του Paul Greengrass
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Όπως σε κάθε ιστορία αναζήτησης έτσι και σ’ αυτό, αυτό που έχει την πιο μεγάλη σημασία είναι το ταξίδι. Και ένα πραγματικό ταξίδι αναζήτησης στις επικράτειες της ταυτότητας δεν μπορεί ποτέ να έχει εύκολες απαντήσεις. Είναι ακριβώς αυτό που ο ήρωας μαθαίνει. Ενώ στο τέλος της ταινίας Bourne Supremacy έμαθε το όνομα του, εδώ ανακαλύπτει ότι η ταυτότητα είναι κάτι πολύ πιο περισσότερο από ένα όνομα. «Αν σου πως το όνομά μου δεν σου αποκαλύπτω την ταυτότητά μου». Η ταυτότητα έχει σχέση με την ηθική του ατόμου: «Τι είδους άνθρωπος είμαι; Είμαι δολοφόνος ή κάποιοι μ’ έκαναν δολοφόνο;»
Αυτά είναι τα ζητήματα που θέτει η ταινία και για τον κεντρικό ήρωα όλα αυτά δεν είναι κάτι εύκολο. Αν απλώς μαθαίναμε ότι τού έκαναν πλύση εγκεφάλου τότε αυτό θα ήταν κάτι εύκολο δραματουργικά. Θα αφαιρούσε από τον ήρωα κάθε είδους υπευθυνότητα για τις πράξεις του στο σκοτεινό παρελθόν. Νομίζω ότι το πιο βασικό για τον ήρωα είναι ότι έχει το θάρρος να αντιμετωπίσει το σκότος του παρελθόντος του και να το αποκηρύξει, το απαρνηθεί για να προχωρήσει προς το φως. Ο Bourne είναι ένα πρόσωπο που αναζητά τη λύτρωση, ένας πολύ ηθικός χαρακτήρας και γι’ αυτό τόσο σύγχρονος. Η ηθική είναι πάντα εκεί στην ταινία, ωστόσο ποτέ δεν δηλώνεται.

Μ’ αρέσει ότι οι ταινίες με τον Bourne είναι τόσο περίπλοκες -ούτε μαύρο ούτε άσπρο. Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις σε ερωτήσεις σχετικές με την ασφάλεια μιας χώρας. Χρειαζόμαστε καλές μυστικές υπηρεσίες για να προστατεύουν τους πολίτες μιας ελεύθερης χώρας. Από την άλλη πρέπει να υπάρχουν κάποια όρια όταν παραβιάζεις την ιδιωτική ζωή των πολιτών, διαφορετικά παύει να έχεις μια ελεύθερη κοινωνία. Δεν είναι η δουλεία μου να προσφέρω τις απαντήσεις, γιατί δεν είμαι πολιτικός. Ωστόσο αφηγούμαι ιστορίες και οι καλύτερες ιστορίες είναι περίπλοκες.

Ο Bourne είναι ένας πραγματικός άνθρωπος σ’ ένα πραγματικό κόσμο –δεν είναι υπερήρωας, δεν υπάρχουν ειδικά εφέ, δεν έχει μαγικές ικανότητες, δεν έχει gadgets. Είναι ένας πραγματικός άνθρωπος και τον παρακολουθούμε από κοντά, τον βλέπουμε καθώς μαζεύει πληροφορίες, καθώς κάνει επιλογές και καθώς προχωρά. Αυτό είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και μ’ αρέσει. Νομίζω ότι στους σκηνοθέτες αρέσει αυτό. Μέσα σε κάθε σκηνοθέτη υπάρχει ένας σόουμαν: αυτό που κάνουμε είναι να αφηγούμαστε μια ιστορία, να την προβάλλουμε στην οθόνη και πάντα, είτε είναι ταινία τέχνης είτε μπλοκμπάστερ, υπάρχει σ’ αυτή ένα στοιχείο «Έλα να δεις το σόου!»

(συνέντευξη στην ηλεκτρονική τοποθεσία chud.com)