του Robert Towne
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Η πλοκή (στο μυθιστόρημα στο οποίο βασίζεται το σενάριο) αλλάζει διαρκώς, είναι αρκετά αιχμηρή, διαθέτει οργή και αισθησιασμό, έχει όλα αυτά τα πράγματα που οδηγούν στην απογοήτευση έναν ενήλικα ο οποίος έχει συμβιβαστεί, έχει αποδεχθεί τη ζωή και το μέλλον του.
Το μυθιστόρημα αρχικά μιλά για την πόλη του Λος Άντζελες όταν αυτή περνούσε την ‘εφηβεία’ της, μια πόλη που βρισκόταν αμυδρά στη μνήμη μου –κάτι πολύ δελεαστικό, γιατί ήταν σαν να διάβαζα για τη δική μου παιδική ηλικία και για πράγματα που αγαπώ αλλά δεν υπάρχουν πια. Σε δεύτερο επίπεδο, αφορά ένα συγγραφέα ο οποίος νιώθει παραμελημένος, αδικημένος, άχρηστος. Μερικές φορές αισθάνεται σαν να είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο, και άλλες νομίζει ότι δεν διαθέτει ούτε στάλα ταλέντο. Ποιος συγγραφέας δε νιώθει με παρόμοιο τρόπο; Ήταν δυνατόν να μην ταυτιστώ με κάτι τέτοιο;

Το Λος Άντζελες είναι μια πόλη με αυταπάτες και όνειρα. Όλοι οι συγγραφείς είναι ονειροπόλοι. Έχουν ένα όραμα και προσπαθούν να το κάνουν αληθινό. Μια ταινία δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα όνειρο που κάποιος οραματίζεται με τόση ένταση και εμμονή ώστε να πείσει και κάποιους άλλους να μοιραστούν μαζί του αυτό το όραμα και να προσπαθήσουν να το κάνουν πραγματικότητα.

Είδα την ιστορία σαν να ήταν τα Ανεμοδαρμένα Ύψη στο Μπάνκερ Χιλ. Με τον τρόπο της, αυτή η ιστορία είναι τόσο παλιά όσο και η ιστορία του Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Τελειώνει, όπως όλες οι μεγάλες ιστορίες αγάπης, με τραγικό τρόπο. Έχεις την αίσθηση ότι η αγάπη είναι τόσο δυνατή που θα υπάρξει πέρα και πάνω από τους απλούς ανθρώπους, οι οποίοι είναι τα ‘δοχεία’ που μεταφέρουν αυτόν το δυνατό έρωτα. Σε κάνει να πιστέψεις ότι μπορεί να υπάρξει κάτι τόσο έντονο όσο μια τόσο μεγάλη αγάπη. Γι’ αυτό το λόγο οι ιστορίες αγάπης συγκινούν πολύ τους ανθρώπους κι όλοι τρέχουμε να τις δούμε. Τα ρομάντζα είναι ευχάριστα, αλλά οι μεγάλες ιστορίες αγάπης δίνουν σε όλους μας την ελπίδα.

Ο Αρτούρο παθαίνει μια εμμονή με την Καμίλα, και μετά, δεν μπορεί να ισορροπήσει την εμμονή του με τις δικές του προκαταλήψεις. Εδώ είναι και το σημείο όπου μπαίνει η ‘σύγκρουση’ της ιστορίας. Αυτοί οι ήρωες θέλουν να πετύχουν κάτι στη ζωή τους, σε μια εποχή που μια τέτοια ‘υπόσχεση’ –γενικά για την Αμερική και ειδικότερα για το Λος Άντζελες- ήταν κοινή πεποίθηση ότι μπορούσε να βγει όντως αληθινή.

(πηγή: σημειώσεις για την παραγωγή)