του Denis Villeneuve  
(σχόλιο του Σωτήρη Ζήκου)  

Η ταινία είναι σαν τρία ή τέσσερα επεισόδια στη σειρά του Game of Thrones, όχι ίσως από τα καλύτερα δραματουργικά, αλλά σίγουρα από τα πιο εντυπωσιακά σε ψηφιακό-εφετζίδικο υπερθέαμα που διακόπτεται σαν πρώτο μέρος (σε εκκρεμότητα στo τέλος της σεζόν), με σκοπό να δημιουργήσει προσμονή για την επόμενη...  
Όπως είπε ο σκηνοθέτης, αυτό ήταν το ορεκτικό, η επόμενη θα είναι το κυρίως γεύμα. Έτσι σερβίρεται το μενού των σειρών... Φαντάζεται κανείς να ήταν ο Νονός 1 απλώς ορεκτικό; Ή το πρώτο Matrix; Ακόμη και το Kill Bill που ήταν γυρισμένα και τα δύο μέρη εξαρχής;   
Δεν ξέρω αν μου διέφυγε κάτι αλλά στην ταινία δεν υπάρχαν καν τηλεπικοινωνίες (υπάρχουν όμως τηλεπάθειες), ούτε καν ενσύρματες και όλες οι συναντήσεις γίνονται live, ενώ υποτίθεται ότι βρισκόμαστε στο 10.000 μ.Χ. Αν εξαιρέσει κανείς τα ακριδο-ελικόπτερα που φτερουγίζουν, σχεδόν όλα τα στοιχεία είναι μιας άλλης, παρελθούσας εποχής: ακόμη υπάρχουν αυτοκράτορες και αυλικοί, διάδοχοι και εκλεκτοί, ακόμη πολεμάνε με σπαθιά και παρατάσσονται σε διάταξη σε λεγεώνες. Νομίζω ότι είναι προφανές ότι η παραγωγή αυτή φιλοδοξεί να επαναλάβει το επιτυχημένο σερί του Star Wars, όπου όλα τα αξεσουάρ ήταν αναχρονιστικά (προς τα πίσω στο χρόνο) για να θυμίζουν παλιά παραμύθια και θρύλους αλλά σ' ένα μυθοπλαστικό πλαίσιο όπου επικρατούν κάποιες συνθήκες του μέλλοντος -απλώς τα σπαθιά έχουν γίνει φωτόσπαθα.
O Denis Villeneuve είναι καλός στο να στήνει ένα επικών διαστάσεων σκηνικό με αχανή τοπία, φαραωνικά αρχιτεκτονήματα εξωτερικών και εσωτερικών χώρων, αιωρούμενα οχήματα... Εκεί που υστερεί είναι στη δημιουργία χαρακτήρων με τους οποίους να μπορεί να ταυτιστεί ή να αγαπήσει ο θεατής και να τους ακολουθήσει. Ακόμη και όταν έχει στη διάθεσή του ένα σωρό ηθοποιούς πρώτης κλάσης, δεν καταφέρνει να φτιάξει πάνω τους δυνατούς χαρακτήρες, είναι απλώς τα πιόνια στο παιχνίδι του σε διαφορετικούς ρόλους και ο πρωταγωνιστής το avatar της δράσης.