του Frank Oz

Ο Νικ Γουελς (Robert De Niro) είναι ένας δαιμόνιος και ικανότατος κλέφτης. Κάποια στιγμή και μπροστά στην προοπτική μιας ήρεμης οικογενειακής ζωής, αποφασίζει να συνταξιοδοτηθεί. Ο στενός φίλος και συνέταιρός του στο έγκλημα Μαξ (Marlon Brando) θα τον πείσει να αναλάβει ένα τελευταίο κόλπο - την κλοπή ενός σκήπτρου από το τελωνείο του Montreal - και να καταπατήσει δύο από τις μέχρι τότε απαράβατες αρχές του : το να δουλεύει πάντα μόνος του και ποτέ στην πόλη στην οποία ζει. Του προτείνει να συνεργαστεί με τον Τζακ Τέλλερ (Edward Norton) ένα νεαρό εκκολαπτόμενο και πολλά υποσχόμενο κλέφτη. Η ισχύς εν τη ενώσει λοιπόν : ο Τζακ γνωρίζει πολύ καλά τα κατατόπια του τελωνείου, αφού δουλεύει εκεί παριστάνοντας τον διανοητικά καθυστερημένο, ενώ ο Νικ ξέρει πώς να ανοίγει κάθε είδος πόρτας. Το κόλπο φαίνεται καλά στημένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Είναι όμως έτσι στ' αλήθεια;
Ο Frank Oz κάνει στροφή από την κωμωδία και το The Score δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια κλασική αστυνομική περιπέτεια. Το σενάριο ακολουθεί την πεπατημένη - κλισεδιάρικο και τυποποιημένο, με κάμποσες κοιλίτσες, η σκηνοθεσία άχρωμη άοσμη και άγευστη. Αν και η δυναμική μεταξύ των δύο βασικών ρόλων είναι αυτή του παντογνώστη δασκάλου και του μαθητή που προσπαθεί να τον ξεπεράσει, η έμφαση δίνεται στη δράση, που είναι απόλυτα προβλέψιμη, με εξαίρεση την ανατροπή του τέλους. Ο M. Brando είναι μάλλον διακοσμητικός, ενώ το πρωταγωνιστικό δίδυμο De Niro - Norton παίρνει πάνω του όλη την ταινία. Στα θετικά στοιχεία του φιλμ συγκαταλέγονται οι θεαματικές σκηνές των ανατινάξεων και η ερμηνεία του Edward Norton στο ρόλο του καθυστερημένου - είναι πραγματικά εκπληκτική και αποδεικνύει ότι, αν μη τι άλλο, είναι σίγουρα ο πιο ταλαντούχος ηθοποιός της γενιάς του. Είναι κρίμα πάντως να βλέπουμε ηθοποιούς, όπως ο De Niro, να τυποποιούνται σε ρόλους κακοποιών και να παίζουν σε μετριότητες. Το The Score είναι από εκείνες τις ταινίες που σίγουρα θα βρουν τη θέση που τους αξίζει στην τηλεόραση.

Μαίρη Δισερή