του Michael Mann
(δηλώσεις του σκηνοθέτη)

ΨΗΦΙΑΚΟ  ΣΙΝΕΜΑ
Είναι χρήσιμο να κάνουμε μια αναλογία ανάμεσα στον κινηματογράφο και την αρχιτεκτονική. Όταν για πρώτη φορά το ατσάλι   προτάθηκε ως οικοδομικό υλικό, οι αρχιτέκτονες μεταμφίεζαν την δομή των κτιρίων για να μοιάζει με τοιχοποιία. Ήταν η πρωτοποριακή δουλειά του Louis Sullivan στο Σικάγο, το 1890, που επέτρεψε να εκφραστεί η αισθητική του ατσαλιού.
Ο λόγος που επέλεξα την ψηφιακή κάμερα δεν ήταν η οικονομία, αλλά έχει να κάνει με το γεγονός ότι όλη η ταινία διαδραματίζεται σε μια πόλη, μια νύχτα: δεν μπορείς να δεις την πόλη σε μια κινηματογραφημένη ταινία, όπως την βλέπεις σε ψηφιακό βίντεο. Μ' αρέσει η αίσθηση αλήθειας που εισπράττω απο το ψηφιακό βίντεο, όταν υπάρχει πολύ λίγο φως στο πρόσωπο του ηθοποιού.
Νομίζω ότι αυτή είναι η πρώτη σοβαρή ταινία από μεγάλο στούντιο που έχει γίνει με ψηφιακό βίντεο, και η οποία είναι ρεαλιστική στο φωτισμό και δεν το  χρησιμοποιεί για εφε. Το ψηφιακό βίντεο είναι ένα μέσο που μοιάζει με την ζωγραφική:  όταν έχει γύρισμα μπορείς να δεις τι έχει κάνει, επειδή έχεις το τελικό προϊόν μπροστά σου, σ' ένα μόνιτορ high-def της Sony. Μπορείς να αλλάξεις το κοντράστ για να μεταβάλλεις την διάθεση, να προσθέσεις χρώμα, να κάνεις ότι δεν μπορείς να κάνεις με το φιλμ.
Το ψηφιακό βίντεο δεν είναι ένα μέσο για σκηνοθέτες που δεν ενδιαφέρονται για την οπτικοποίηση, που επαφίονται σ' ένα σύνολο από συμβάσεις ή αισθητικές ρυθμίσεις αν προτιμάτε. Είναι όμως τέλειο για κάποιον όπως ο David Fincher και ο Ridley Scott σκηνοθέτες που προ- οπτικοποιούν και γνωρίζουν τι ακριβώς θέλουν να πετύχουν.

ΟΙ ΤΟΠΟΙ
(...) Η ταινία δεν είναι πάντα τοπογραφικά ακριβής. Η επιλογή μιας τοποθεσίας έχει να κάνει με το περιεχόμενο μιας σκηνής. Πάντα αναζητώ ανωμαλίες και η ιδέα ενός club όπως το El Rodeo ανάμεσα στα διυλιστήρια σε μια περιοχή γύρω από το San Pedro και Wilmington είναι παράξενη: είναι η πρώτη φορά που οι ήρωες έρχονται σε συνάφεια και ήθελα το πιο απρόσωπο και άδειο από ανθρώπους τοπίο.
Υπάρχουν club σαν κι αυτό -όλων των ειδών: η νυχτερινή ζωή στο μέσω ενός δάσους από αντλίες- κολώνες. Πάντα προσπαθώ να βρω κάτι που να κάνει την σκηνή να δείχνει αληθινή και αυτό που συνήθως κάνει τα πράγματα να δείχνουν αληθινά είναι μια ανωμαλία, ένα στοιχείο που ποτέ δεν θα περίμενες να βρεις- έτσι δεν μοιάζει περιποιημένο ή τέλειο. Αυτό μπορεί να 'ναι μια τοποθεσία, μια χειρονομία, μια έκφραση, μια σκέψη κάποιου: αν κοιτάξεις στην ζωή έτσι είναι.
(...) Το Λος Αντζελες είναι σχετικά ανεξερεύνητη περιοχή για τοποθεσία ταινιών. Έχει το δικό του πολιτισμικό χάρτη ο οποίος είναι σαν να ταξιδεύεις στο internet όταν επισκέπτεσαι ηλεκτρονικές τοποθεσίες ταξιδεύεις μέσω, κάποιου είδους ενδιάμεσου κενου χώρου και οι επικράτειες δεν εφάπτονται η μία με την άλλη. Νομίζω ότι το Λος Αντζελες είναι η πιο ενδιαφέρουσα σύγχρονη πόλη των ΗΠΑ -πρέπει όμως να ξέρεις που πηγαίνεις. Και αρκετοί από τους Angelinos δεν γνωρίζουν.

ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
Κατά την συγγραφή του σεναρίου η πιο σημαντική φάση ήταν η δόμηση του -που εδώ είναι εκπληκτική. Έκανα αρκετές αλλαγές, όμως δεν άλλαξα κάτι σημαντικό -γι΄ αυτό το λόγο ο Stuart Beattie αναφέρεται ως συμμετέχων στην συγγραφή του σεναρίου. Αλλάξαμε την κουλτούρα, τον τόπο, την ιστορία των χαρακτήρων που διαδραματίζεται στον φόντο και το τι συζητάνε -όμως δεν αλλάξαμε την αφηγηματική δομή ή τον αφηγηματικό μηχανισμό που υπάρχει κάτω από την επιφάνεια, κάτι που είναι δύσκολο να γίνει καλά σ' ένα σενάριο.
Αναρωτιόμουν ποια θα έπρεπε να 'ναι η επόμενη μου ταινία πριν ακόμα βρω το Collateral και αποφάσισα ότι θα ήθελα να κάνω μια πολύ συμπυκνωμένη αφήγηση, στην οποία η τρίτη πράξη μιας τρίπρακτης ταινίας θα γίνει μια ολοκληρωμένη ταινία. Μ' ενδιέφεραν ιστορίες που απεικονίζουν έντονα τους χαρακτήρες, οι οποίοι βιώνουν συγκρούσεις μέσα σ’ ένα συμπιεσμένο αφηγηματικό πλαίσιο -σ΄ αντίθεση με τη περίτεχνη αλλά όχι εκ βαθέων διαπραγμάτευση των πραγματικών γεγονότων της ζωής του Muhamnad Ali από το 1964 ως το 1974 σε πέντε πόλεις και δύο ηπείρους, η οποία ήταν μια επική αφήγηση που αφορούσε ένα απόλυτα διαφορετικό σύνολο δυναμικών. Υπήρχαν δύο σενάρια που μου προκάλεσαν την προσοχή και αυτό του Collateral ήταν το καλύτερο. Μου άρεσε η αίσθηση μιας ναυαγωσωστικής λέμβου που κάνει μια νυχτερινή περιπλάνηση μέσα στην πόλη.

(αποσπάσματα από συνέντευξη στο περιοδικό Sight and Sound October 2004)