του Neil Jordan
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Έκανα μια ταινία που είχε τίτλο The Butcher Boy και η οποία βασιζόταν σ' ένα βιβλίο του Patrick McCabe. Τότε το συνάντησα για πρώτη φορά και μου άρεσε πάρα πολύ η φαντασία του. Στην συνέχεια το βιβλίο που έβγαλε ήταν το Breakfast on Pluto. Το διάβασα και είδα ότι δεν ήταν δομημένο σαν μια ιστορία όπως το The Butcher Boy -όμως είπα "ας δούμε που μπορούμε να καταλήξουμε μ' αυτό".

Το σενάριο ήταν τόσο εξωφρενικό που για να κάνουμε την ταινία έπρεπε να βρούμε έναν ηθοποιό που να μπορούσε να αποδώσει ολοκληρωμένα όλο το βάθος της προσωπικότητας του κεντρικού χαρακτήρα. Ο Cillian Murphy μας έδωσε μία εξαιρετική ερμηνεία, αλλά, άρχισα να αναβάλω την ιδέα της υλοποίησης της ταινίας καθώς το σενάριο δεν ήταν έτοιμο. Αρχισα λοιπόν να ασχολούμαι με άλλα πράγματα. Πριν ενάμισι χρόνο όμως ξανασυναντηθήκαμε με τον Cillian και όταν μου είπε ότι σε δύο χρόνια θα είναι πολύ μεγάλος για να αποδώσει τον ρόλο πειστικά, ξαναέπιασα το σενάριο στα χέρια μου και άρχισα πάλι να το δουλεύω!

Ο κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας ζει τους στίχους των δημοφιλών τραγουδιών. Έτσι η ποπ μουσική είναι κομμάτι απο τον κεντρικό χαρακτήρα και είναι μέρος της ιστορίας της ταινίας. Δεν βρίσκεται λοιπόν η μουσική στο φόντο της ταινίας. Είπα λοιπόν: "Δεν θα γράψω εγώ την μουσική. Θα ακούσω όλη αυτή τη μουσική που άκουγα στην δεκαετία του 70 και θα διαλέξω τι απ' αυτην ταιρίαζει με την ιστορία".

Τα `πρόσωπα` του Cillian έπρεπε να είναι απολύτως σωστά. Το σενάριο ήταν εξαιρετικά ακριβές ως προς την περίοδο, αν λάβουμε υπόψη και τις μουσικές αναφορές. Πρόκειται για ένα συνολικό ταξίδι που διασχίζει τη δεκαετία του `70, τη μουσική, τα ρούχα, τις εμμονές της μόδας της- όλα δίνουν στην ταινία την ταυτότητά της. Εξάλλου, καρδιά της ταινίας είναι ο κεντρικός της χαρακτήρας και κάθε πτυχή που τον αφορά: τα μαλλιά, τα ρούχα του, το δέρμα του, το μακιγιάζ... όλα αυτά τα στοιχεία τον διαμορφώνουν και μαζί αφηγούνται την ιστορία του...

Μ' αρέσουν οι άνθρωποι οι οποίοι στο τέλος καταφέρνουν να ανακαλύπτουν τον εαυτό τους υποδυόμενοι κάποιον άλλο -και μάλλον είναι γι' αυτό που μ' αρέσουν οι ηθοποιοί. Σε πολλούς σκηνοθέτες δεν αρέσουν οι ηθοποιοί, τούς φοβούνται ή εύχονται να ήταν κάτι ψηφιακό. Σε μένα όμως αρέσουν οι ηθοποιοί όπως επίσης και το να παρατηρώ κάποιο να γίνεται ένας άλλος -κάτι που είναι η αφετηρία της υποκριτικής. Ορισμένες φορές μ' αρέσει να συνεργάζομαι με ανθρώπους που δεν είναι ηθοποιοί. Όταν βλέπεις να συμβαίνει αυτο είναι κάτι εξαιρετικό.

(Πηγή: σημειώσεις για την παραγωγή και στην ηλεκτρονική τοποθεσία http://suicidegirls.com/)