(Εκείνοι)
των Xavier Palud & David Moreau
(οι δηλώσεις των σκηνοθετών)

David Moreau
Χωρίς να είμαι απόλυτα φαν των ταινιών τρόμου, είναι ένα είδος που απασχολεί ένα μεγάλο μέρος της κουλτούρας μας αλλά και της επιλογής των θεατών. Το σινεμά που αγαπάμε είναι αυτό της δεκαετίας του 80. Ακόμα και αν κάποιοι θεωρούν αυτές τις παραγωγές κάπως συγκαταβατικές, δημιουργήθηκαν για να διασκεδάζουν το κοινό, χωρίς συμπλέγματα, χωρίς απαιτήσεις και αυτές μας έδωσαν την επιθυμία να κάνουμε αυτήν τη δουλειά. Ολες αυτές οι ταίνιες ήταν ρεαλιστικές, με μια αξιόπιστη κοινωνική βάση για να διηγηθούν κάτι φανταστικό.
(...) Η φιλοδοξία μας δεν ήταν να αναπτύξουμε μία θεωρία ή ένα σημείο μια μεταφυσικής ματιάς για κάτι συγκεκριμένο. Απλά θελήσαμε να κάνουμε μία ταινία που προκαλεί φόβο. Με τον Xavier αρχικά αναρωτηθήκαμε για το τι ειναι τρομακτικό. Μιλήσαμε στους γύρω μας και η απάντηση ήταν ευδιάκριτη: αυτό που τρομάζει περισσότερο τους ανθρώπους είναι η ιδέα του να παρεισφρύσει κάποιος άγνωστος και απρόσκλητος μέσα στο σπίτι τους.
(...) Ο σκοπός μας δεν ήταν να δείξουμε κάτι αποτρόπαιο ή φρικιαστικό αλλά να δοκιμαστούν τα όρια του νευρικού συστήματος στον φόβο. Επίσης, αποφασίσαμε να μην βάλουμε τίποτα με χιούμορ ή ειρωνία για να ευνοήσουμε τον ρεαλισμό. Σήμερα για να φοβηθεί το κοινό πρέπει να νιώσει πως κάτι αντίστοιχο θα μπορούσε να συμβεί και στον ιδιο. Ενα ζευγάρι σπίτι του είναι μία κατάσταση πολύ πραγματική και είναι ευκόλο να ταυτιστείς. Αυτός ο ρεαλισμός περνάει μέσα από μία βίαιη εικόνα σχεδόν σαν ρεπορτάζ

Xavier Palud
Ολες οι καταστάσεις που περνάει το ζευγάρι μας ήρθαν αυθόρμητα. Δεν κάναμε κάποια λίστα με το τί είναι τρομακτικό λέγοντας πως πρέπει να περαστεί μέσα στην ταινία. Δουλέψαμε την ιστορία και πήγαμε ακόμα πιο μακριά από την λογική της κατάστασης. Ο ρυθμός επίσης ήταν ενάς σημαντικός παράγοντας. Στην ταινία υπάρχει μια αλληλουχία πραγματικού χρόνου. Κάθε δυνατή στιγμή της ταινίας βιώνεται στην πραγματική της ταχύτητα, όπως μία σειρά από τραγωδίες που συνδέονται. Ηθελημένα δεν σεβαστήκαμε τις συνήθειες του είδους που θέλουν μια τρομακτική στιγμή να την ακολουθεί μία στιγμή «αποσυμπίεσης». Στο Εκείνοι από την στιγμή που τα πράγματα αρχίζουν δεν σταματούν. Καθόλου νεκρός χρόνος, καμία δυνατότητα ανακούφισης. Περνάμε από την μία φοβία στην άλλη.
Έχουμε να κάνουμε με ένα απλό ζευγάρι που τα πάνε μια χαρά μεταξύ τους. Δεν βρίσκονται σε κρίση, έχουν μία ήρεμη ζωή μέχρι εκείνο το βράδυ. Τίποτα απο αυτά που συνέβησαν δεν ήταν προβλέψιμο. Το αντιμετώπισαν και αντέδρασαν την ίδια στιγμή...
Ακόμα και όταν χωρίζονται ο καθένας μένει παρόντας στο παιχνίδι του άλλου. Ήξεραν πως να ενσωματώσουν αυτή την έννοια του ζευγαριού σε κάθε μία από τις αντιδράσεις τους. Ακόμα και στα αντανακλαστικά για επιβίωση δεν ξεχνιούνται.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)