(Woman of Tokyo)
του Yasujirō Ozu 
Για να μπορέσει ο αδελφός της Ρίο να φοιτήσει στο κολέγιο, η Τσικάκο εργάζεται ως δακτυλογράφος την ημέρα και το βράδυ ως μεταφράστρια ενός ερευνητή. Όμως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Μια αστυνομική έρευνα οδηγεί στο ενδεχόμενο ότι η Τσικάκο ζει μια διπλή ζωή: υπάλληλος γραφείου το πρωί και κονσοματρίς σε καμπαρέ το βράδυ. Όταν η φίλη της Χάρουε αποκαλύπτει τα συμπεράσματα της έρευνας που έχει διεξάγει ο αδελφός της αστυνομικός Κινοσίτα τότε το δράμα οδηγείται στην κορύφωση του. Στο τέλος ο Ρίο οδηγείται στην αυτοκτονία.
«Η ταινία ολοκληρώθηκε σε οκτώ μέρες. Τα γυρίσματα ξεκίνησαν πριν ακόμα ολοκληρωθεί το σενάριο. Πήραμε την ιδέα γι’ αυτή την ιστορία όταν είδαμε μια κοπέλα του καμπαρέ να χορεύει. Το όνομα του συγγραφέα στα ζενερίκ είναι πλαστό (σ.τ.μ. προέρχεται από τα ονόματα των σκηνοθετών Ernst Lubitsch και Schwarz). Νομίζω ότι είναι μια μάλλον καλή ταινία. Το σκηνοθετικό μου ύφος άρχισε να εμφανίζεται απ’ αυτή την ταινία και μετά».
Ozu Yajujiro
«Το Woman of Tokyo είναι η στιγμή που ο Όζου έγινε Όζου» (Nathaniel Dorsky)
«Ένα αριστούργημα»
(David Bordwell)
«Ο Όζου ποτέ δεν έκανε ταινία σαν και αυτή, ούτε κανείς άλλος ποτέ. Το Woman of Tokyo είναι ένα αξιοσημείωτο κομμάτι σ’ ένα παζλ το οποίο όταν συμπληρώνεται αποκαλύπτει τον Όζου ως μια από τις λίγες πιο δεσποτικές φιγούρες του 20ου αιώνα στον κινηματογράφο»
(J. Hoberman, The Village Voice).
(δ.τ.)
