του Danny Boyle
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Ήξερα ότι ήθελα να μεταφέρω τον θεατή μέσα στο φαράγγι μαζί με τον Άρον και να μην τον αφήσω να φύγει ώσπου ο ίδιος ο ήρωας να διασωθεί. Ασφαλώς και το είδα ως μια απίστευτη ιστορία ενός αγώνα για επιβίωση, ωστόσο πιστεύω ότι υπάρχει κι ένα άλλο επίπεδο στην ιστορία που θα εκπλήξει το κοινό. Δεν είναι απλά το θέμα πώς σώθηκε ο Άρον, όσο απίστευτο κι αν είναι. Υπάρχει μια δύναμη ζωής την οποία ο Άρον άντλησε, που πάει παραπέρα από το αξιοσημείωτο κουράγιο του ως άτομο, και αυτό ακριβώς ήλπιζα να μεταφέρω στη μεγάλη οθόνη. Είναι κάτι που μας δένει όλους μαζί και όταν ο Άρον, που είναι ολομόναχος σε αυτό το φαράγγι, διασώζεται, συμβαίνει κάτι πολύ ισχυρό.
Ο κόσμος ίσως να πει γι' αυτή την ιστορία: "Δεν ξέρω αν εγώ θα το έκανα". Όμως νομίζω ότι όλοι μας θα κάναμε το οτιδήποτε περνούσε από το χέρι μας γι' αυτή τη ζωή που είναι ωραία
Αυτό που πιστεύω ότι βίωσε ο Άρον στο φαράγγι εκείνες τις 6 ημέρες, ήταν μια ξαφνική συνειδητοποίηση της πραγματικής αξίας της ζωής. Μια από τις ιδέες του φιλμ είναι ότι ποτέ δεν ήταν πραγματικά μόνος στο φαράγγι. Σωματικά σαφώς και ήταν, όμως περιβαλλόταν πνευματικά από τα άτομα που είχε γνωρίσει και αγαπήσει. Αυτό έκανε τη διαφορά και θέλαμε να μεταφέρουμε αυτό το συναίσθημα στην ιστορία.
(...) Θα κάναμε μια ταινία δράσης, στην οποία ο ήρωας δεν μπορεί να κινηθεί!. Πώς μπορεί λοιπόν η δράση να διατηρηθεί όταν ο ήρωας της ταινίας μπορεί να ελιχθεί ελάχιστα και οτιδήποτε κάνει είναι σε μεγάλο βαθμό μέσα στο κεφάλι του; Ένιωσα ότι μπορούσαμε να κάνουμε την ταινία τόσο ρεαλιστική σε οπτικό και συναισθηματικό επίπεδο που ο κόσμος θα χανόταν μέσα στην ιστορία, ακριβώς όπως ο Άρον χάθηκε στο φαράγγι.
(...) Ο Άρον είδε τον εαυτό του ως σολίστα, όταν όμως σκέφτηκε τι τον κρατά στη ζωή, αυτό ήταν η ομάδα, οι συνάνθρωποί του. Για μένα, αυτή ήταν η ιδέα του φιλμ. "Χρειάζομαι βοήθεια", λέει ο Άρον όταν συναντά τους διασώστες του προς το τέλος της ταινίας. Και όντως χρειάζεται. Όλοι χρειαζόμαστε. Γι' αυτό και ζούμε ως πλήθη.
(...) Ο Τζέιμς Φράνκο έχει αυτή την απίστευτη τεχνική ικανότητα και αυτό χρειαζόμασταν, επειδή οι "127 Ώρες" είναι σχεδόν η ταινία με έναν και μοναδικό ήρωα. Όμως ο Τζέιμς πήγε παραπέρα από αυτό, επιχειρώντας κάθε πρόκληση, φυσική και συναισθηματική, που εμφανίστηκε στην πορεία. Ήταν εκπληκτικός στον συγκεκριμένο ρόλο.
(...) Ήταν περίεργο το να μεταφερθούμε από το πολυπληθές Μουμπάι (σ.τ.ε. όπου γυρίστηκε η προηγούμενη ταινία του σκηνοθέτη Slumdog Millionaire), που περικυκλώνεται από εκατομμύρια ανθρώπους, στο εντελώς αντίθετο σκηνικό, όπου ένας άνδρας είναι τελείως μόνος του. Ήταν μια υπέροχη αντίθεση και μια τεράστια πρόκληση. Οι ταινίες αυτές δεν θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικές μεταξύ τους.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)