τη διάρκεια του 47ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης)