της Bess Kargman
Την προετοιμασία έξι νεαρών χορευτών για έναν από τους σημαντικότερους διαγωνισμούς μπαλέτου στον κόσμο παρακολουθεί το ντοκιμαντέρ Πρώτη θέση/ First Position της Μπες Κάργκμαν/ Bess Kargman. Οι έξι ήρωες, τρία αγόρια και τρία κορίτσια από 11 έως 15 χρονών, προέρχονται από διαφορετικές χώρες, με διαφορετικό κοινωνικοοικονομικό υπόβαθρο και διαφορετικά κίνητρα το καθένα. Μέσα από τις προσωπικές τους μαρτυρίες μπροστά στο φακό, που εναλλάσσονται συνεχώς, σκιαγραφούνται τα πορτρέτα έξι ιδιαίτερα ταλαντούχων παιδιών ή εφήβων που έχουν ωριμάσει πρόωρα. Οι ιστορίες ενός υιοθετημένου κοριτσιού από τη Σιέρρα Λεόνε και ενός νεαρού από την Κολομβία ξεχωρίζουν εξαιτίας και της δραματουργικής τους βαρύτητας.
Η σκηνοθέτρια επιλέγει έναν χώρο που τον γνωρίζει καλά, όχι τόσο για να φωτίσει τη διαδικασία ανάδειξης νικητών του Youth American Grand Prix της Νέας Υόρκης, όσο για να προβάλει όσα κρύβονται πίσω από τα φώτα και τη λάμψη της σκηνής. Την αφοσίωση και την αγάπη για το χορό, τους στόχους και τις φιλοδοξίες των υποψηφίων αλλά και τις σκληρές συνθήκες προπόνησης, τους τραυματισμούς και τις απογοητεύσεις, τη στέρηση της παιδικής ηλικίας.
Η Kargman χωρίς να διεισδύει ιδιαίτερα στον ψυχικό κόσμο των παιδιών και μέσα από λεκτικές νύξεις ή ενδείξεις, όπως την ξενάγηση στον κλειστό προσωπικό τους χώρο, υποδηλώνει το μοναχικό δρόμο που ακολουθούν και τις αντιφατικές συναισθηματικές καταστάσεις που δοκιμάζουν. Από την αισιοδοξία και το πάθος για το χορό στην κούραση και τον πόνο. Στην πορεία αυτής της διαδρομής το First Position στέκεται ελάχιστα στη σχέση δασκάλου - μαθητή, ενώ εστιάζει περισσότερο στο οικογενειακό περιβάλλον που στηρίζει, ενθαρρύνει ή και πιέζει με απάνθρωπο τρόπο μερικές φορές τα παιδιά. Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές της ταινίας είναι ο τρόπος με τον οποίο διαγράφονται οι φιλοδοξίες, οι προσδοκίες αλλά και οι εμμονές των γονιών, που στην πραγματικότητα επενδύουν στο μέλλον των παιδιών τους. Άνθρωποι διαφορετικών κοινωνικών τάξεων ο καθένας ονειρεύονται και οι ίδιοι ένα είδος καταξίωσης. Η ταινία κάνει κάποιες αναφορές-χωρίς να εμβαθύνει ιδιαίτερα- και στα γνωστά στερεότυπα που συνοδεύουν το μπαλέτο, όσον αφορά τα φύλα και την εικόνα του σώματος. Ενώ παράλληλα, ως επωδός, εμφανίζονται και οι παρεμβάσεις μιας σχολιάστριας, που υπενθυμίζει τη σκληρή επαγγελματική πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν οι χορευτές.
Σχετικά ανάλαφρο και ευχάριστο οπτικά το ντοκιμαντέρ της Kargman, αν και δεν επινοεί πρωτότυπους τρόπους αφήγησης, καταφέρνει ωστόσο να αποτυπώσει τις ευαισθησίες έξι διαφορετικών νεαρών χαρακτήρων, όλων επίδοξων χορευτών. Τα όνειρα και τις αγωνίες τους μέχρι την ημέρα των τελικών, αλλά και τη σκληρότητα με την οποία προετοιμάζονται για μια ενήλικη καλλιτεχνική καριέρα. Kαι παρόλο που η σκηνοθέτρια παρατηρεί απλά αποφεύγοντας να πάρει θέση ή να κρίνει, επιλέγει ένα ελπιδοφόρο κλείσιμο, με έναν από τους ήρωες να ατενίζει αισιόδοξα το μέλλον, στην περίφημη «Bridge of Aspiration» του αυτοκρατορικού μπαλέτου του Λονδίνου.
της Καλλιόπης Πουτούρογλου [ Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]
