του Andrea Di Stefano

Μια δραματική ταινία, που βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία, εστιάζοντας σε μια μυθική προσωπικότητα τον κολομβιανό παράνομο Pablo Escobar και στα τελευταία χρόνια της βασιλείας του.
Ο Nick, ένας Αμερικανός σέρφερ που παραθερίζει στο Μεντεγίν της Κολομβίας, συναντά το κορίτσι των ονείρων του. Όμως όταν γνωρίζει τον θείο της σοκάρεται: είναι ο Pablo Escobar ο κολομβιανός μεγαλο-βαρώνος της κοκαΐνης. Όταν προσκαλείται στη βίλα του Pablo Escobar βρίσκεται ξαφνικά έγκλειστος σε έναν κόσμο ανεξέλεγκτης σπατάλης, διαφθοράς και άγριας βίας – απ΄ αυτό το σύμπαν είναι σχεδόν αδύνατο να ξεφύγει.
20 χρόνια μετά το θάνατό του το 1993, ο Pablo Escobar εξακολουθεί να είναι ένας μύθος για τη Κολομβία. Η αυτοκρατορία που έχτισε από τη διακίνηση κοκαΐνης τον ανέδειξε ως έναν από τους πλουσιότερους παράνομους στην ιστορία. Το τίμημα γι’ αυτό ήταν ο θάνατος χιλιάδων αντιπάλων του, εκπροσωπών του νόμου ή όχι . Ωστόσο, η persona που καλλιέργησε, ως ένας σύγχρονος Ρομπέν των Δασών, και η σύντομη πολιτική καριέρα του, έκαναν τον Pablo Escobar έναν λαϊκό ήρωα για τους κατοίκους της Κολομβίας.
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του ηθοποιού Andrea Di Stefano (Il principe di Homburg, Il fantasma dell'opera, Life of Pi), αφηγείται μια ιστορία για το οργανωμένο έγκλημα από μια ασυνήθιστη οπτική γωνία. Οι περισσότερες ταινίες του είδους απεικονίζουν συνήθως τα συνδικάτα του εγκλήματος ως κλειστές ιεραρχίες. Όμως εδώ, ο κεντρικός χαρακτήρας είναι ένας εξωτερικός παρατηρητής που ξαφνικά γίνεται μέρος του πιο εσωτερικού κύκλου της εξουσίας. Το ερώτημα που τίθεται είναι τι θα προσφέρει ως αντάλλαγμα (σε ηθικό και όχι μόνο επίπεδο), ο κεντρικός ήρωας απέναντι στη φιλοξενία που του παρέχεται.
Δ.

Ο Andrea Di Stefano, σκηνοθέτης δηλώνει: "Πάντα με ενδιέφερε φοβερά το σύμπαν του οργανωμένου εγκλήματος. Οι κώδικες ηθικής είναι ίδιοι: δεν χτυπάς γυναίκες ή παιδιά, η οικογένεια είναι ιερή και δεν μπορείς να την προδώσεις, ειδάλλως θα χάσεις την εμπιστοσύνη των γύρω σου. Ο Πάμπλο Εσκομπάρ είναι ο πιο μισητός και αγαπητός εγκληματίας. Ακόμη και σήμερα οι άνθρωποι προσεύχονται για αυτόν και νομίζουν ότι ήταν καλός άνθρωπος, ενώ πολλοί άλλοι τον θεωρούν έναν κακοποιό που ρήμαξε την Κολομβία. Το γεγονός ότι ήταν κοντά στην οικογένειά του έμοιαζε επίσης πολύ ενδιαφέρον. Όταν βλέπεις τον “Νονό”, το βασικό δεν είναι στο ότι ο Μάρλον Μπράντο και ο Αλ Πατσίνο σκοτώνουν κόσμο, αλλά τι λένε όταν είναι στο σπίτι, όταν κάθονται στο οικογενειακό τραπέζι. Έτσι, είδα την πιθανότητα να δομήσω μια ιστορία γύρω από έναν χαρακτήρα με διττή προσωπικότητα.
Αλλά μελετώντας τον, όσο πλησίαζα την αλήθεια, μου φαινόταν προβληματικό να δείξω μόνο την σκοτεινή του πλευρά, την εγκληματική του πλευρά. Είχα τόσες πληροφορίες που στο τέλος είχα πειστεί ότι σκεφτόμουν σαν αυτόν. Και τότε σκέφτηκα έναν δεύτερο χαρακτήρα να κάνει ένα παράξενο ταξίδι, ένα είδος ταξιδιού μέσα στο μυαλό του Εσκομπάρ.
(...) Κάθε φορά που ο μακιαβελισμός του Εσκομπάρ εντείνεται, είχα την νοερή εικόνα ενός τσουνάμι να γίνεται μεγαλύτερο, ικανό να προκαλέσει εκατοντάδες θανάτους. Μπορούσε να γίνει φοβερά καταστρεπτικός, αλλά και υποστηρικτικός σε πολλούς γύρω του. Και το πεπρωμένο του είναι παράλληλο σε εκείνο του Νικ, ο οποίος επίσης φέρει ευθύνη για όλα όσα γίνονται. Είναι σαν τον Ίκαρο, κάποιος που νομίζει ότι θα ζήσει το όνειρό του, πλησιάζει τον ήλιο, και έπειτα όλα παίρνουν λάθος τροπή."

(πηγή δελτίο τύπου)