του Edgar Wright
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Η ταινία είναι δομημένη έτσι ώστε να ανοίγει με το όνειρο του να είσαι ένας οδηγός αποδράσεων, το οποίο γρήγορα γίνεται ο εφιάλτης του να μπλέξεις με παράνομες δραστηριότητες.
Η εναρκτήρια σκηνή καταδίωξης έχει την ακρίβεια ενός ρολογιού. Όλα πάνε καλά. Μετά πολύ γρήγορα, τα πράγματα πάνε στραβά και αρχίζουν οι συνέπειες. Τα σύννεφα της καταιγίδας μαζεύονται. Σε κάποια φάση, ο Baby θα ξεμείνει από τύχη.
(...) [Ο ήρωας] Είναι μάγκας, αλλά κινείται στο περιθώριο της συμμορίας. Κυριολεκτικά κάθεται όσο πιο μακριά μπορεί, γιατί πραγματικά δε θέλει να γίνει επίσημο μέλος της. Νομίζει, λανθασμένα, ότι μπορεί να είναι οδηγός αποδράσεων χωρίς να είναι εγκληματίας.
Τον συναντάς και είναι ζόρικος, αλλά καταλαβαίνεις πως είναι σχεδόν παιδί. Είναι μια ενδιαφέρουσα αμφιλεγόμενη κατάσταση, ότι είναι καλός σε μία δουλειά που δεν θα έπρεπε να κάνει.
Έχει ελαττωματική ακοή, πάσχει από βουητά, ένα βόμβο που οφείλεται σε αυτοκινητιστικό ατύχημα που είχε μικρός. Τον επηρεάζει και δεν μιλάει πολύ - οι άνθρωποι με προβλήματα ακοής δε μιλούν πολύ γιατί νιώθουν αμήχανα. Ακούει πολλή μουσική για να πνίξει το βουητό. Είναι η παρηγοριά του που έγινε εμμονή. Έχει στην κυριολεξία όλη του τη ζωή σε ένα soundtrack, γιατί δεν μπορεί να κάνει κάτι σωστά αν δεν ακούει μουσική.
(...) Μου αρέσει όταν ο χαρακτήρας πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σ’ αυτό που κάνει πολύ καλά και σ’ αυτό που θέλει τελικά να γίνει.
(...) Δύο από τα αγαπημένα μου πάθη συνυπάρχουν σε αυτή την ταινία. Πάντα ήθελα να κάνω μια ταινία δράσης με τη δύναμη της μουσικής. Μπορεί να έχει μουσική και χορογραφία, αλλά δεν πρόκειται φυσικά για μιούζικαλ. Έπρεπε να διατηρήσουμε τον ρυθμό σε ένταση, αλλά να μη χάσουμε το διασκεδαστικό κομμάτι.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)