του Shane Acker
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Η ΑΦΕΤΗΡΙΑ
Είχα ερωτευτεί τον κόσμο αυτό και τους χαρακτήρες, το κεφάλι μου ήταν γεμάτο με ιδέες ως προς το τι θα ήθελα να δείξω περισσότερο από το περιβάλλον αυτό και από τους χαρακτήρες, καθώς αυτοί ανακαλύπτουν τον κόσμο και τους ίδιους τους τους εαυτούς.
[Όταν ήμουν φοιτητής] Είχα την ιδέα για τον χαρακτήρα του #9, ενός αθώου που ρισκάρει τη ζωή του για τη φυλή του και χρησιμοποιεί το μυαλό του, αντί για δύναμη, για να σκοτώσει ένα κτήνος. Ήθελα να τον παρουσιάσω χωρίς διάλογο. Με αυτόν τον τρόπο, η ταινία μικρού μήκους θα μπορούσε να έχει παγκόσμια εμβέλεια, ενώ θα προκαλούσε το κοινό να ενώσει τα κομμάτια του παζλ και να κατανοήσει το σύνολο. Πίστευα πως αυτό θα είναι μια απολαυστική κινηματογραφική εμπειρία, ειδικά στην μορφή κινουμένων σχεδίων.

Η ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΤΑΙΝΙΑ
Το στυλ της ταινίας μικρού μήκους ήταν επηρεασμένο από τη δουλειά μερικών από τους σπουδαιότερους stop-motion animators. Βασικά, το αρχικό μου όραμα για την ταινία μικρού μήκους ήταν ως stop-motion. Μάθαινα πράττοντας και έπραττα καθώς μάθαινα, οπότε μια παραγωγή stop-motion με τον προϋπολογισμό φοιτητή θα ήταν απαγορευτική. Αυτό όμως με έβαλε σε σκέψεις: “Τι μπορώ να χρησιμοποιήσω για τη δημιουργία των χαρακτήρων; Γιατί όχι πράγματα που υπάρχουν γύρω μου; Μικρά άχρηστα αντικείμενα και διάφορα κομμάτια υλικών.” Φανταζόμουν μια φυλή νομαδικών πλασμάτων, που θα κουβαλούσαν τα υπάρχοντά τους μέσα στα ίδια τους τα σώματα. Συνειδητοποίησα πως ο κόσμος τους πρέπει να έχει μια συγκεκριμένη ιδιοσυστασία, με συντρίμμια του παρελθόντος και νέες μορφές ζωής που αναδύονται μέσα από αυτά. Για το γραφικό αυτό σκηνικό με ενέπνευσαν φωτογραφίες από Ευρωπαϊκές πόλεις, οι οποίες είχαν καταστραφεί στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και σκίτσα του Ζντζίσλο Μπεξίνσκι.
Η φυλή του #9 είναι μια παραβολή για την εξέλιξη της ανθρωπότητας – κατέχει τη δύναμη της προσαρμοστικότητας και της εφευρετικότητας. Εν αντιθέσει, το κτήνος που τους καταδιώκει είναι κυνηγός, αποτελείται από κόκαλα και κομμάτια κατεστραμμένων μηχανημάτων. Επιθυμεί όμως να αφομοιωθεί και για τον λόγο αυτό κλέβει τις ψυχές αυτών των πλασμάτων. Τα δύο αυτά είδη ενώνει ένα φυλακτό, που το φαντάστηκα ως ένα κομμάτι αρχαίας τεχνολογίας, το οποίο έχει απομείνει από την εποχή των ανθρώπων πάνω στη γη. Ένα δοχείο που αρπάζει και αιχμαλωτίζει την ψυχή ενός ατόμου, το φυλακτό είναι χωρισμένο στα δύο, το ένα μισό έχει πέσει στα χέρια του κτήνους, ενώ το άλλο μισό είναι στην κατοχή της φυλής.
[ Όταν προβλήθηκε το 11λεπτο “9”] Υπήρχε και ένας συναισθηματικός πυρήνας. Με εξέπληττε το πόσο συχνά με προσέγγιζαν γυναίκες ή κορίτσια, μετά από κάποια προβολή, οι οποίες είχαν επενδύσει συναισθηματικά στον χαρακτήρα του #9.”

Η ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΗΚΟΥΣ
Αυτή τη φορά είχαμε την ευκαιρία να εξερευνήσουμε τον κόσμο από την οπτική πλευρά των πλασμάτων αυτών, καθώς και να μάθουμε την ιστορία που έχει προηγηθεί. Δε γίνεται να υπάρχει η ιστορία μετά την Αποκάλυψη, χωρίς την ιστορία πριν την Αποκάλυψη. Η ουσία είναι πως όλοι πίστευαν στο σύνθημα “Το Θαυμαστό Μέλλον Είναι Δικό Μας”, αλλά τελικά όλα πήγαν στραβά. Μπορέσαμε και εμβαθύναμε στους λόγους για τους οποίους ο κόσμος κατέληξε σε αυτή την κατάσταση, τι συνέβη στους ανθρώπους, αλλά και στα μεγάλα αποθέματα ελπίδας. Οι δημιουργίες αυτές πρέπει ουσιαστικά να ψάξουν στο παρελθόν για να διαπιστώσουν ποιοι ακριβώς είναι - γιατί υπάρχουν – και πως μπορούν να προχωρήσουν ξανά. Παρασύρουμε τους θεατές σε έναν φανταστικό κόσμο με πολλές ιδιαιτερότητες, αλλά βιώνουν ένα συναισθηματικό ταξίδι με χαρακτήρες οι οποίοι είναι πολύ ανθρώπινοι όσον αφορά τη συμπεριφορά και το εύρος των συναισθημάτων.
Μία από τις φιλοσοφίες σχεδιασμού – από τον καιρό που έκανα το κινούμενο σχέδιο μικρού μήκους – ήταν εμπνευσμένη από τον ορισμό του Αριστοτέλη για τις διαφορετικές πλευρές του ανθρώπου” λέει ο σκηνοθέτης. “Οι δημιουργίες αυτές αντιπροσωπεύουν την ανθρωπότητα, με τα ελαττώματά της και όλα της τα στοιχεία γενικά. Αυτό είναι το κλειδί στο μυστήριο της δημιουργίας τους και της προέλευσής τους. Θα έλεγα επίσης πως είναι όλες πλευρές δικές μου. Προσπαθώ να είμαι σαν τον #9 όσον αφορά το να στοχεύω με το μυαλό και την καρδιά προς ένα ιδανικό, ακόμα και όταν το ταξίδι αποτελεί πρόκληση.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)