του Richard Linklater
(σχόλιο: Σωτήρης Ζήκος)

Επιτέλους μια ταινία αναφοράς στη δική μας εποχή, η οποία τιμά τον καταχρηστικό ορισμό του «νεο-νουάρ» χωρίς να είναι ρετρό (αν και άλλοι θα τη δουν απλώς σαν μαύρη κωμωδία). Με ένα έξυπνο σενάριο με γραμμική αφήγηση και με απλές “υπερβάσεις” αλλά χωρίς υπερβολές εκτελεσμένο, με πειστικούς χαρακτήρες, με λειτουργικά κλισέ, με μινιμαλιστικές ανατροπές υποδόρια χιουμοριστικές και κάποιες ενδιάμεσες σοφιστικέ πινελιές στους διαλόγους που σχολιάζουν τα όποια ζητήματα “ηθικής” προκύπτουν στην εξέλιξη της ιστορίας! Αυτό!

Οι δηλώσεις του σκηνοθέτη

(...) Είναι μια τρελά - η ιδέα ότι μπορείς να αγοράσεις το θάνατο ενός άλλου ανθρώπου τόσο εύκολα χωρίς επιπτώσεις.
(...) [Ο ήρωας] Είναι πραγματικά ο δυτικός μύθος του "μάτσο": ο μοναχικός δολοφόνος με το γρήγορο τράβηγμα. Είναι μια ανδρική φαντασίωση.
(...) Για να λειτουργήσει αυτή η ιστορία, πρέπει να είναι σέξι. Πρέπει να υπάρχει καυτό σεξ - αυτό είναι που κάνει τους ανθρώπους να κάνουν τρελά, επικίνδυνα πράγματα. Μπορείς να μείνεις σπίτι μόνος στο δωμάτιό σου με τις γάτες σου και τίποτα από αυτά δεν θα σου συμβεί ποτέ - αλλά αν βγεις έξω και μπεις σε αυτόν τον κόσμο, θα πρέπει να αντιμετωπίσεις όλες τις συνέπειες. Αλλά αξίζει τον κόπο να το ρισκάρεις. Αυτό είναι το νόημα της ταινίας: Να το κάνεις, να κάνεις το λάθος -ακόμα κι αν στο τέλος θα υπάρχει ένας μικρός αριθμός νεκρών.

 (αποσπάσματα από μια συνέντευξη στο latimes.com/)