(Μια κάποια εκπαίδευση)
της Lone Scherfig
(οι δηλώσεις των συντελεστών)

Lynn Barber (Λιν Μπάρμπερ) (συγγραφέας)
Πάντοτε σκεφτόμουν ότι πρέπει να θυμηθώ κάποια στιγμή να γράψω όλη την ιστορία για το πρώτο μου αγόρι, μιας και πάντοτε πίστευα ότι ήταν ασυνήθιστη. Το μόνο άτομο στο οποίο είχα πει την ιστορία ήταν ο άνδρας μου, γιατί επρόκειτο για μια μεγάλη και περίπλοκη ιστορία - δεν μπορούσες να τη διηγηθείς σε κάποιον τυχαία σε ένα δείπνο ή κάτι τέτοιο. Ήταν σχεδόν σαν ένα μυστικό που κουβαλούσα πάντοτε μαζί μου.
Κάθε φορά που ο κόσμος μιλά για τα '60s, θέλω να ουρλιάξω. Τα '60s ουσιαστικά ξεκίνησαν γύρω στο '63 ή '64. Ήταν αρκετά μονότονα πριν.

Nick Hornby (Νικ Χόρνμπι) (σεναριογράφος)
[Διαβάζοντας το παρακάτω απόσπασμα απο το βιβλίο της Lynn Barber, An Education] "Ο βαθμός στον οποίο δεν του έθετα ποτέ ερωτήσεις είναι εκπληκτικός, ανασκοπώντας το παρελθόν - κατηγορώ τον Αλμπέρ Καμί... Ένας από τους κανόνες του υπαρξισμού, όπως εφαρμόστηκαν από μένα και τους μαθητές μου στο σχολείο Lady Eleanor Holles, ήταν ότι ποτέ δεν κάνεις ερωτήσεις. Το να ρωτάς δείχνει ότι είσαι αφελής και μεσοαστικός. Το να μην ρωτάς δείχνει ότι είσαι σοφιστικέ και Γάλλος. Κακώς ήθελα να είμαι σοφιστικέ." Δεν είμαι ακόμη απόλυτα σίγουρος τι ακριβώς από το κομμάτι αυτό της Λιν Μπάρμπερ μου άσκησε τόσο μεγάλη δύναμη, όμως ξεκάθαρα υπήρχε κάτι.
Το διάβασα και το έδωσα στη σύζυγό μου, Amanda Posey (Αμάντα Πόσεϊ), που είναι μία εκ των παραγωγών, λέγοντάς της "Κοίτα, εδώ υπάρχει μια ταινία". Συμφώνησε και μαζί με τη συνάδερφό της, παραγωγό Finola Dwyer (Φαϊνόλα Ντουάιερ), άρχισαν να ψάχνουν σεναριογράφους. Ήξερα ότι θα ζήλευα, π.χ. λέγοντας "για ποιον λόγο θες έναν αποτυχημένο σεναριογράφο;" κι έτσι τους είπα ότι ήθελα να το αναλάβω εγώ.
Ίσως αυτό που με ιντριγκάρισε περισσότερο απ' όλα, ήταν το ότι η Λιν Μπάρμπερ έχει μια πολύ δυνατή φωνή στα γραπτά της, επομένως όταν είδα ότι είχε γράψει για τα νεανικά της χρόνια, σκέφτηκα "Ω, θα ήθελα να μάθω γι' αυτό!" .
Οι άνθρωποι που την διαβάζουν εκφράζουν μεγάλο ενδιαφέρον γι' αυτήν, όμως η Λιν έχει αφήσει τον εαυτό της πάντα εκτός των άρθρων της, γι' αυτό και ήμουν περίεργος να μάθω την ιστορία της... Πάντοτε ήταν ένα μεγάλο στοίχημα η μεταφορά στην οθόνη ενός λογοτεχνικού κειμένου, ήταν όμως και μια δουλειά γεμάτη αγάπη. Νομίζω ότι κατάλαβα τη ζωή της Τζένι. Εγώ ήμουν ένα παιδί των προαστίων και οι γονείς μου δεν είχαν πάει στο πανεπιστήμιο. Μου άρεσε το δίλημμα "ζωή ή εκπαίδευση". Ήμουν δάσκαλος και αυτό ήταν κάτι που κατέληξα να σκέφτομαι αρκετά συχνά. Είχα πειστεί ότι μπορούσα να γράψω ένα σενάριο που θα στηριζόταν στο κείμενο της Μπάρμπερ και θα ήταν ενδιαφέρον κινηματογραφικά.
Για μένα, ένα από τα σημαντικά σημεία της ταινίας ήταν ότι το 1962, ήμασταν ακόμη κολλημένοι στη μεταπολεμική αυστηρή Βρετανία. Εκείνη την περίοδο, η Αγγλία ήταν μια υπερβολικά απομονωμένη χώρα, μια αρκετά φτωχή χώρα. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος που έκανε η Αμερική και η δεκαετία του '50 - τα μεγάλα αυτοκίνητα και το ροκ'ν'ρολ - ήταν περίοδοι προόδου. Εκεί σημασία είχαν οι Κάντιλακ. Εδώ στη Βρετανία, ακόμη περιμέναμε το λεωφορείο.
Είναι πολύ δύσκολο για μας τώρα να συνειδητοποιήσουμε πόσο γρήγορα συνέβαιναν όλα. Αν κοιτάξουμε προς τα πίσω, από το παρόν ως τη δεκαετία του '80 για παράδειγμα, φαίνονται όλα πολύ πρόσφατα σε ανθρώπους της ηλικίας μας. Αυτή είναι η απόσταση ανάμεσα σε αυτή την περίοδο και τις αρχές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Στα μέσα της δεκαετίας του '50, ήταν πολύ δύσκολο να ταξιδέψει κανείς στο εξωτερικό λόγω νομισματικών ρυθμίσεων, ενώ υπήρχε πολύ μικρή ποικιλία τροφών - υπήρχαν τόσα πολλά πράγματα που δεν είχαμε σε αυτή τη χώρα.

Lone Scherfig (Λόνε Σέρφιγκ) (σκηνοθέτις)
Είχα κάνει πριν μια ταινία που διαδραματιζόταν στη Δανία του 1957, επομένως γνωρίζω κάτι για τον φόβο της υπερβολής, τη σκιά του πολέμου και τις πολύ απλές ζωές που είχαν οι άνθρωποι τότε. Όμως ασφαλώς δεν γνώριζα το Λονδίνο, επομένως ήμουν προσεκτική ώστε να γίνουν όλα σωστά. Προσπάθησα ώστε οποιοσδήποτε που δεν ήταν Άγγλος ή από το Τουίκενχαμ ή δεν ήταν 16 ετών το 1962 να μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς συνέβαινε. Προσπαθήσαμε επίσης να αποδώσουμε την ατμόσφαιρα της εποχής, γιατί, σε έναν συγκεκριμένο βαθμό, πιστεύαμε ότι η ιστορία θα μπορούσε να γίνει κατανοητή αν οι θεατές τη συνέδεαν με το παρόν.

Carey Mulligan (Κάρεϊ Μάλιγκαν) (ηθοποιός)
Με στεναχωρούσε ότι έπρεπε να τα καταφέρω να προσποιηθώ ότι είμαι μια teenager. Έπειτα σκέφτηκα πώς όταν ήμουν στα 16 μου, τα πράγματα δεν ήταν πολύ διαφορετικά. Φαντάστηκα ότι θα έπρεπε να είχα δυνατή φωνή και να είμαι μια χαζοχαρούμενη, αλλά δεν ήμουν. Αυτό που είναι διαφορετικό στην ηλικία των 16, είναι ότι δεν καταλαβαίνεις πως μπορεί να πληγώσεις ανθρώπους με αυτά που λες και είσαι λιγότερο ικανός να καλύψεις καταστάσεις, καθώς και να εκτιμήσεις τον εαυτό σου... Ένιωσα απαίσια φορώντας τη σχολική στολή. Το συνεργείο άρχισε να μου συμπεριφέρεται σαν να ήμουν 12χρονο κοριτσάκι. Σταμάτησαν να βλαστημούν μπροστά μου. Στη διάρκεια μιας σκηνής μέσα στην τάξη, σκεφτόμουν "Θεέ μου, πόσο βαρετά είναι!". Συνειδητοποίησα έγκαιρα ότι είχα μπει στο πετσί του ρόλου της μαθήτριας και έπρεπε να συνέλθω.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)