(Τα ερείπια είναι πάντα θλιμμένα)
του Jeremy Saulnier

Ένας ισχνός γενειοφόρος, αναμαλλιασμένος, τριαντάρης άστεγος: ο Ντουάιτ είναι ένα πραγματικό ερείπιο της ζωής. Ζει περιφερόμενος στο δρόμο, τρώγοντας τα απομεινάρια των άλλων. Όμως κάτι θα διαταράξει τη ρουτίνα της καθημερινότητας του. Το παρελθόν του, αιματοβαμμένο και τραγικό, κάνει ξανά την εμφάνισή του. Ο Ντουάιτ πρέπει να αντιμετωπίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος, τα τέρατα της οργής και της εκδίκησης.
Αυτό το μικρό σε διαστάσεις, όχι όμως και σε ουσία, θρίλερ, είναι δείγμα ενός ανεξάρτητου και χαμηλού προϋπολογισμού αμερικάνικου σινεμά που σέβεται τα αρχέτυπα των κινηματογραφικών ειδών για να τα εμπλουτίσει. Αυτό στο παρελθόν το έχουν κάνει οι αδελφοί Κοέν, και γι’ αυτό, όχι άδικα, οι αναφορές στο έργο τους (Μόνο αίμα) είναι κάτι παραπάνω από έναν οφειλόμενο φόρος τιμής. Ο βραβευμένος με το βραβείο FIPRESCI στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών του Φεστιβάλ Καννών Jeremy Saulnier/ Τζέρεμι Σολνιέ, καταρχάς, σχεδιάζει το πορτραίτο του στα όρια της εξαθλίωσης ήρωα του. Και στη συνέχεια τον τοποθετεί μέσα στα στενά πλαίσια ενός θρίλερ εκδίκησης και μιας ταινίας καταδίωξης, που διαδραματίζεται στο νότο της Αμερικής. Βία, ένα σκοτεινό χιούμορ και ένας σαρκασμός (τόσο γνώριμος από τους αδελφούς Κοέν ) , μια λιτή αισθητική γραμμή, μακρινά πλάνα καλά δομημένα, αφηγηματικές ασάφειες και εκκρεμότητες: αυτά είναι τα κεντρικά στοιχεία της ταινίας.

Σ.