του Tony Gatlif

"Όσοι μας έχουν εγκαταλείψει επιστρέφουν πάντα σε μας"

O Ζανό (Romain Duris) και η φίλη του Ναϊμά (Lubna Azabal), δύο νέοι που ζουν στο Παρίσι, αποφασίζουν να πάνε στο Αλγέρι τον τόπο καταγωγής τους. Μεγαλώνοντας σε μια πόλη που ποτέ δεν ένοιωσαν αποδοχή, ελπίζουν επιστρέφοντας στις ρίζες τους, να μάθουν περισσότερα για τον εαυτό τους και τους δικούς τους ανθρώπους.
Ξεκινούν το οδοιπορικό τους έχοντας ως μοναδικές αποσκευές τη μουσική και μια πρωτόγνωρη αίσθηση ελευθερίας που τους συναρπάζει. Διασχίζουν την ύπαιθρο της Γαλλίας και της Ισπανίας με όλα τα μέσα: λεωφορεία, τρένα, φορτηγά, ακόμα και με τα πόδια. Γεύονται τους καρπούς της γης και υποκύπτουν στους πειρασμούς της ζωής με μοναδική ένταση. Ερωτοτροπούν, καυγαδίζουν, κοιμούνται σε δάση και εγκαταλειμμένα κτίρια, συναντούν άλλους περιπλανόμενους και διασκεδάζουν σε υπαίθριες γιορτές. Εργάζονται σε εποχιακές δουλειές και γίνονται φίλοι με την Χαμπίμπ και τη Λειλά οι οποίοι ονειρεύονται να φτάσουν στο Παρίσι τον τόπο που ο Ζανό και η Ναϊμά έχουν αφήσει πίσω τους. Όταν τελικά φτάνουν στη Μεσόγειο και μπαίνουν λαθραία στο πλοίο, νοιώθουν συγκίνηση αλλά και αβεβαιότητα γι' αυτό που τους περιμένει απέναντι…
Από χωριό σε χωριό, από συνάντηση σε συνάντηση, από τους ρυθμούς του τέκνο στο φλαμένγκο, οι δύο εραστές στην προσπάθειά τους να ανακαλύψουν τον εαυτό τους, ξαναζωντανεύουν αντίστροφα την πορεία της εξορίας που οι οικογένειές τους έκαναν δεκαετίες πριν.
Η πρωταγωνίστρια Lubna Azabal δηλώνει: "Στη διάρκεια των γυρισμάτων οι παράνομοι μετανάστες από την Αφρική, το Μαρόκο και την Αλγερία, που ζουν σε παράγκες στα προάστεια της Αλμερίας μας αφηγήθηκαν τις ιστορίες τους. Μάθαμε και για το σεισμό που έγινε στην Αλγερία όταν είμαστε στο σετ στη Σεβίλλη. Η γειτονιά μου, το σχολείο μου, η παραλία που κολυμπούσα όταν ήμουν παιδί - όλες οι οικείες εικόνες που είχα εξαφανίστηκαν. Ήταν χαός. Μέσα από την ιστορία του παππού του Ζανό ένοιωθα να τιμώ τη μνήμη του πρώτου δάσκαλου που είχα, ενός ανθρωπιστή που με έκανε να ερωτευτώ το σινεμά."
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Tony Gatlif  δηλώνει για τις προθέσεις του: "Η ταινία δεν προέκυψε απλά από μια ιδέα, αλλά από την επιθυμία μου να αναμετρηθώ με τις πιο κρυφές πληγές μου. Χρειάστηκαν 43 χρόνια και κάπου 55.000 μέτρα φιλμ για να γυρίσω στον τόπο των παιδικών μου χρόνων - την Αλγερία, 7.000 χλμ. στο δρόμο, με τρένο, αυτοκίνητο, καράβι ή απλά περπατώντας. Δεν προσποιούμαι ότι έκανα μια ταινία για την Αλγερία γατί δεν την γνωρίζω. Έκανα μια ταινία για τα παιδιά των εξόριστων που αναζητούν τις ρίζες τους. Κινηματογράφησα το δέρμα τους, ήθελα να εισχωρήσω στο δέρμα για να βρω την ψυχή του Νότου."
Στην συνέχεια ο Tony Gatlif σχολιάζει τους χαρακτήρες: " Είναι μια ταινία για τη νέα γενιά που προέρχεται από ανάμειξη διαφορετικών φυλών. Για τους νέους άνθρωποι με ρίζες στη Βόρειο Αφρική, τη Σαχάρα ή τη Νότιο Αμερική που φέρουν έναν εκπληκτικό πλούτο από όλες τις απόψεις. Ζουν σε περιοχές όπως το 16ο διαμέρισμα στο Παρίσι και ακούν αράβικη μουσική χωρίς να μιλούν τη γλώσσα. Βρίσκω αυτόν το συγκερασμό των πολιτισμών υπέροχο."
Αναφερόμενος στα γυρίσματα ο Tony Gatlif  επισημαίνει: "Δε θα μπορούσα να γυρίσω αυτήν την ταινία εάν δεν ακολουθούσα στα γυρίσματα τη χρονική σειρά στο οδοιπορικό των χαρακτήρων. Κινηματογραφώ αυτό που υπάρχει, το σινεμά που κάνω είναι "ζωντανό" - όπως η ζωντανή ηχογράφηση στη μουσική που ξεχωρίζει από έναν δίσκο ηχογραφημένο στο στούντιο. Η ταινία φτιάχτηκε έτσι ώστε να συγκινεί συνεχώς, λίγο-λίγο, από την αρχή ως το τέλος. Ζούσαμε τις εξελίξεις της στιγμής. Στην αρχή είχα ένα σενάριο, κάτι σαν οδηγό, αλλά νέες σκηνές εισχώρησαν προστέθηκαν σαν φυσική συνέπεια μέσα στην ιστορία. Δεν ήθελα το αποτέλεσμα να φαίνεται ψεύτικο. Κινηματογράφησα τα πάντα από πολύ κοντά, είτε αυτό ήταν άνθρωπος, ζώο, νερό ή φυτό. Ήθελα να αποτυπώσω όλο τον αισθησιασμό των χαρακτήρων. Οι ήρωες εξερευνούν και δραπετεύουν ο ένας από το σώμα του άλλου. Ελάχιστα αγγίζονται ή ακουμπούν ο ένας το άλλον. Η ένταση και ο πόθος αποκαλύπτεται μέσα από τον ιδρώτα, τους πόρους και τις σημάδια του δέρματος."

(Πηγή: Δελτίο τύπου)