του Troy Nixey
(οι δηλώσεις του παραγωγού Guillermo del Toro)
Για την γενιά μου to Don’t Be Afraid of the Dark (1970) ήταν η πιο τρομακτική ταινία που είχαμε δει. Είχαμε τρομάξει όλοι στην οικογένεια, όταν την είχαμε πρωτοδεί. Από τότε έμεινε στο μυαλό μου.
Η όλη διαδικασία παραγωγής κράτησε από το 1993 μέχρι το 2009. Μπορείς να πεις πως η όλη διαδικασία, μέχρι να γίνει η ταινία με τον τρόπο που την ήθελα εγώ, να βρεθεί ο σωστός σκηνοθέτης που θα έφερνε μια πιο παιχνιδιάρικη και παράξενη προσωπικότητα στην ταινία, κράτησε 16 περίπου χρόνια. Βρήκαμε αυτό τον σκηνοθέτη στο πρόσωπο του Τρόι Νίξεϊ.
Πολλά από τα στοιχεία που έφερα στο σενάριο του Μη Φοβάσαι το Σκοτάδι ήταν στοιχεία που αργότερα θα έβρισκαν το δρόμο τους στα «Devil’s Backbone» και «Pans Labyrinth» – μικρές στιγμές, χειρονομίες, ιδέες.
Υπάρχει ένα καλοσχεδιασμένο στόρι. ο Έμερσον Μπλάκγουντ είναι λάτρης της φύσης, αλλά την ίδια στιγμή, διαμελίζει ζώα, έχει κρανία και πίνακες που απεικονίζουν σκηνές βίας εναντίον ζώων. Είναι ένας τύπος που λίγο λίγο κατεβαίνει σε ένα κόσμο που δεν ήξερες πως υπάρχει, τον κόσμο των πανάρχαιων, πεινασμένων όντων, τα οποία ανακαλύπτει και αρχίζει να σχεδιάζει.
Στην τηλεταινία, η Σάλι, την οποία υποδύεται η Κιμ Ντάρμπι, είναι ενήλικη. Είναι μια ταινία που θα λέγαμε πως ασχολείται με ρετρό ηρωίδες, σε μια προ-φεμινιστική εποχή. Η Σάλι ήταν μια ντροπαλή και ψυχολογικά κακοποιημένη γυναίκα. Δεν μου άρεσε και σκέφτηκα πως θα ήταν καλύτερο η Σάλι να είναι παιδί.
Είχα εμμονή με τις νεράιδες των δοντιών από τότε που ήμουν παιδί. Αναρωτιόμουν: Γιατί να θέλουν τα δόντια; Τα τρώνε; Φτιάχνουν μικρές τοιχογραφίες μ’ αυτά; Τι κάνουν με τα δόντια που έχουν; Ποτέ δεν έπαιρνα ικανοποιητική απάντηση…
Υπάρχει μια πλευρά μου που είναι ερωτευμένη με τις ταινίες τεράτων. Και σε μια τέτοια ταινία, θες να δεις τα πλάσματα. Νομίζω χρειάζεται να έχεις αμφισημία για λίγο στην ταινία, αλλά μετά από λίγο, πρέπει να τα δείξεις. Η βάση όλου του δράματος είναι η οικογένεια – ή η φιλία. Η δυναμική της ταινίας θα πρέπει να είναι παρόμοια με την ταινία του Χίτσκοκ, «The Birds». Σε εκείνη την ταινία, ένας από τους τρόπους να την δεις και όχι απαραίτητα ο σωστός, είναι ότι τα πουλιά βγάζουν προς τα έξω την ένταση στην οικογένεια, την επιθετικότητα τους. Μου φάνηκε καλή ιδέα να χρησιμοποιήσουμε τους χομούνκουλους, αυτά τα μικρά πλασματάκια, για να δώσουμε σάρκα και οστά στην οικογενειακή δυναμική.
Νομίζω πως αυτή η ταινία, όπως και κάθε άλλη ταινία τρόμου, έχει να κάνει με τα τέρατα που ζουν στο ασυνείδητο, κάτω από την επιφάνεια, έτσι νομίζω πως η οικογενειακή δυναμική είναι σημαντική γι αυτό.
(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)
