(Ο Δρόμος των Αισθήσεων)
του Patrice Leconte

Ο Patrice Leconte (Πατρίς Λεκόντ) θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Γάλλους σκηνοθέτες. Ταινίες όπως Ridicule: Ο Περίγελος της Αυλής, Ο Δήμιος του Σαιν Πιερ, Felix et Lola. Ο Εραστής της Κομμώτριας, Ερωτικό Τανγκό, Το Αρωμα της Υβόννης, Monsieur Hire, Οι Αρχιδούκες, Une Chance sur Deux, Το Κορίτσι της Γέφυρας επικεντρώνονται τόσο στην υποκριτική των ηθοποιών όσο και στην δημιουργία μιας ατμόσφαιρας.
Κεντρικό σημείο στο έργο του είναι συχνά ένας αταίριαστος και παθιασμένος έρωτας που έχει μάλλον μια άσχημη κατάληξη -και εδω η εμβληματική του ταινία είναι Ο Εραστής της Κομμώτριας. Στην πρόσφατη Rue des Plaisirs θέτει στο κέντρο των πορνείων και διαδραματίζεται το 1945.
Ο Patrice Leconte δηλώνει για την ταινία του στις σημειώσεις για την παραγωγή: " Αν και το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας εκτυλίσσεται μέσα σε έναν οίκο ανοχής του Παρισιού, Ο Δρόμος των Αισθήσεων (Rue Des Plaisirs) δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τα σπίτια αυτά. Δεν είμαι χρονικογράφος και λίγο με ενδιαφέρει να αναπαραστήσω την όποια πραγματικότητα.
Όταν φτιάχνω μια ταινία θέλω να παρασύρω μαζί μου το κοινό σε ένα ταξίδι: το συγκεκριμένο ταξίδι είναι η ερωτική ιστορία της γοητευτικής πόρνης Μαριόν. Και συμβαίνει μέσα στο Παλάτι της Ανατολής, έναν χώρο που ξεχειλίζει από τη διασκέδαση και την απόλαυση, γεμάτος σαμπάνια, αρώματα και γέλια γυναικών. Ξέρω ότι τα πράγματα στα "σπίτια" εκείνης της εποχής δεν ήταν τόσο ιδανικά, αλλά πιστεύω ότι μια ταινία πρέπει να σε μεταφέρει σε ένα περιβάλλον πιο ευχάριστο από την πραγματική ζωή. Έτσι, Ο Δρόμος των Αισθήσεων είναι σαν ένας όμορφος πλανήτης: όταν διαβαίνεις τις πύλες του βρίσκεσαι αυτόματα σε έναν άλλο κόσμο, και χαίρεσαι πραγματικά γι' αυτό...
Το κεντρικό θέμα της ταινίας είναι ο παράφορος έρωτας ενός άντρα για μια γυναίκα που δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει ποτέ δική του... Μάλιστα αυτός το ξέρει καλύτερα πρώτος απ' όλους και το έχει δεχτεί. Σαν ιστορία μπορεί να μην είναι η πιο πρωτότυπη, όμως ο τρόπος που εξελίσσεται μέχρι και την τελευταία σκηνή περιέχει τόσες αισιόδοξες αλλά και ταυτόχρονα μελαγχολικές στιγμές, που δεν μπορείς τελικά να καταλάβεις ποια πλευρά υπερισχύει...
Είναι η τρίτη φορά που συνεργαζόμαστε με τον Σερζ Φρίντμαν, εγώ στη σκηνοθεσία κι εκείνος στο σενάριο, μετά τις ταινίες Οι Αρχιδούκες και Το Κορίτσι της Γέφυρας. Μια μέρα μου είπε «Έχω μια ιδέα για ένα σενάριο, θέλω να το γράψω, αλλά δεν ξέρω αν θα σε ενδιαφέρει». Ξέροντας το ταλέντο του, του απάντησα «Ό,τι κι αν γράψεις, θα το γυρίσω». Ήταν μια υπόσχεση που πραγματικά εννοούσα και που ποτέ δεν χρειάστηκε να αλλάξω.»"