του Woody Allen

Η Χάνα, η μεγαλύτερη κόρη μιας οικογένειας καλλιτεχνών είναι μια αφοσιωμένη σύζυγος και μητέρα και ταυτόχρονα μια πετυχημένη ηθοποιός. Υποστηρίζοντας με θέρμη τις δύο μικρότερες αδελφές της, αποτελεί το συνδετικό κρίκο μιας οικογένειας που μοιάζει να αντιπαθεί τη σταθερότητα τόσο όσο βασίζεται σ’ αυτήν. Όταν όμως ο ήσυχος κόσμος της Χάνα σαμποτάρεται από αδελφική αντιζηλία, ανακαλύπτει ότι είναι το ίδιο χαμένη όσο οποιοσδήποτε άλλος και πως για να βρει τον εαυτό της θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στην ανεξαρτησία της και σε μια οικογένεια που δεν μπορεί να αποχωριστεί.
Η ταινία χαρακηρίζεται για την αρθρωτή δομή της, όπου η οικογένεια, κατά τη διάρκεια δυο ετών, συγκεντρώνεται σε τρεις γιορτές – στάδια. Η πρώτη γιορτή τους βρίσκει ικανοποιημένους, η δεύτερη σε μια στιγμή που βιώνουν το πρόβλημα, και η τρίτη που δείχνει τι συμβαίνει μετά την επίλυση των προβλημάτων.
Ο Woody Allen δηλώνει για την ταινία: "Είναι ενδιαφέρον το πώς αυτός ο τύπος παίρνει τις διάφορες ιστορίες και κόβοντας πηγαίνει από μια ιστορία στην άλλη. Μου άρεσε πολύ η ιδέα πειραματισμού με αυτό. Κάποιος ο οποίος δεν μπορεί να βρει νόημα στη ζωή του και είναι τρομερά φοβισμένος από το θάνατο, που έπληξε βαθιά το σπίτι του. Σκέφτηκα ότι θα ήταν ενδιαφέρον να κάνουμε μια ιστορία για τη σχέση μεταξύ των τριών αδερφών και μια ιστορία για κάποιον άλλο για την εμμονή του με τη θνησιμότητα.
[Ο ρόλος της Χάνα είναι ] μια ρομαντική αντίληψη της Μία. Είναι πολύ σταθερή, έχει τώρα οκτώ παιδιά και είναι σε θέση να συνεχίζει την καριέρα της και να έχει καλές σχέσεις με την αδελφή και τη μητέρα της. Είμαι πολύ εντυπωσιασμένος με αυτές τις ιδιότητες και σκέφτηκα ότι θα ήταν ενδιαφέρον αν είχε δύο ασταθείς αδελφές.
Σκέφτηκα ότι θα ήθελα να κάνω μια ταινία που ονομάζεται «Χάνα και οι αδελφές της». Ίσως αυτό προέρχεται από την παιδική ηλικία. Η μητέρα μου είχε επτά αδελφές και τα παιδιά τους ήταν κορίτσια και έτσι το μόνο που ήξερα ήταν θείες και ξαδέλφες".
Ο Μπάμπης Ακτσόγλου γράφει για την ταινία: "Η νεύρωση, το υπαρξιακό αδιέξοδο, η λεπτή ειρωνική κριτική της καθημερινής γκρίνιας περί μοναξιάς και η τρομακτική αίσθηση ότι η ζωή μας καταναλώνεται σε ατελείωτες συζητήσεις περί έλλειψης ερωτικής και ανθρώπινης επαφής, παρά σε μια δυναμική αντίσταση σ’ αυτή την «κατάσταση πραγμάτων», κάνουν την ταινία ένα πραγματικό αριστούργημα."

(πηγή σημειώσεις γιοα την παραγωγή)