(Ο δολοφόνος της λεωφόρου)
της Ida Lupino
Δύο φίλοι στα σύνορα Μεξικού-Η.Π.Α. επιστρέφουν στα σπίτια τους μετά από μια εκδρομή για ψάρεμα και στη διάρκεια της διαδρομής, παίρνουν με το αυτοκίνητό τους έναν άντρα που τους κάνει ωτοστόπ. Ο τύπος όμως, αποδεικνύεται πως είναι ένας καταζητούμενος κατάδικος, ένας ψυχοπαθής δολοφόνος που όχι μονάχα τους κρατά ομήρους, αλλά και τους ανακοινώνει ότι στο τέλος του ταξιδιού θα τους δολοφονήσει. Και σαν μην έφτανε αυτό η ιδιαιτερότητά του να έχει το ένα του μάτι μονίμως ανοιχτό, δεν τους επιτρέπει να καταλάβουν πότε κοιμάται και πότε είναι ξύπνιος... και έτσι το ταξίδι της επιστροφής μετατρέπεται σ’ ένα ταξίδι στην κόλαση...
Βασισμένη σε μια πραγματική ιστορία που συνέβη λίγα χρόνια πριν το 1951, είναι το μοναδικό νουάρ στην ιστορία του αμερικανικού σινεμά που σκηνοθετήθηκε από γυναίκα: από την σπουδαία ηθοποιό-σεναριογράφο-παραγωγό και σκηνοθέτιδα Άιντα Λουπίνο /Ida Lupino. Με μια στεγνή, ουσιαστική και μεγάλης ακρίβειας σκηνοθεσία, η ταινία είναι εκτός από ένα ιδιαίτερο noir on the road και ένα αγωνιώδες θρίλερ, γυρισμένο νύχτα, που παίζει διαρκώς με το φως (της ζωής) και το σκοτάδι (του θανάτου)- η θαυμάσια φωτογραφία είναι του Νίκολας Μουσουράκα και με μονάχα δύο χώρους εξέλιξης της δράσης: την έρημο και το αυτοκίνητο. Η ένταση στις σχέσεις ανάμεσα στους τρεις άντρες είναι μονίμως στο κόκκινο, ο ρυθμός -χάρη και στη μικρή διάρκεια της ταινίας- παραμένει αμείωτος, ενώ το μονίμως ανοιχτό μάτι του ψυχοπαθούς δολοφόνου- ερμηνευμένου εξαιρετικά από τον Γουίλιαμ Τάλμαν- είναι η πόρτα που οδηγεί κατευθείαν στην Κόλαση. Ταινία ανησυχαστική, κλειστοφοβική και απειλητική, διαπραγματεύεται τη σχέση σαδιστή δημίου-ανυπεράσπιστου θύματος και είναι ένα κρυφό διαμάντι των b-movies και μια από τις αγαπημένες του Μάρτιν Σκορσέζε.
(δ.τ.)
