του Dominic Cooke
(σχόλιο του Σωτήρη Ζήκου)
Ο σεναριογράφος Τομ Ο'Κόνορ ίσως θα ήταν καλύτερα να είχε μείνει στο είδος της κωμωδίας (The Hitman's Bodyguard του 2017) αντί να προσπαθεί να να το παίξει ένας Τζον Λε Καρρέ συσσωρεύοντας τα πιο συνήθη κλισέ στο στόρι του και στο τελευταίο μισάωρο να το γυρίσει και στο φτηνό “ηρωικό” μελόδραμα.
Αν ήταν πιο ενημερωμένος για τα γεγονότα, θα έπρεπε να ξέρει ότι η κρίση των πυραύλων στην Κούβα ήταν η πιο μεγάλη μπλόφα του Ψυχρού Πολέμου, μπλόφα υψηλού ρίσκου, που σκοπός της από τη μεριά της Σοβιετικής Ένωσης ήταν να αναγκάσει τις ΗΠΑ να αποσύρουν τους δικούς τους πυραύλους από την Τουρκία που σημάδευαν τη Ρωσία, σαν αντάλλαγμα για να αποσύρει τους πυραύλους ο Χρουτσώφ από την Κούβα -με όρους πόκερ να “πάνε πάσο και οι δύο”.
Για να πιάσει όμως αυτή μπλόφα θα έπρεπε να πιστέψουν οι Αμερικανοί και οι μυστικές τους υπηρεσίες ότι ο Χρουτσώφ είναι “εκτός ελέγχου” και έχει σκοπό να χρησιμοποιήσει τους πυραύλους στην Κούβα, ότι δεν μπλοφάρει δηλαδή και θα το πάει μέχρι τα άκρα, ακόμη κι αν χρειαστεί να ξεκινήσει έναν πυρηνικό πόλεμο.
Και με αυτά τα δεδομένα, αν ο σεναριογράφος είχε πιο τολμηρή φαντασία, θα “έβλεπε” τη μεγάλη ανατροπή αυτής της ιστορίας στη δεκαετία του 1960, με τον Γκρίβιλ Γουίν, Βρετανό επιχειρηματία που στρατολογήθηκε από τη MI6 και τη CIA για να μεταφέρει μηνύματα με απόρρητες πληροφορίες από τον συνταγματάρχη Ολέγκ Πενκόφσκι... Ότι δηλαδή ο Πενκόφσκι ήταν βαλτός, σαν ψεύτικος προδότης (τέτοιοι υπήρξαν και άλλοι από το σοβιετικό καθεστώς) για να πείσει ότι ο Χρουτσώφ είναι τρελός και θα πραγματοποιήσει την απειλή του, για να πιάσει η μεγάλη μπλόφα!
Αλλά μια τέτοια ανατροπή θα εμφάνιζε τον αφελή Βρετανό επιχειρηματία Γκρίβιλ Γουίν αντί για ήρωα στην προκειμένη σαν το κορόιδο της στημένης “προδοσίας” από την KGB και πίσω από αυτόν σαν ακόμη μεγαλύτερα κορόιδα τις υπηρεσίες που τον χρησιμοποίησαν και τις χώρες που εκπροσωπούσαν!
Σκηνοθεσία: Ντόμινικ Κουκ
Ηθοποιοί: Μπένεκτιτ Κάμπερμπατς, Μεράμπ Νινίτζε, Ρέιτσελ Μπροσνάχαν, Τζέσι Μπάκλεϊ
