του Oliver Stone
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Έχω υπάρξει αρκετά τυχερός ώστε να μπορώ να κάνω ταινίες για την ξεχασμένη, «πίσω αυλή» της Βόρειας Αμερικής, την Κεντρική και Νότια Αμερική. Η, χαμηλού μπάτζετ, ανεξάρτητη ταινία μου «Σαλβαδόρ», σχετικά με την εμπλοκή των ΗΠΑ στις διμοιρίες θανάτου στο Ελ Σαλβαδόρ,προβλήθηκε το 1986. Η ταινία είχε πρωταγωνιστή τον Τζέιμς Γουντς, που για την ερμηνεία του προτάθηκε για Όσκαρ. Αυτή ακολουθήθηκε από τα ντοκιμαντέρ «Comandante» το 2003 και «Looking for Fidel» το 2004, που αποτελούνταν από συνεντεύξεις πρόσωπο-με-πρόσωπο με τον Φιντέλ Κάστρο. Κάθε μια από αυτές τις ταινίες πάσχισε να βρει διανομή στη Βόρεια Αμερική.
Με προσκάλεσαν για πρώτη φορά στη Βενεζουέλα για να γνωρίσω τον Ούγκο Τσάβες/ Hugo Chávez, κατά τη διάρκεια της υπόθεσης των Κολομβιανών ομήρων της FARC, τα Χριστούγεννα του 2007.
Όπως συμβαίνει συνήθως, ο άνθρωπος που γνώρισα δεν ήταν ο άνθρωπος που διάβαζα και άκουγα από τα αμερικανικά media. Μπόρεσα να επιστρέψω τον Ιανουάριο του 2009, για να πάρω μια -πιο σε βάθος- συνέντευξη από τον πρόεδρο Τσάβες.
Ήταν ο Τσάβες στ’ αλήθεια η αντι-αμερικανική δύναμη που μας έλεγαν; Μόλις ξεκινήσαμε μαζί με το συνεργείο το ταξίδι μας, βρεθήκαμε να πηγαίνουμε πέρα κι από τη Βενεζουέλα, σε άλλες χώρες και να παίρνουμε συνέντευξη συνολικά από 7 προέδρους της ευρύτερης περιοχής, που αφηγούνται μια ακόμα μεγαλύτερη και πιο συναρπαστική ιστορία, η οποία κατέληξε στη δημιουργία της ταινίας South of the Border. Ο ένας μετά τον άλλον, οι ηγέτες φαίνεται να λένε το ίδιο πράγμα: θέλουνε να έχουν τον έλεγχο των δικών τους φυσικών πόρων, να ενισχύσουν τους γειτονικούς τους δεσμούς, να αντιμετωπίζονται ως ίσοι προς ίσους με τις ΗΠΑ και να γίνουν οικονομικά ανεξάρτητοι από το ΔΝΤ. Από την εμπειρία μας στο θέμα του Ιράκ στην τηλεόραση, εμείς οι αμερικανοί πρέπει να αμφισβητήσουμε το ρόλο των δικών μας ΜΜΕ, που δαιμονοποιούν ξένους ηγέτες και τους παρουσιάζουν ως εχθρούς μας. Οι επιπτώσεις αυτών των πράξεων μπορεί να είναι βάναυσες. Αυτή η ιστορία συνεχίζεται καιρό. Συμβαίνει αυτή τη στιγμή με τον Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα
Ελπίζω, στην ταινία μας, να καταφέρετε να ακούσετε μια πολύ διαφορετική πλευρά της «επίσημης» ιστορίας.
(...) Πιστεύω ότι ο Ούγκο Τσάβες είναι μια εξαιρετικά δυναμική και χαρισματική φιγούρα. Είναι ανοιχτός και ζεστός, με έναν μεγαλοπρεπή, συναρπαστικό χαρακτήρα. Αλλά όταν επιστρέφω πίσω στις ΗΠΑ, ακούω συνέχεια αυτές τις απαίσιες ιστορίες ότι είναι «δικτάτορας», «κακός», «απειλή για την αμερικανική κοινωνία». Νομίζω ότι αυτή η ταινία ξεκίνησε ως ένα ντοκιμαντέρ για το πώς τα αμερικανικά media δαιμονοποιούν Λατίνους ηγέτες. Και τελικά έγινε κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό, όσο πιο πολύ ασχολούμασταν. Ο Τύπος στην Αμερική, νομίζω ξέρετε, έχει χωρίσει τη λατινική ήπειρο σε «καλή αριστερά» και «κακή αριστερά». Τώρα έχουν κατατάξει τον Κορέα στην «κακή αριστερά», μαζί με τον Μοράλες και τον Τσάβες. Και αποκαλούν τον Λούλα, «καλή αριστερά». Δεν ξέρω πού θα κατατάξουν την Κίρτσνερ, γιατί όλο αλλάζουν γνώμη, αλλά νομίζω ότι στρέφονται εναντίον της όλο και περισσότερο. Κάνουν λοιπόν μια διάκριση και νομίζω ότι είναι μια εσφαλμένη διάκριση.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)