(αποκλειστική συνέντευξη στην Καλλιόπη Πουτούρογλου)
Για τη δημιουργία των ταινιών του
Όταν ξεκίνησα να κάνω ταινίες το πιο σημαντικό για μένα ήταν οι ιστορίες. Το σενάριο έπαιζε τον πιο σημαντικό ρόλο. Τώρα όμως δεν είναι τόσο η ιστορία που με ενδιαφέρει, όσο ο τρόπος με τον οποίο θα την αφηγηθώ κινηματογραφικά.
Για τους χαρακτήρες
Οι χαρακτήρες των ταινιών μου είναι όλοι βγαλμένοι από τη ζωή μου, από την ίδια μου την ψυχή. Οι ήρωές μου είναι όλοι εικόνες του εαυτού μου σε διάφορες ηλικίες. Τα παιδιά στις ταινίες μου είναι η παιδική μου ηλικία. Ο Mamo, o κεντρικός ήρωας στο Halfmoon είναι η προβολή του εαυτού μου στο μέλλον. Κανένας χαρακτήρας δε βρίσκεται μακριά μου. Ακόμα κι αν δεν είμαι εγώ πίσω από αυτούς, είναι ένα πρόσωπο από το κοντινό μου περιβάλλον, που αποτελεί μέρος της ζωής μου.
Για τα παιδιά και τους ερασιτέχνες ηθοποιούς
Πίσω από την κάμερα βλέπω τα παιδιά και τη ζωή τους όπως πραγματικά είναι, χωρίς ωραιοποιήσεις. Υπάρχει μια αυθεντικότητα. Οι σκληρές συνθήκες και ο αγώνας τους για επιβίωση τα έχουν κάνει να στέκονται γερά στα πόδια τους κι αυτό είναι που συγκινεί. Εξαιτίας της έλλειψης χρημάτων οι ερασιτέχνες ηθοποιοί ήταν συχνά η μόνη λύση. Ειδικά οι πρώτες μου ταινίες έγιναν με την υποστήριξη συγγενών και φίλων. Συμμετείχαν όλοι. 
Για τη διαρκή κίνηση και την ενέργεια
Η ενέργεια και η κίνηση [που διατρέχει τις ταινίες του] είναι αντανάκλαση της κουρδικής κουλτούρας. Αυτή είναι η πραγματικότητά μας. Κι εγώ ο ίδιος είμαι άνθρωπος των βουνών. Είμαστε άνθρωποι που διαρκώς ανεβαίνουμε και κατεβαίνουμε βουνά, πάντα μέσα στην ένταση, βιαστικοί, κυνηγημένοι. Αυτή η συνεχής μετακίνηση μας ενεργοποιεί.
Για τη μουσική
Η μουσική είναι ό,τι σημαντικότερο για μένα. Με αυτήν ξυπνώ και με αυτήν κοιμάμαι. Τραγουδώ και ο ίδιος, παίζω κάποια όργανα. Αν δε γινόμουν σκηνοθέτης θα ήθελα να γίνω μουσικός. Η κουρδική μουσική είναι ένα πάθος, μία φλόγα που σιγοκαίει και μέσα από τις στάχτες κάνει τον κουρδικό λαό να ξαναγεννιέται, εκεί όπου όλα φαίνονται να τελειώνουν.
Για το θάνατο και την ταινία Rhino Season
Σκεφτόμουν πολύ το θάνατο τα τελευταία χρόνια. Τον φοβόμουν. Από τότε που μου επιβλήθηκαν απαγορεύσεις και δεν μπορούσα να κινηματογραφώ. Δεν πρόκειται για το φυσικό θάνατο. Είναι η αίσθηση ότι όλα έχουν τελειώσει, αφού δεν μπορείς πια να δημιουργείς. Όταν δεν υπάρχει πια ελπίδα. Τα τελευταία χρόνια ο θάνατος ήταν ο γείτονάς μου. Τον εξόρισα με την τελευταία μου ταινία. Την έκανα για τον εαυτό μου, γιατί δεν ήθελα να πεθάνω. Με βοήθησε να βγω από τη φυλακή μου και να βρω την παλιά μου ενέργεια. Και ακόμα μεγαλύτερη.
Ευχαριστούμε τον γνωστό φωτογράφο κ. Babak Salari [http://babaksalari.com/] για τη μετάφραση στα αγγλικά.
(η συνέντευξη δόθηκε στην Καλλιόπη Πουτούρογλου στις 4/11/2012, κατά διάρκεια του 53ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)
