του Clint Eastwood
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Αυτοί άνδρες έδωσαν τη ζωή τους για να υπερασπιστούν την πατρίδα τους, καθώς οι ανώτεροί τους πίστευαν ότι αν νικούσαν στο Ίβο Τζίμα, θα καθυστερούσαν οποιαδήποτε επιδρομή στο νησί της Ιαπωνίας. Νομίζω ότι είναι σημαντικό για το κοινό, όχι μόνο στην Ιαπωνία αλλά και παντού στον κόσμο, να ξέρει τι είδους άνθρωποι ήταν αυτοί.
Στις περισσότερες εικόνες πολέμου με τις οποίες μεγάλωσα, υπήρχαν οι καλοί και οι κακοί. Όμως ούτε στην καθημερινή ζωή, ούτε στον πόλεμο είναι έτσι. Αυτές οι ταινίες δεν είναι μόνο για τη νίκη ή την ήττα. Είναι για τις συνέπειες του πολέμου στους ανθρώπους και σε αυτούς που χάνουν τις ζωές τους πολύ πριν έρθει η ώρα τους.

Ήμουν ιδιαίτερα περίεργος για την πρωτότυπη άμυνα που ο στρατηγός Κουριμπαγιάσι εφάρμοσε στο νησί. Οι αμερικανικές δυνάμεις δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως οι Ιάπωνες ήταν ικανοί να αντισταθούν σε τέτοιο τρομακτικό βομβαρδισμό τόσο από το Ναυτικό όσο και από την Αεροπορία.
Αναρωτιόμουν τι είδους άνθρωπος ήταν αυτός που μπόρεσε να υπερασπιστεί αυτό το νησί με έναν τόσο ισχυρό και ταυτόχρονα έξυπνο τρόπο. Δημιουργώντας τούνελ στο νησί και στήνοντας τα πάντα υπογείως εφάρμοσε μία εντελώς διαφορετική άμυνα από τους υπόλοιπους Ιάπωνες στρατιωτικούς, εκείνο τον καιρό. Συνάντησε αντίσταση ακόμα και μέσα στον ίδιο του το στράτευμα, για τη στρατηγική του. Πολλοί συνάδελφοί του, νόμιζαν ότι είναι τρελός για να τα κάνει όλα αυτά.
Ο στρατηγός Κουριμπαγιάσι ήταν ένας μοναδικός άνθρωπος. Είχε μεγάλη φαντασία και δημιουργικό πνεύμα. (σ.τ.ε. η ταινία βασίζεται στο βιβλίο Picture Letters From Commander In Chief του Τανταμίτσι Κουριμπαγιάσι, που γράφτηκε από τον Τσουγιούκο Γιοσίντα) Τα γράμματα ήταν προς τη γυναίκα του, την κόρη του, και τον γιο του. Πολλά από αυτά ταχυδρομήθηκαν από την Αμερική, όπου δούλευε ως διπλωματικός απεσταλμένος, στα τέλη του 1920 και στις αρχές του 1930. Ήταν ένας πολύ ευαίσθητος άνδρας, καλός οικογενειάρχης, του οποίου του έλειπαν πολύ οι δικοί του. Σε αυτά τα γράμματα, καταλαβαίνεις ακριβώς τι είδους άνθρωπος ήταν.
Οι νεαροί στρατιώτες που βρίσκονταν στο νησί, έμοιαζαν πολύ με τους Αμερικανούς. Δεν ήθελαν απαραιτήτως να είναι στον πόλεμο. Τους είχαν στείλει εκεί και τους είχαν πει να μην υπολογίζουν ότι θα γυρίσουν πίσω. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να το πεις ευθέως σε έναν Αμερικανό. Οι περισσότεροι άνθρωποι πηγαίνουν στο στρατό και σκέφτονται ότι μπορεί μεν να είναι επικίνδυνο και μπορεί να σκοτωθούν, αλλά θα τα καταφέρουν να γυρίσουν στο σπίτι τους και στη φυσιολογική τους ζωή.
Το πιο πιθανό ήταν να παραμείνουν για πάντα στο νησί. Αυτό είναι κάτι που προσωπικά μου είναι πολύ δύσκολο να το καταλάβω. Αλλά, για να προσπαθήσω να το καταλάβω, διάβασα όσα περισσότερα μπορούσα γι’ αυτούς και για το πως ήταν να είσαι σαν κι αυτούς.

Όλοι όσοι πολέμησαν στο Ίβο Τζίμα, Ιάπωνες και Αμερικάνοι, αξίζουν κάποιο σεβασμό. Αισθάνομαι απαίσια και για τις δύο πλευρές σε αυτό τον πόλεμο και σε όλους τους πολέμους. Υπάρχουν πάρα πολλοί αθώοι άνθρωποι που θυσιάζονται σε αυτές τις περιπτώσεις, και αν μπορούμε να φωτίσουμε κάποιες άλλες πλευρές της ζωής τους, θα είναι σαν να αποτίουμε φόρο τιμής σε αυτούς ανθρώπους που έδωσαν τις ζωές τους για την πατρίδα τους

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)